Του Γιώργου Λακόπουλου
Η ιστορία τείνει να επαναληφθεί, πάλι με πρωταγωνιστή έναν κληρονόμο. Όπως το 2011 ο Γ. Παπανδρέου έχασε την πρωθυπουργία χωρίς το κόμμα του να χάσει την πλειοψηφία τη Βουλή, έτσι και ο Κυριάκος Μητσοτακης βρίσκεται αντιμέτωπος με ανάλογες στην ευρύτερη Συντηρητική Παράταξη για αλλαγή εν πτήσει στη ΝΔ: να οδηγηθεί την έξοδο ο ίδιος και το κόμμα να παραμείνει στην κυβέρνηση με άλλον Πρωθυπουργό.
Όσοι μετέχουν σ’ αυτές τις διεργασίες -σοβαροί, αξιόπιστοι και προπαντός έμπειροι παραταξιακοί παράγοντες- αντιλαμβάνονται ότι ο γιος του Κώστα Μητσοτάκη δεν θα παραδοθεί εύκολα, καθώς διαθέτει πλήθος μέσων για να αντισταθεί. Ακόμη και αν μετά τις Ευρωεκλογές έδειξε να το συζητάει, τώρα οχυρώνεται για μάχη.
Προεξοφλούν όμως ότι στο τέλος θα αναγκαστεί να ζητήσει βελούδινη αποχώρηση, αναίμακτη για τον ίδιο. Ήτοι, θα προτιμήσει να τον διαδεχθεί κάποιος από τη ΝΔ -τον έχει υπόψη του άλλωστε- με τον οποίο θα μπορεί να διαπραγματευθεί την αποχώρησή του. Χωρίς η νέα κυβέρνηση του κόμματος να ανατρέξει στα ντουλάπια της οικογένειας για σκελετούς.
Προς το παρόν αμύνεται με τα χαρτιά που διαθέτει στην… αντιπολίτευση. Το ένα είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης -τον οποίο χλεύασε εκ νέου, μετά την αρχειοθέτηση της μόνης μήνυσης που κατέθεσε κατά συγκεκριμένου προσώπου για την παρακολούθησή του. Ήδη, μαζί με τα λόγια του αλλά και στην πράξη σπεύδει να τον υποστυλώσει προτειθέμενος να καταθέσει πρόταση μομφής. Εξέλιξη που θα αποβεί υπέρ του Μητσοτάκη- στον οποίο θα συσπειρωθούν ακόμη και οι βουλευτές που τάσσονται υπέρ της έξωσης του- και θα εμφανίζεται ως αναβαπτισμένος -και ασφαλής για έξι μήνες.
Προηγουμένως ο συγκροτημένος αλλά άπειρος Σωκράτης Φάμελλος ζήτησε προ ημερησίας διάταξης συζήτηση στη Βουλή. Όπου ο Μητσοτάκης έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο ως Πρωθυπουργός και κατ’ ανάγκη υπουργοί και βουλευτές της ΝΔ θα τον υπερασπιστούν. Όπως έκαναν και με τον Κώστα Αχ. Καραμανλή.
Είναι η δεύτερη φορά μετά το νομοσχέδιο για το γάμο των ομοφύλων ζευγαριών που ο ΣΥΡΙΖΑ -με επικεφαλής τον Κασσελάκη τότε- και το ΠΑΣΟΚ έσπευσαν να τον κρατήσουν όρθιο, ενώ βουλευτές του καταψήφιζαν και θα έχανε τη δεδηλωμένη- ή θα έκανε πίσω ηττημένος.
Το ακηδεμόνευτο κίνημα των Τεμπών
Η «παραγωγική αντιπολίτευση», που επέβαλε στον Ανδρουλάκη μετά την -ντροπιαστική για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ -συνάντησή τους, επεκτείνεται και στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο. Και σε άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης περνάει ο λόγος της κυβερνώσας οικογένειας.
