Του Γιώργου Λακόπουλου
«Η Λατινοπούλου εξυμνούσε τον Μητσοτάκη το 2021 – δύο χρόνια πρωθυπουργό και έξι αρχηγό της ΝΔ».
Να αρχίσουμε με μια παράφραση του Ρέημοντ Τσάντλερ, από τον καθηγητή Γιάννη Πανούση, στο επίμετρο που είχε γράψει για το πολιτικό μυθιστόρημα «Ποιος σκότωσε τον Πρωθυπουργό;» – εκδόσεις Καστανιώτη: «Αθώες στο χώρο της πολιτικής είναι μόνο οι πέτρες».
Μάλλον, δεν είναι πλέον ούτε αυτές. Το υποδηλώνει η δημόσια αντιπαράθεση προσώπων από την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ, με μια νεόκοπη πολιτευόμενη της ακροδεξιάς. Μια αθλιότητα της οποίας για το θάνατο του Κώστα Σημίτη, κάθε σώφρων πολιτικός θα αντιμετώπιζε με τη μέθοδο του Γεωργίου Παπανδρέου: «Δεν έχει σημασία τι λέει».
Αλλιώς: «Εξεστιν Κλαζομενίοις ασχημονείν». Ή έστω: «Εκ στόματος κόρακος κρα εξελεύσεται». Αλλά με την Αφροδίτη Λατινοπούλου δεν έγινε ακριβώς έτσι.
Πρώτος ο Άδωνις Γεωργιάδης ανέβηκε φουριόζος στη σκηνή και άνοιξε κουβέντα μαζί της: «Το πρώτο που μαθαίνει ο Έλληνας από την εποχή του Ομήρου και ο χριστιανός από τους πατέρες της Εκκλησίας είναι ότι μέχρι να ταφεί ένα σώμα παύει κάθε διαμάχη και κατηγορία επί του προσώπου».
Προσέξτε τη συνέχεια: «Αν δεν το έχει καταλάβει, δεν έχει καμία σχέση με τη Δεξιά, την ορθοδοξία και τον Ελληνισμό». Άλλο που δεν ήθελε η κυρία, συνέχισε το παραλήρημα.
Καινούργια πάσα από τον Άδωνι: «Η Λατινοπούλου εξυμνούσε τον Μητσοτάκη το 2021 – δύο χρόνια πρωθυπουργό και έξι αρχηγό της ΝΔ». Ή αλλιώς: δική μας ήταν.
Όπως ήταν άλλωστε και ο Μπογδάνος. Μαζί με τον οποίο, συν τον Τζήμερο, εγκαινίασε τη σταδιοδρομίας της στο κομματικό στερέωμα. Αλλά τους άφησε πίσω και στις Ευρωεκλογές, 120.753 ψηφοφόροι της έδωσαν 3,04% και έδρα στο Στρασβούργο..
Θα ήταν μια αψιμαχία στη δεξιά παρυφή στη ΝΔ- δεδομένου ότι ενεπλάκη και ο Βορίδης- αν δεν έμπαιναν στη μέση και πρόσωπα από το ΠΑΣΟΚ. Προς… επιβράβευση του Γεωργιάδη και με σπόντες κατά Ανδρουλάκη και άλλων για «αφωνία» ,που αποσυρθήκαν στη συνέχεια.
Αποτέλεσμα; Πες από εδώ πες από εκεί, την έκαναν συνομιλήτριά τους. Μια πολιτικός περιθωριακής σημασίας, με μια δήλωση άνευ αξίας, βρέθηκε στο κέντρο του πολιτικού συστήματος, να διαλέγεται με τα δυο πρώτα κόμματα της Βουλής.
Εδώ τελειώνει η αθωότητα, θα έλεγε ο Πανούσης. Ιδίως αν σημειωθεί ότι η δημοσκοπική εικόνα της Λατινοπούλου γίνεται όλο και καλύτερη – έχοντας και ασύμμετρη προβολή από το φιλοκυβερνητικό μιντιακό σύστημα. Τυχαίο; «Δεν νομίζω Τάκη», που έλεγε μια παλιά διαφήμιση.
Πολιτικοί παρατηρητές διακρίνουν δάκτυλο του μέγαρο Μαξίμου για να εδραιωθεί ως υπολογίσιμη παράγων στο ακραίο δεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος. Ιδίως από τη στιγμή που χύθηκε αίμα μεταξύ Μητσοτάκη και Σαμαρά και άρχισαν οι πληροφορίες ότι ο Μεσσήνιος ιντριγκαδόρος, ορκίζεται ότι θα πάρει το δικό του πίσω.
Εκεί που η ΝΔ είχε τη βεβαιότητα ότι ελέγχει την κατάσταση στα δεξιά της, με τους Βελόπουλους, τους Νασιούς και τους μπροστινούς του Κασιδιάρη, βρίσκεται αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο να εμφανισθεί ο Αντώνης Σαμαράς ως διεκδικητής του σχεδόν 20%, που δημοσκοπικά κολυμπάει σ αυτόν το χώρο.
Δεν θα ήταν ότι καλύτερο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να χάσει – και άλλες – δυνάμεις από ένα κόμμα της «πραγματικής Δεξιάς». Με επικεφαλής έναν πολύπειρο προκάτοχό του. Και να υποχρεωθεί – αν πράγματι φτάσει ο ίδιος στις εκλογές ως επικεφαλής τη ΝΔ- να διαπραγματευτεί μαζί του την κυβέρνηση.
Μπορεί η ενίσχυση της Λατινοπούλου με το κλασσικό κόλπο «χρίζω εγώ τον αντίπαλό μου» – να ανακόψει, όχι μόνο την ενδεχομένη δυναμική, αλλά και τη διάθεση του Σαμαρά να μπει ξανά στον εκλογικό στίβο, εναντίον ενός ακόμη Μητσοτάκη;
