Του Νίκου Λακόπουλου
Μετά την άρνηση του Ευάγγελου Αποστολάκη να μπει στην κυβέρνηση ο ανασχηματισμός του Μητσοτάκη εξελίσσεται σε φιάσκο: ήδη η αποπομπή Χρυσοχοΐδη και Θεοχάρη μπορεί να είναι ομολογία αποτυχίας της κυβέρνησης μαζί με εφαρμογή της πολιτικής της «στυμμένης λεμονόκουπας».
Ο άνεργος πλέον επαγγελματίας υπουργός Προστασίας του Πολίτη αποτελεί παράδειγμα για το τι μπορεί να συμβεί σε όποιον αλλάζει στρατόπεδο -χάριν αξιωμάτων- και το κάνει αυτό με το σύστημα Μητσοτάκη: ο «πετυχημένος» υπουργός ανέλαβε να καθαρίσει τον Πρωθυπουργό από δικές του ευθύνες -αν και ο πλέον αρμόδιος για τις πυρκαγιές υφυπουργός απλώς μετακινείται στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Δηλαδή κάτι δεν πήγε καλά με τις πυρκαγιές και αντικαθίσταται ο υφυπουργός, αλλά παραμένει στην κυβέρνηση, ενώ ο Χρυσοχοΐδης απομακρύνεται -παρά το ότι ήταν και επιτελικός και πυροσβέστης. Στο σύστημα Μητσοτάκη δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Το αποδεικνύει το άλλο παράδειγμα «στυμμένης λεμονοκούπας», ο επίσης επιτυχημένος Χάρης Θεοχάρης -μεταγραφή κι αυτός από το Ποτάμι.
Η -μη- είδηση είναι βέβαια ότι οι οικονομικοί υπουργοί παραμένουν στις θέσεις τους -όπως και ο Νίκος Δένδιας -πλην ενός υφυπουργού που μιλούσε για τις «επιχειρήσεις ζόμπι» που πρέπει να πεθάνουν. Δείγμα πως η πολιτική της κυβέρνησης δεν πρόκειται να αλλάξει.
Το φιάσκο με την -μη- υπουργοποίηση του Αποστολάκη
Η επιστροφή του Θεοδωρικάκου μπορεί βέβαια να είναι και ένα σήμα προς τον Χρυσοχοΐδη πως ένα στέλεχος της κυβέρνησης που φεύγει μπορεί να ξαναέλθει, αλλά πότε; Η κυβέρνηση αυτή μάλλον θα οδηγήσει την χώρα στις εκλογές με ενισχυμένη την ακροδεξιά πτέρυγα -Βορίδης, Γεωργιάδης, με τον Θανάση Πλεύρη.
Είναι σαφές πως ο Μητσοτάκης στήνει αναχώματα προς τα δεξιά όπου αισθάνεται ότι απειλείται και θυσιάζει τις μεταγραφές από το κέντρο χάριν νέων που όμως δεν του βγαίνουν όπως στην περίπτωση Αποστολάκη -που μέσα σε λίγες ώρες έγινε από «αποστάτης» παράδειγμα ανθρώπου που τελικά δεν προδίδει την παράταξη που τον έκανε υπουργό.
Μάλλον άκουσε τον Αλέξη Τσίπρα που του ευχήθηκε καλή τύχη, αλλά -όπως έλεγαν έλεγαν κύκλοι του ΣΥΡΙΖΑ, «καλό είναι να ξέρει ότι η ιστορία ποτέ δεν λυπήθηκε όσους δεν αναγνωρίζουν ότι στη ζωή υπάρχουν και αξίες σημαντικότερες από τα πρόσκαιρα αξιώματα».
Για την Ιστορία όταν ο Αποστολάκης έγινε υπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε ότι η ανάληψη του υπουργείου από τον Ευ. Αποστολάκη έγινε «καθ’ υπόδειξιν Καμμένου» και τόνισε ότι «ποτέ κυβέρνηση στη Μεταπολίτευση δεν επέλεξε εν ενεργεία στρατιωτικό για τη θέση του υπουργού Άμυνας. Ο τελευταίος εν ενεργεία στρατιωτικός που ανέλαβε αυτή τη θέση ήταν επί χούντας». Ο Σπαντιδάκης.
