Του Γιώργου Λακόπουλου
Στο εξωτερικό η πολιτική του κατέρρευσε πλήρως. Μετά τις διαδοχικές ήττες της ΙΧ διπλωματίας που ασκούσε ως τώρα έρχονται τα χειρότερα. Η κατάρρευση των σχέσεων με τις ΗΠΑ και του “συστήματος φον ντερ Λάιεν” που τον στήριζε στην Ευρώπη -εξωθώντας τον σε κόντρα με τη Ρωσία χάριν του διεφθαρμένου Ζελένσκι που τελειώνει ταπεινωτικά- τον αφήνει χωρίς συνομιλητές.
Την ίδια στιγμή τα ελληνοτουρκικά εισέρχονται στη χειρότερη φάση τους, με τον Ερντογάν κυρίαρχο στην περιοχή και συνομιλητή των πάντων. Σε αντίθεση με τον Έλληνα Πρωθυπουργό που φέρεται πλέον ως απερχόμενος.
Εκτός από τον “πάγο” του Τραμπ, και του Μακρόν, αντιμετωπίζει την αδιαφορία του Μερτς και την εχθρότητα της Μελόνι. Πραγματικό Βατερλό- με απρόβλεπτες συνέπειες για τη χώρα-που για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά έμεινε χωρίς ερείσματα στη διεθνή πολιτική σκηνή.
Μοναδικό “στήριγμά” του η ανυπαρξία αντιπολίτευσης με το ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ να αντιμετωπίζουν εμφανή προβλήματα, ενώ οι συσπειρώσεις στην ακροδεξιά είναι για τα πανηγύρια. Από κυρίαρχος ως τώρα ο Μητσοτάκης χάνει πλέον τον έλεγχο του μαγαζιού. Άλλοι πλέον κρατούν τη μπαγκέτα στην κυβερνητική ορχήστρα: Γεωργιάδης, Βορίδης, Φλωρίδης, Βούλτεψη, Καλύβας και δυο-τρεις δημοσιογράφοι -όνειδος του κλάδου.
Η εμφάνισή του στο Υπουργικό Συμβούλιο έδειξε ότι δεν καταλαβαίνει τα μηνύματα που του στέλνει η συγκυρία. Ούτε καν πως δεν θα είχε το σημερινό πολιτικό πρόβλημα με τα Τέμπη, αν έκανε ό,τι ζήτησαν πολλοί Ευρωπαίοι.
-Πραγματικά ανεξάρτητη έρευνα. Ώστε πέραν της διορισμένης ηγεσίας της Δικαιοσύνης, να έχουν και οι ακέραιοι δικαστικοί λειτουργοί κάπου να πατήσουν αντί για τους σκιτζήδες και τους επιστρατευμένους που θολώνουν τα νερά. Την πρόταση επαναφέρουν οι πανεπιστημιακοί Κοντιάδης, Λιάκος, Μαραντζίδης, Σωτηρέλης. Ποτέ δεν είναι αργά.
Ο Μητσοτάκης πληρώνει το αδιέξοδο που δημιούργησε ο ίδιος. Ο Καραμανλής, που κοσμεί την Κ.Ο. του, είναι υπόλογος, ως ανίκανος και αποτυχημένος υπουργός. Δεν μπήκε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ επειδή “είναι εκλεγμένος”. Δεν ήταν υπουργός Σερρών, αλλά ολόκληρης της χώρας. Άλλωστε κι ο Παππάς του ΣΥΡΙΖΑ είναι εκλεγμένος, αλλά αρνήθηκε να του μιλήσει στη Βουλή.
Φωνή λαού, οργή Θεού
Αν η λαϊκή βούληση νομιμοποιεί τα πάντα, γιατί επιτρέπει στον Γεωργιάδη να στρέφεται κατά της συλλογικής βούλησης των παλλαϊκών συλλαλητηρίων; Να μιλάει για “όχλο”, με παραλληλισμούς ότι σταυρώνουν τον Χριστό και αθωώνουν τον Βαραββά; Δεν είναι πλάκα- τέτοια λέει μέλος Υπουργικού Συμβουλίου ευρωπαϊκής χώρας.
Το ποτάμι που παρασύρει την κυβέρνηση -πως λέμε “φωνή λαού, οργή Θεού”- δυναμώνει περισσότερο από τις κραυγές των ακραίων της κυβέρνησης. Μόνο που δεν είναι και τόσο αθώες απέναντι στον Μητσοτάκη: ενδιαφέρονται για το χαλιφάτο. Πρώτοι αυτοί θα του δείξουν την έξοδο.
