Του Γιώργου Λακόπουλου
Να ξαναδούμε την ταινία «Φράουλες και αίμα», του Στιούαρτ Χάκμαν, με θέμα τη φοιτητική εξέγερση στο πανεπιστήμιο Columbia το 1968; Ο Τραμπ πάντως βάζει στο σημάδι αμερικανικά πανεπιστήμια.
Είναι ίσως η χειρότερη έκπληξη, που ακολουθεί τη μεταφορά της εξουσίας από το διεφθαρμένο κατεστημένο των Δημοκρατικών, στους ακροδεξιούς επιχειρηματίες των Ρεπουμπλικάνων, που εγκαταστάθηκαν στον πυρήνα της αμερικανικής διοίκησης.
Ο παράφρων που αντικατέστησε τον ανοϊκό στον Λευκό Οίκο κόβει ακαδημαϊκές χρηματοδοτήσεις, για να καταπολεμήσει τον «αντισημιτισμό». Στην ουσία τιμωρεί φοιτητές και καθηγητές που διαμαρτύρονται για τη δολοφονία αμάχων στη Γάζα από τον εγκληματία πολέμου Νετανιάχου.
Πρώτο το Χάρβαρντ αντιστέκεται με ένα επιχείρημα που ενισχύει το κύρος του: «Δεν παραιτούμαστε από την ανεξαρτησία και κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα δικαιώματα».
Ο πόλεμος διεξάγεται προς το παρόν με δικηγόρους. Αλλά η βουή στους φοιτητικούς πληθυσμούς που ακούγεται ήδη, μπορεί να φέρει την Αμερική στη δεκαετία του 1960.
Ο Τραμπ θέλει να έχει λόγο στο πρόγραμμα σπουδών, τη διοίκηση, τις εγγραφές και τις… πεποιθήσεις των φοιτητών, που του φαίνονται πολύ… αριστερές: μιλάνε για διαφορετικότητα, δικαιοσύνη και συμπερίληψη. Ε, δεν θα το κάνουμε αμέρικαν μπαρ.
Από την ίδια εργαλειοθήκη προέρχονται αυτές τις μέρες και οι ανησυχίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη για την περιοχή των Εξαρχείων.
Τα πρόσφατα επεισόδια -από τις ομάδες που μετακινούνται από τις διαδηλώσεις στα γήπεδα και άλλες δημόσιες συναθροίσεις- έδωσαν αφορμή να υπενθυμίσει ότι είναι πάντα κυβέρνηση της Δεξιάς και θέλει να μην της πάρει πελατεία η Ακροδεξιά.
Όπως με το γάμο των ομόφυλων, τον οποίο τώρα «πετσοκόβει».
Οι προληπτικές απαγορεύσεις
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη ανακοίνωσε ένα μέτρο εξόχως τραμπικό: την απαγόρευση συναυλιών στα Εξάρχεια, με τη προτροπή «να πάνε αλλού». Για να «διατηρηθεί» το κλίμα «ηρεμία, τάξη και ασφάλεια» στην περιοχή , μπερδεύει τον φάντη με το ρετσινόλαδο: μια μουσική εκδήλωση, με τα επεισόδια- και αμφότερα με την εγκληματικότητα.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης λέει ότι από τότε που ανέλαβε υπουργός του Μητσοτάκη «τα Εξάρχεια δεν αποτελούν το άβατο» -σε αντίθεση με το παρελθόν. Όταν υπουργός ήταν πάλι ο ίδιος- αλλά με άλλο κόμμα και άλλης ιδεολογικής ταυτότητας κυβέρνηση.
Ως επιχείρημα αναφέρει ότι «η αστυνομία διέλυσε πιάτσες εμπορίας ναρκωτικών, συνέλαβε διακινητές, εξάρθρωσε σπείρες και εγκληματικές ομάδες, εκκένωσε δεκάδες καταλήψεις».
Επικαλείται δηλαδή αυτονόητες αστυνομικές δραστηριότητες και … αυτοδιαψεύδεται. Αυτά αποδεικνύουν ότι η εγκληματικότητα αντιμετωπίζεται με τον εντοπισμό εγκληματούντων, όχι με την εκ των προτέρων άσκηση γενικής καταστολής.
Η υπουργική λογική πάσχει στη… γεωγραφία. Η εγκληματικότητα δεν αφορά περιοχές, αλλά πρόσωπα. Και δεν οφείλεται στη χωροταξία, αλλά σε κοινωνικούς λόγους- όπως είναι η έλλειψη στέγης.
Οι προληπτικές απαγορεύσεις -ερήμην της Αυτοδιοίκησης, ή και εναντίον της- περιέχουν το σπέρμα της συλλογικής ευθύνης και αυτοακυρώνονται: αν μια συναυλία προκαλεί προβλήματα σε μια περιοχή, με τη μεταφορά της, θα τα προκαλέσει σε μια άλλη.
Η διαδρομή του Μητσοτάκη
Η ασυμετρία ανάμεσα σ’ αυτό που θέλει να «θεραπεύσει» η κυβέρνηση και στα αστυνομικά μέτρα που χρησιμοποιεί θα προκαλέσει νέες αιτίες, νέες αφορμές και νέες εστίες αναταραχής. Καμία κυβέρνηση, δεν μπορεί να επιβάλει ησυχία νεκροταφείου και πουθενά δεν υπάρχουν κοινωνίες σε ακινησία.
Η σημερινή κυβέρνηση όμως έχει τον δικό της τρόπο να διαχειρίζεται την ελληνική κοινωνία. Όπως της τον υπαγορεύει η διαδρομή του επικεφαλής της: ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι καθόλου συνηθισμένος πολιτικός.
Είναι από καλή οικογένεια, με τις σπουδές του και με τους τρόπους του- χαμηλών τόνων όπως θυμούνται οι φίλοι του από την εποχή που δεν ήταν πολιτικός. Αλλά η πορεία του στο δημόσιο βίο διαμορφώθηκε κυρίως στο παρασκήνιο. Στις αναμετρήσεις προσκηνίου δεν ήταν δυνατός.
Με ισχυρό αίσθημα αυτοπροστασίας και αντίστοιχες επικοινωνιακές φροντίδες δίνει συνεντεύξεις κυρίως σε δημοσιογράφους που είναι φίλοι του, οπαδοί του κόμματός του, συγγενείς του, ή χρεωμένοι στις τράπεζες.
Στη ΔΕΘ που λόγω παράδοσης είναι υποχρεωμένος να συναντηθεί με το σύνολο του πολιτικού ρεπορτάζ, δεν δέχεται ερωτήσεις από μέσα που δεν είναι φιλικά- και για τα υπόλοιπα είναι καλύτερο να ξέρει από πριν τις ερωτήσεις.
Δεν δέχεται επίσης πραγματικό κοινοβουλευτικό έλεγχο και όσες φορές ρωτήθηκε από την αντιπολίτευσης απλώς δεν απάντησε. Μια φορά μάλιστα που ο Τσίπρας τον ρώτησε κατά πρόσωπο γιατί η ΕΥΠ του παρακολουθούσε τον Χατζηδάκη, τον Ανδρουλάκη και τον Φλώρο- απλώς… κήρυξε την λύση της συνεδρίαση και έφυγε από την αίθουσα -με τον πειθήνιο Τασούλα να συναινεί.
Τα κομματικά υπόγεια
Τα θέλει όλα δικά του. Μπήκε στην πολιτική ως κληρονόμος, παίρνοντας την έδρα του πατέρα του στη Β’ Αθήνας. Και έθεσε υποψηφιότητα για τη ηγεσία της ΝΔ προσεταιριζόμενος ισχυρούς του χρήματος και των ΜΜΕ και με μεγάλα «ντλς» που στέλνουν το κρατικό, το κοινοτικό και το τραπεζικό χρήμα σε έναν στενό κύκλο ημετέρων και στο παρασκήνιο τροφοδοτούνται ΜΜΕ για την αγιογράφησή του. Με απειλές ή και «εκβιασμό» όπως κατήγγειλε πρόσφατα ο μεγαλύτερος μιντιάρχης. Με «επισυνδέσεις» αντίπαλων και φίλων και παρακολουθήσεις με το Predator.
Μια σταδιοδρομία που αναδείχθηκε σε δεκανίκια, χρειάζεται μηχανισμούς ψεύδους και παραπληροφόρησης για να συνεχιστεί. Χρειάζεται τη συνταγή του Γκρίνμπεργκ: φορτίστε αρνητικά τους αντιπάλους του.
Αυτό ακριβώς κάνει η διαβόητη «Ομάδα Αλήθειας». Ο Μητσοτάκης τη βρήκε στα κομματικά υπόγεια και την «αναβάθμισε»- σε σύστημα μιντιακών πραιτοριανών του, στην οποία υποκλίνονται οι υπουργοί- το αντίθετο θα ήταν επικίνδυνο.
Με το ενημερωτικό παρακράτος στοχοποιεί αντιπάλους εντός και εκτός του κόμματος και με το αστυνομικό κράτος δραστηριότητες και περιοχές για να ξορκίσει τον κίνδυνο να τον εκτοπίσει η ακροδεξιά που ο ίδιος υπέθαλψε…
