Συμπλήρωμα στο «17» των Παπαχελά και Τέλλογλου το copy paste του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη 

Η Πυθία αποκαλύπτει

Αναγνώστριες και αναγνώστες μου. Συντρόφισσες και σύντροφοι.

Διάβασα το βιβλίο του “εθνικού” μας υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, με τίτλο “Στον ίδιο δρόμο” και τα όσα αναφέρει για την τρομοκρατία και τη δραστηριότητα και την εξάρθρωση των εγχώριων ένοπλων οργανώσεων και διαπίστωσα το εξής. Εκτός από τον… εγωκεντρικό χαρακτήρα του πονήματος, δεν πρόσφερε, παρά ελάχιστες, νέες πληροφορίες για την υπόθεση της επαναστατικής οργάνωσης 17 ΝΟΕΜΒΡΗ. Κάποιες δε αναφορές ρέπουν προς την γραφικότητα και προδίδουν τις εμμονές ενός ενιαίου συστήματος πολιτικών και δημοσιογράφων που ασχολούνται με την ένοπλη πάλη στην πατρίδα μας. Μάλιστα διαπίστωσα ότι αποτελεί περίπου αναμετάδοση του… αλήστου μνήμης βιβλίου για την οργάνωση, των Αλέξη Παπαχελά και Τάσου Τέλλογου, με τίτλο «17» (Είχαν πέσει και κάτι γιαούρτια τότε τον μακρινό Γενάρη του 2003). Το βιβλίο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη είναι κάτι σαν copy paste, που αποκτά και τον χαρακτήρα του ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ. Αλλά, για μια στιγμή. Αυτό δεν είναι το ενιαίο σύστημα που σας ανέφεραν πιο πάνω; Τι περιέχουν αυτά τα βιβλία; Τι έκαναν οι συγγραφείς των; Αυτά που τους έλεγαν, εκείνα που τους έδιναν, αυτά κι εκείνα έγραψαν και αναμεταδίδουν εδώ και δεκαετίες. Γνωστές οι εμμονές, γνωστές και οι ιστορίες, γνωστό και το περιεχόμενο των βιβλίων, που περιέχει και… πικάντικες αναφορές σε περιστατικά με πρωταγωνιστή τον Κάρλος το Τσακάλι στην ανατολική Ευρώπη.

Ναι, αναγνώστριες και αναγνώστες μου, συντρόφισσες και σύντροφοι. Το βιβλίο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη είναι ένα είδος συμπληρώματος στο τύπου Ζεράρ ντε Βιλιέ «17» των Παπαχελά και Τέλλογλου. Δεν μου προκαλεί, όμως, εντύπωση. Εξάλλου η τριάδα, όπως προανέφερα, αποτελεί ένα ενιαίο σύστημα που φροντίζει πότε με θόρυβο, πότε με άλλους τρόπους, να υπενθυμίζει ότι αποτελεί ένα σταθερό και διαχρονικό σημείο σύνδεσης και διασύνδεσης του εγχώριου πολιτικό – δημοσιογραφικού συμπλέγματος διαπλοκής με τον αμερικανικό παράγοντα. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι πέρα από τις φανφάρες και τις τυμπανοκρουσίες των αμερικανόπληκτων ή των υποταγμένων στο δέος με το οποίο αντιμετωπίζουν τον ξενικό παράγοντα (Τους Αμερικανούς, αλλά και τους Βρετανούς και τους Γερμανούς) πολιτικών και δημοσιογράφων υπάρχει και η, λιγότερο λαμπερή από τη μυθολογία, πραγματικότητα. Ποια είναι αυτή η πραγματικότητα; Ότι ο βαθμός συσχέτισης της ντόπιας υποτακτικής πολίτικής, επιχειρηματικής και δημοσιογραφικής ελίτ με τους Αμερικανούς είναι κινούμενη άμμος. Κάθε φορά που ο συσχετισμός αλλάζει, το πολυδιαφημισμένο για την προνομιακή σχέση του με τον αμερικανικό παράγοντα, φροντίζει κάνοντας θόρυβο, να υπενθυμίζει την προνομιακή του σχέση – με αποδέκτες κυρίως την εσωτερική πολιτική σκηνή και το εγχώριο σύστημα επιχειρηματικών συμφερόντων – με την Ουάσιγκτον. Πότε συμβαίνει αυτό; Όταν οι μεταβολές στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού Ωκεανού καθιστούν επισφαλή την επίδραση της μυθολογίας στο εγχώριο πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι. Για πόσο, όμως, μία χούφτα άνθρωποι θα κοροϊδεύουν τους πολλούς;

Αν ρίξετε μία ματιά στο τελευταίο άρθρο του Αλέξη Παπαχελά για την επιλογή της Γκίλφοϊλ για τη θέση της Πρέσβεως των ΗΠΑ στην Αθήνα, όσοι είστε οξυδερκείς θα καταλάβετε τι εννοώ…

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