Όσοι ζητούν από την κομματική βάση της ΝΔ να “οργιστεί” κατά των συλλαλητηρίων έχουν δική τους ατζέντα. Η ακροδεξιά πήρε την κυβέρνηση στην Ιταλία, τη διεκδικεί στη Γαλλία, θα το κάνει πλέον στη Γερμανία, την έχει ή τη μοιράζεται σε χώρες της βόρειας Ευρώπης.
Συγκεκριμένοι υπουργοί- ορατοί δια γυμνού οφθαλμού- νομίζουν ότι μπορούν να φέρουν τη μόδα και στην Ελλάδα. Όμοιοι τους είναι είναι αυτοί που ωφελήθηκαν σε τόσες ευρωπαϊκές χώρες.
Δυο χρόνια μετά την τραγωδία ο καλυτέρα ενημερωμένος άνθρωπος στη χώρα κάνει ότι δεν βλέπει δυο περιστατικά που είδαν όλοι:
Πρώτο: τα τρένα δεν είναι ασφαλή. Αλλά ο καθ’ ύλην υπουργός του κατηγορούσε όσους τον προειδοποιούσαν.
Δεύτερο: το μανιτάρι φωτιάς μετά τη σύγκρουση δεν ήταν οφθαλμαπάτη. Όσα “πορίσματα” και αν καταλήξουν ότι στο εμπορικό τρένο “δεν υπήρξε κάτι παράνομο”, πρέπει να εξηγήσει την αιτία.
Αν ο Πρωθυπουργός δεν τα γνωρίζει αυτά, δεν κάνει για τη δουλειά. Αν αν τα γνωρίζει, καλώς βγαίνουν τόσοι άνθρωποι στο δρόμο υποπτευόμενοι ότι τα κρύβει.
Οι πολίτες δεν είναι αμνοερίφια
Λέγοντας ότι “εμπιστεύεται τη Δικαιοσύνη” οι πολίτες καταλαβαίνουν ότι όσοι διόρισε ο ίδιος στη διοίκησή της στέκονται στο πλευρό του εναντίον όσων διαμαρτύρονται για το προφανές: Δυο χρόνια μετά βρισκόμαστε ακόμη σε προδικαστική φάση. Σε συνθήκες που δεν προοιωνίζονται απόδοση Δικαιοσύνης.
Πρωτίστως όσοι έχασαν οικείους δεν είναι χάπατα να περιμένουν δέκα χρόνια για να τους πουν – όπως και σε τόσες περιπτώσεις-“δεν αποδείχθηκε” τίποτε.
Οι πολίτες δεν είναι αμνοερίφια για να τους ποιμαίνουν τα πιο τυχοδιωκτικά στη στοιχεία της Δεξιάς. Που κάνουν τους σοβαρούς στην κυβέρνηση και την πλειοψηφία των οπαδών τη ΝΔ να τους αποστρέφονται: ‘Δεν είναι αυτό το κόμμα μας”.
“Δεν πρόκειται να πάμε με αυτόν στις εκλογές”
Οι ακραίοι του τρέχοντος κυβερνητικού συστήματος ωρύονται κατά των διαδηλώσεων για να τρομάξουν τους διαδηλωτές. Απευθύνονται στα πιο χαμηλά αισθήματα της κοινωνίας και σε συνειδήσεις με υστέρηση. Αν έτσι είναι η “Κεντροδεξιά”, θα τρίζουν πολλά κόκαλα.
Με αυτούς στο κέντρο της εικόνας ο Μητσοτάκης μοιάζει με κάποιον που έχει προσλάβει για την υπεράσπισή του τους χειροτέρους δικηγόρους της πόλης.
Επόμενο είναι να χάσει τη δίκη. Στην κοινωνία, στο κόμμα του ακόμη και στην κυβέρνησή του. Οπου ο άβουλος δελφίνος Νίκος Δένδιας αφήνει με τη σιωπή του χώρο τον φιλόδοξο Πιερακάκη και τον ασυγκράτητο Γεωργιάδη, που απευθύνεται στη βάση της ΝΔ ως φυσικός αρχηγός της.
Στον κοινό παρονομαστή υπάρχει η φράση που ακούγεται όλο και από περισσότερα στόματα στη ΝΔ: “Δεν πρόκειται να πάμε με αυτόν στις εκλογές”. Το ένστικτο επιβίωσης των βουλευτών γίνεται χαλί που φεύγει κάτω από τα πόδια του.
Όπως πέρασε μόνος του τη θηλειά στο λαιμό του, κανείς δεν θέλει να τους πάρει όλους μαζί του και δεν απομένει παρά μόνο αυτός που θα κλωτσήσει την καρέκλα. Και από ενδιαφερόμενους ένα σωρό…