Αυτά συμβαίνουν ενώ στους δρόμους της επικράτειας η κοινωνία διαδηλώνει ζητώντας οξυγόνο αλήθειας και δικαίωσης, για τα Τέμπη. Έχοντας όμως πλήρη συλλογική συναίσθηση ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει από τη σημερινή κυβέρνηση.
Εκτός από τα Τέμπη και την κατάλυση του κράτους Δικαίου, της καταλογίζεται η αντικοινωνική πολιτική της με τη διάλυση της Δημόσιας Υγείας και Παιδείας, της Ασφάλειας, την εκχώρηση των κοινοτικών και εθνικών πόρων σε ημέτερους, την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, την αδιαφάνεια και τη φαυλότητα, τη χειραγώγηση της ενημέρωσης και τη χρεωκοπία στην εξωτερική πολιτική.
Το ακηδεμόνευτο κίνημα των Τεμπών, είναι σαν αυτό που έλεγαν κάποτε στη Γαλλία «κίνημα του ουφ»- δεν αντέχουμε άλλο. Κρατάει μακριά τα σημερινά κόμματα, αλλά είναι βαθιά πολιτικοποιημένο και αναζητά πολιτική αλλαγή στη χώρα- ως διέξοδο για να αντιμετωπισθούν τα προβλήματά της.
Δεν βρίσκει διέξοδο σε πολιτική έκφραση, γιατί τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν είναι σε θέση να διαμορφώσουν εναλλακτική λύση. Δεν έχουν ιδεολογικό προσανατολισμό, πρόγραμμα, πολιτική υπερβάσεων, στελέχη και ηγεσίες.
Κανείς από τους επικεφαλής τους δεν μπορεί να εκφράσει την κοινωνία, ή τη Δημοκρατική Παράταξη, σε μια περίοδο του το έχουν ανάγκη. Όσο και το 2015, όταν οι πολίτες αυτού του χώρου στήριξαν εκλογικά τον Αλέξη Τσίπρα -και όχι βέβαια τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τα μαθήματα στον Τσίπρα
Αφού έρχεται στον πρώην Πρωθυπουργό η συζήτηση, το ερώτημα είναι αν όσα συμβαίνουνε σήμερα μπορούν να γίνουν μαθήματα στον Τσίπρα και να τον οδηγήσουν σε πρωτοβουλίες. Να βγει από τα μετόπισθεν, να αφήσει τη διοργάνωση σεμιναρίων και να έλθει στο προσκήνιο με πολιτική πρόταση ως επικεφαλής νέου κόμματος. Χωρίς τις αμαρτίες και τα βαρίδια του παρελθόντος θα συσπειρωθούν γύρω του τα στρώματα του πληθυσμού που μένουν ακάλυπτα σήμερα.
Το πρώτο μάθημα από το κλίμα που διαμορφώνεται σήμερα στην κοινωνία, αναδεικνύει αυτό που δεν έκανε το 2023- κατά την εντολή που πήρε το 2019- από τη δημοκρατική παράταξη: να την ανασυντάξει, αλλάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν συνειδητοποίησε τότε ότι ο Μητσοτάκης δεν θα μπορούσε να ηττηθεί χωρίς να βγει ο κόσμος στους δρόμους εναντίον του. Αλλά για να το κάνει θα έπρεπε να ήξερε ποιοι θα κυβερνήσουν αν διώξει τη ΝΔ.
Ήταν κοντά στο να εμπιστευθεί τον Τσίπρα προσωπικά. Αλλά στην πρώτη κινητοποίηση για τα Τέμπη μετά την τραγωδία τον εκπροσωπούσε ο… Νίκος Παππάς ως αρμόδιος Τομεάρχης. Ποιος θα πλησίαζε τον ΣΥΡΙΖΑ;
Στις εκλογές που ακολουθήσαν ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητούσε να τον ψηφίσουν για να ξανακάνει υπουργούς την ομάδα με την οποία ηττήθηκε το 2019 -πολλοί από την οποία είχαν βαριά στίγματα κακής διακυβέρνησης ή οπισθοδρόμησης και ιδεοληψίας.
