Του Θανάση Καρτερού
Πώς στο διάολο γεννιούνται αυτοί οι μεταλλαγμένοι με πέος; Οι «τη σκότωσα γιατί την αγαπούσα»; Οι «δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς την καλή μου» -που ο ίδιος δολοφόνησε άγρια και εκ προμελέτης; Οι φονιάδες που επικαλούνται τον έρωτα και το πάθος, μεταλλαγμένα και τα δυο; Ποιο εργαστήριο τους παράγει κατά δεκάδες για να γίνουν ο εφιάλτης των γυναικών και οι αυτουργοί μιας νέας μάστιγας – της γυναικοκτονίας;
Κανένα εργαστήριο. Η χριστιανική μας κοινωνία, η συντηρητική μας πολιτεία, η σεξιστική μας εξουσία, η τυφλή και κουφή Δικαιοσύνη, η κανονικότητα της διαφθοράς και του εγκλήματος, η διά της σιωπής νομιμοποίηση της οικογενειακής βίας, το γκέτο για κάθε μειονότητα και κάθε διαφορετικό ή διαφορετική, τα δεν φοράς παντελόνια και τα δεν είσαι άντρας, η γενική καταφρόνια του «κερατά» -θηλυκό δεν έχει η λέξη- είναι το χλοερό λιβάδι που ευνοεί τη μαζική καλλιέργεια του είδους. Το παγιωμένο σε μεγάλα στρώματα της κοινωνίας μας καθεστώς «η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα», η υποβόσκουσα ηθική της παρθενίας, το δόγμα της μη καθαρότητας των γυναικών, τόσο που να απαγορεύεται, ακόμα και σήμερα, να πατούν τα άγια ανδρικά χώματα του Αγίου Όρους ή να γίνονται ιερωμένες – κι αυτή η λέξη χτυπάει κόκκινο στο λεξικό.
Μέσα σ’ αυτό τον λειμώνα του Κακού, που παράγει αφειδώς νταήδες και καθημερινή βία «χαμηλού προφίλ», δεν είναι αφύσικο που γεννιούνται και κάποιοι ακραίοι μεταλλαγμένοι. Όταν η εξουσία, όπως σήμερα, είναι κανονικότητα της ανασφάλειας και της βίας – στη δουλειά, στον δρόμο, στο σχολείο, στα καμένα δάση και κυρίως στο κύμα της θανατηφόρας πανδημίας. Όταν τρυπώνει στο κυκλοφορικό της ο ιός του φασισμού, με πρόσωπα, λέξεις και πράξεις. Όταν η Εκκλησία καθυβρίζει νεκρούς τον Μίκη και τον Ελύτη. Όταν ο δεσπότης κηρύσσει την ταπεινότητα των γυναικών μπροστά στους άντρες και των αντρών μπροστά στον Θεό, όλο και θα βρεθεί κάποιος να εφαρμόσει με μαχαίρι ή καραμπίνα τον νόμο του Θεού και της κοινωνίας μας.
Αυτά. Που απαιτούν και πολιτικές απαντήσεις. Καμιά διστακτικότητα και κανένας ρεαλιστικός συμβιβασμός με την πλειοψηφία της ανοχής. Οι ειδικοί ας αποφανθούν για τα περαιτέρω. Αλλά η επόμενη φορά να είναι αλλιώς…
