Με την κυβέρνηση «μόνη στο σπίτι» να παίζει την παραπλανημένη… κορασίδα με τις πλάτες ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ
Του Νίκου Τσαγκρή
Αλήθεια, ποια αξία έχει τι λέει ένας δακτυλοδεικτούμενος (σ. σ: από το 80% των Ελλήνων και όχι μόνο) ως διεφθαρμένος – κατά συρροήν καταχραστής της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας – πρωθυπουργός, που ταυτόχρονα βαρύνεται και με τη διετή συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όσα λέει είναι o επιθανάτιος ρόγχος του διεφθαρμένου καθεστώτος του που, υπό το φάσμα της αποκάλυψης του αποκρουστικού εγκληματικού προσώπου του (τα εφιαλτικά video με τις νεανικές κραυγές «χρειάζομαι οξυγόνο!..», το φορτίο ξυλόλιου, τις φονικές εκρήξεις, τα μπαζώματα και τα σχετικά μ’ αυτά, αναμενόμενα από το Ε.Μ.Π., πορίσματα σε δημόσια θέα), προεξοφλεί τον ξαφνικό του θάνατο. Ότι είναι ο τελευταίος σπασμός της πλέον διεστραμμένης συστημικής κυβέρνησης της μεταπολίτευσης, θα μπορούσε να πει κανείς και να ξεμπερδεύει…
Στα λόγια… Στην πραγματικότητα, δεν ξεμπερδεύει κανείς τόσο εύκολα με ένα τόσο βαθιά θεμελιωμένο εξουσιαστικό πολιτικοοικονομικό σύστημα, όπως αυτό που ιδανικά εξέφρασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και, από κοινού, οικοδόμησαν κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ: «η μέθη των εξουσιαστικών κορυφών ξεπερνά το ρεύμα της φιλαυτίας που κατακλύζει το άτομο που έφτασε στο αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας του», είναι ένα ταιριαστό στον Κυριάκο Μητσοτάκη, σχόλιο του Αντρέ Γκλουκσμάν από το βιβλίο του «Ο Ντοστογιέφσκι στο Μανχάταν»…
«Δυστυχώς», συνεχίζει το σχόλιό του ο Γκλουκσμάν, «τα υπάρχοντα αναλγητικά επιτρέπουν στους απλούς ανθρώπους να λησμονούν τους πόνους τους – το όπιο των Μεγάλων επιτρέπει στους ιθύνοντες να σβήνουν ή να λησμονούν τους πόνους των άλλων». Και είναι σαν να μιλάει για την αναισθησία των σημερινών «ιθυνόντων», του Κυριάκου Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του, να λησμονούν τους πόνους των συγγενών των 57 θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών – να σβήνουν τις προσωπικές και πολιτικές τους ευθύνες για αυτή την φοβερή ανθρωποθυσία…
«Μπορούν και το κάνουν γιατί είναι μόνοι στο σπίτι!», είναι η απάντηση που…σκοτώνει. Που πάει να πει ότι ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του μπορούν να λησμονούν τους πόνους των συγγενών των 57 θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών και να σβήνουν (σ. σ: να συγκαλύπτουν) τις προσωπικές και πολιτικές τους ευθύνες γι’ αυτή την φοβερή ανθρωποθυσία, γιατί είναι μόνοι στη Βουλή, χωρίς δυνατή, δυναμική και επομένως δυνητικά εναλλακτική δημοκρατική αντιπολίτευση – χωρίς ηθική αίσθηση, συναίσθηση και ενσυναίσθηση των ευθυνών τους απέναντι στον λαό που αντιπροσωπεύουν, δηλαδή… Με το ιδεολογικά απονευρωμένο ΠΑΣΟΚ Ανδρουλάκη και τον πολιτικά και ηθικά απαξιωμένο και αποψιλωμένο ΣΎΡΙΖΑ Φάμελλου να επιδίδονται σε μια ανόητη πλειοδοσία εκτόξευσης άσφαιρων πυρών κατά της κυβέρνησης, για τα μάτια του κόσμου: προανακριτικές επιτροπές, εξεταστικές επιτροπές, προτάσεις μομφής και άλλα παρόμοια ευρήματα του μεταπολιτευτικού κοινοβουλευτισμού που, ως επί το πλείστον, λειτουργούν ως μηχανισμοί θεσμικού κουκουλώματος ή ξεπλύματος κυβερνητικών εγκλημάτων.
Έτσι, έρμαια «της μέθης των εξουσιαστικών κορυφών», που λέει κι ο ποιητής, οι κυβερνώντες οργιάζουν, ασελγούν και εγκληματούν στις πλάτες του λαού που ορίστηκαν να προστατεύουν και να υπηρετούν. Και μόνο όταν ξεσπούν τα αποστήματα της λαϊκής οργής για τα «εγκλήματά» τους – όπως ο θυελλώδης λαϊκός ξεσηκωμός της 26ης Ιανουαρίου με αφορμή την διετή συγκάλυψη και ατιμωρησία του εγκλήματος των Τεμπών – πανικοβάλλονται, λουφάζουν παίζοντας τους παραπλανημένους, και συνεχίζουν να παραπλανούν. Ακριβώς όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην παρούσα συγκυρία.
Θέλω να πω, απροκάλυπτα, χωρίς δημοσιογραφικά μισόλογα και μικροπολιτικές φιοριτούρες, ότι σ’ αυτή την συγκυρία (τη συγκυρία του λαϊκού ξεσηκωμού ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών) έχουμε μια κυβέρνηση «μόνη στο σπίτι» (στο κοινοβούλιο, δηλαδή) με έναν πρωθυπουργό που, παίζοντας τον παραπλανημένο, συνεχίζει να παραπλανά, και μια «αντιπολίτευση» με το ονοματεπώνυμο ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΥ!..
Το ονοματεπώνυμο της Μάνας των παιδιών που χάθηκαν στο κυβερνητικό έγκλημα των Τεμπών. Της σπουδαίας αυτής ΓΥΝΑΙΚΑΣ που, από την πρώτη στιγμή της φοβερής τραγωδίας, αγωνίζεται με πάθος για μια δίκαιη αστυνομική και δικαστική διερεύνηση, εξιχνίαση και τιμωρία των ενόχων του εγκλήματος, παλεύοντας με νύχια και με δόντια ενάντια στην διετή πολιτική και μιντιακή συγκάλυψή του. Της Ελληνίδας «Μάνας Κουράγιο» που, στη φοβερή (και για την ίδια!..) αυτή συγκυρία, σηκώνει αλύγιστη το αβάσταχτο βάρος που όφειλε να σηκώνει το ανύπαρκτο, στη χώρα μας, κράτος Δικαίου και η επίσης ανύπαρκτη δημοκρατική αντιπολίτευση. Με μόνη παρηγοριά τον διαρκώς ογκούμενο λαϊκό ξεσηκωμό.