Πρέπει να βγει μαχητικά μπροστά
Το δεύτερο μάθημα για τον Τσίπρα είναι ότι ο πολίτης που αντιλαμβάνεται που οδηγεί τον τόπο η οικογένεια Μητσοτάκη θέλει στο προσκήνιο κάποιον αντίπαλό του με πολιτικά προσόντα. Δεν υπάρχουν πολλοί με αντίστοιχες προσωπικές δυνατότητες αντιπαράθεσης: ο Καραμανλής που έχει πάρει τις αποφάσεις του να μείνει μακριά από την τρέχουσα πολιτικη, ο Βενιζέλος, που έχει κάψει τα χαρτιά του και μένει μόνο ο Τσίπρας.
Αλλά δεν βγαίνει μπροστά. Αφήνει το πολιτικό του κεφάλαιο να απαξιώνεται με δευτερεύουσες δράσεις και με μνημόσυνα στο παρελθόν. Σε μια -υποτίθεται επετειακή- συνέντευξή του στη «Λιμπερασιόν», αντί να απολογηθεί για τη σύμπραξη με τον Καμμένο το 2015, εξηγούσε ότι τα πράγματα θα πήγαιναν καλυτέρα αν είχε συγκυβερνήσει με το…ΚΚΕ. Πού ακριβώς συμπίπτουν οι στρατηγικές τους και τι θα έκανε η ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ; Θα έβγαλε τη χώρα από το ΝΑΤΟ καιτην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Εξαντλείται σε επαφές με «τελειωμένους» στην Ευρώπη- μένοντας σε ένα κόμμα που στο Ευρωκοινοβούλιο ανήκει στα γκρουπούσκουλα της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς». Ή σε τελετές βραβεύσεων για την Ειρήνη στα Βαλκάνια, σα να είναι συνταξιούχος της πολιτικής.
Οργανώνει πρόχειρες εκδηλώσεις για την τραγωδία στην Πύλο με τη συμμετοχή του -έστω υπηρεσιακού- Πρωθυπουργού που δεν είπε λέξη για τις ζωές εκατοντάδων μεταναστών που χάθηκαν με ευθύνη της κυβέρνησής του- που ερευνάται. Παλιά καλά που δεν ανατρέχει και στο σκάνδαλο Νοτάριέ για το οποιο ομολόγησε…λαθη, απροσδιόριστης αρμοδιότητας.
Κακά τα ψέματα. Θα ήταν όφελος για την πολιτική ζωή αν οι τελευταίες κινητοποιήσεις διδάξουν- πρωτίστως στον Τσίπρα- ότι αν ήταν ήδη επικεφαλής νέου κόμματος– αποσυγκολημένος από το παρακμιακό κέλυφος της Κουμουνδούρου- θα ήταν σημείο αναφοράς, στην προσπάθεια απαλλαγής από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Καθώς τρέχουν οι εξελίξεις σε βάρος του σημερινού Πρωθυπουργού, παίρνουν ταυτόχρονα και τη μορφή της πρόκλησης «ιδού η Ρόδος» για τον Τσίπρα -αν πρόκειται να επενδύσει σε ό,τι του απέμεινε από το προσωπικό του πολιτικό κεφάλαιο ως προοδευτικός πολιτικός με αναγνωρίσιμο προφίλ.
Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει στα χαρακώματα και με σποραδικές εμφανίσεις. Πρέπει να βγει μαχητικά μπροστά με δυνατή φωνή…χωρίς δημοσιοσχεσίτικους συμβιβασμούς… Στο προσκήνιο, με σχέδιο, πρόταση, καθημερινό αγώνα, με όσους θα τον ακολουθήσουν- και θα είναι πολλοί. Ακόμη και όσοι του ασκούν κριτική ξέρουν ότι δεν υπάρχει άλλος…