Η υπουργοποίηση του Αποστολάκη όμως τώρα θα ήταν μια επιτυχία του Μητσοτάκη -αφού πλέον δεν ήταν στρατιωτικός εν ενεργεία, αλλά πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ!
«Αυτό έγινε με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει μια διακομματική συναίνεση. Αυτή ήταν η μία προϋπόθεση για ανεξάρτητο υπουργείο στο οποίο συμφώνησε ο Μητσοτάκης» θα πει ο Ευάγγελος Αποστολάκης. «Το ένα τηρήθηκε σε ότι αφορά το υπουργείο. Δεν υπήρχε διακομματική στήριξη ή συζήτηση μεταξύ τους.
«Εγώ δεν αποφεύγω την ευθύνη. Αλλά δεν μπορώ να αποδεχθώ μία πρόταση που δεν έχει διακομματική υποστήριξη για ένα εθνικό ζήτημα. Με τιμά ιδιαίτερα η πρόταση του πρωθυπουργού, αλλά θα έπρεπε να έχει διακομματική υποστήριξη».
Παραμένει πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης!
Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φορά δεν υπήρξε συμφωνία με στελέχη άλλων κομμάτων που μετείχαν σε κομματικές συνεδριάσεις ενώ επρόκειτο να γίνουν υπουργοί του Μητσοτάκη. Ο Αποστολάκης επικοινώνησε με τον Αλέξη Τσίπρα που του ξεκαθάρισε ότι μια τέτοια επιλογή και με τον τρόπο που ο κ. Μητσοτάκης την επιδιώκει, δηλαδή σε επίπεδο εντυπώσεων και προσώπων και όχι ουσίας για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, δεν αποτελεί πρόσκληση σε συνεννόηση, αλλά πρόσκληση σε αποστασία».
Ο Μητσοτάκης δεν επιχειρούσε συναίνεση, αλλά να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ αναζητώντας αντίβαρο στη ενίσχυση της ακροδεξιάς πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας, ένα σωσίβιο και ένα αυριανό εξιλαστήριο θύμα. Από σύμβολο εθνικής ενότητας -όπως λέει η Νέα Δημοκρατία- ο νέος υπουργός θα περιφερόταν ως σύμβολο της ικανότητας του Μητσοτάκη να σχηματίσει μια περίπου διακομματική κυβέρνηση ως «εθνικός ηγέτης».
Τελικά θα πρέπει να στηρίξει το ηγετικό του προφίλ στην υπουργοποίηση της κ. Γκάγκα και του Θανάση Πλεύρη καθώς και του βουλευτή Κοζάνης Παπαδόπουλου -που παίρνει την θέση του Γιάννη Κεφαλογιάννη -πιθανόν μια προσπάθεια του Μητσοτάκη να υψώσει ανάστημα απέναντι στους βαρόνους της Νέας Δημοκρατίας και να χτυπήσει την …οικογενειοκρατία.
Ωστόσο η υφυπουργοποίηση του Ανδρέα Κατσανιώτη -δίπλα σε άλλους που στελεχώνουν την πιο πολυπληθή κυβέρνηση και δεν θα μάθουμε ποτέ το ….διακριτικό τους έργο και τα ονόματά τους- δείχνει την υποταγή του Μητσοτάκη στα εσωκομματικά κέντρα εξουσίας και τα εξωθεσμικούς παράγοντες που για μια ακόμη φορά δεν του επέτρεψαν να κάνει ανασχηματισμό.
Θάλεγε κανείς πως τα κέντρα αυτά με τον ανασχηματισμό του επιτρέπουν να παραμένει ….πρωθυπουργός παρότι το προφίλ του έχει πληγεί ανεπανόρθωτα: ο πανίσχυρος υποτίθεται πρωθυπουργός της αυτοδυναμίας αργά ή γρήγορα οδηγείται σε εκλογές που είτε θα χάσει είτε θα κερδίσει χωρίς να μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
