Του Νίκου Τσαγκρή
-Είστε ο αστυνομικός ΔΡΑΜΑΛΗΣ;
-Ναι, τι θέλετε;….
-Μας έστειλε η κυρία ΤΣΙΡΙΓΩΤΗ…
-Πηγαίνετε στο υπόγειο να πιστοποιηθείτε…
Ας κρατήσουμε αυτό το μαφιόζικο εφεύρημα πιστοποίησης των «δικών τους» και αποκλεισμού των «άλλων» (των «σκέτων», όπως αποκαλούσαν συνθηματικά τους αποκλεισμένους «κασσελίστας» συνέδρους οι 87+ πραξικοπηματίες) ως ταφικό επίγραμμα του θανόντος ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Του πλέον ένδοξου κόμματος της σύγχρονης Ευρωπαϊκής Αριστεράς, με το πιο άδοξο, το πιο ευτελές, το πιο ντροπιαστικό τέλος στην ιστορία της ελληνικής κομμουνιστικής και μετακομμουνιστικής Αριστεράς…
«Το ΚΟΜΜΑ του ΥΠΟΓΕΙΟΥ – κάτι σαν ΓΚΕΣΤΑΠΟ…», όπως το χαρακτήρισε, διηγώντας την ντροπιαστική κατάληξή του, ο ηθοποιός, συγγραφέας και σεναριογράφος Κώστας Σιμενός: «Ένα ΚΟΜΜΑ ΚΟΥΦΑΡΙ, που το εγκαταλείπουν όλοι οι ζωντανοί, ακόμα, άνθρωποι»…
Όπως, πανικόβλητοι, εγκατέλειπαν το υπόγειο κελάρι της κομμουνιστικής αυταπάτης, οι έγκλειστοι Γιουγκοσλάβοι παρτιζάνοι της ταινίας του Εμίρ Κοστουρίτσα «Αντεργκράουντ», θα προσθέσω εγώ, άνθρωποι που για δεκαπέντε χρόνια ζούσαν στο σκοτάδι, παράγοντας όπλα για το παραεμπόριο των κομματικών του Τίτο, με την ψευδαίσθηση ότι εκεί έξω, στον πραγματικό κόσμο, ο πόλεμος συνεχίζεται. Κι όταν, μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, κατάλαβαν την πλάνη τους, εγκατέλειψαν έντρομοι το υπόγειο, βγήκαν στο φως του «παρόντος» και είδαν πως η ζωή, τσάτρα – πάτρα, συνεχίζεται… Μέσα στις αυταπάτες πάλι, και τις ψευδαισθήσεις για… Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, αλλά συνεχίζεται… Στην πραγματικότητα: στο παρόν και το μέλλον…
Ας πούμε, λοιπόν, ότι το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά το άδοξο τέλος μιας, ακόμη, γενναίας αυταπάτης της Ελληνικής Αριστεράς. Όπως η γενναία αυταπάτη της εξέγερσης της γενιάς μου, το Νοέμβρη του ’73, κατά της χούντας των συνταγματαρχών, ας πούμε. Ξέρετε, της «εξέγερσης του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ», όπως τη λέμε, με στόχο την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας στη χώρα μας – την επέτειο της οποίας γιορτάζουμε σήμερα. Με «δρακόντεια αστυνομικά μέτρα» ειρήσθω εν παρόδω, και φέτος, όπως μας ενημερώνει το αστυνομικό ρεπορτάζ: «5.000 αστυνομικοί στους δρόμους με τη συμμετοχή της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας και της ΕΥΠ», παρακαλώ…
Αλλά γιατί χρειάζεται περιφρούρηση η στοιχειώδης πολιτική ελευθερία μερικών χιλιάδων πολιτών που θεωρούν (ακόμα!) υποχρέωσή τους τη συμμετοχή στις εκδηλώσεις μνήμης του Πολυτεχνείου; Πόσο ελεύθερη και δημοκρατική είναι μια πολιτική ελευθερία υπό «δρακόντεια αστυνομική επιτήρηση από 5.000 αστυνομικούς, την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία και την ΕΥΠ»; Και ποια είναι η ποιότητα της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας που βιώνουμε στο πολιτικό παρόν σε σχέση με την Ελευθερία και τη Δημοκρατία που διεκδικούσαμε τότε, στο Πολυτεχνείο;
Όσοι ζήσαμε από μέσα την εξέγερση του Πολυτεχνείου, γνωρίζουμε (ή οφείλουμε να γνωρίζουμε) ότι η ελευθερία που διεκδικούσαμε ήταν µια ελευθερία δίχως όρια – μια ουτοπική ελευθερία, στο πλαίσιο μιας ιδανικής, άμεσης Δημοκρατίας. Και ότι δεν υπήρχε πουθενά, παρά µόνο στον τόπο της εξέγερσης. Εντός του Πολυτεχνείου!
Ήταν η ελευθερία που βιώναμε, από στιγμή σε στιγμή, από ώρα σε ώρα, από μέρα σε νύχτα και από νύχτα σε μέρα, τα λίγα εικοσιτετράωρα που κράτησε η εξέγερσή μας. Ήταν η ελευθερία της εξέγερσης, η ελευθερία του εξεγερμένου! Και ήταν μια ελευθερία που αξιωθήκαμε να βιώσουμε χάρη σε κάποιες παραλείψεις της εξουσίας, της χούντας των συνταγματαρχών!…
Το εξηγεί θαυμάσια ο Ζ. Χανέιν, στη «Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια»: το πραγματικά διαθέσιμο μέρος της Ελευθερίας, προκύπτει από µια απλή κυβερνητική αμέλεια που μπορεί κάθε στιγμή να διορθωθεί. Μια παράλειψη που επανορθώνεται αμέσως, όταν η ελευθερία – ανεκτή σε λανθάνουσα κατάσταση – προτίθεται να πραγματωθεί, να πάρει σάρκα. Και να µπει σαν παράσιτο, σαν µια απόπειρα διαταραχής, στο σύστημα ρυθμίσεως των ανθρωπίνων υπάρξεων, που αποτελεί το απόλυτο σχέδιο κάθε επιστημονικής διακυβερνήσεως…
Ακριβώς έτσι: όταν οι συνταγματάρχες αντελήφθησαν ότι οι ελεύθεροι-εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου μπήκαν «σαν παράσιτο, σαν μια απόπειρα διαταραχής» στο χουντικό, στην περίπτωσή μας, «σύστημα ρυθμίσεως των ανθρωπίνων υπάρξεων», διόρθωσαν την αμέλειά τους, δίδοντας τέλος σ’ αυτή τη… διαταραχή. Με την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο…
Επιστρέφοντας στο παρόν και στο θέμα μας, το άδοξο τέλος του ΣΥΡΙΖΑ, θα πούμε ότι η άπλετη δημοκρατία εντός του, που πριν ένα χρόνο «επέτρεψε» την ελεύθερη έκφραση της πλειοψηφίας των μελών για την εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία του κόμματος, προέκυψε από μια απλή αμέλεια των γραφειοκρατικών μηχανισμών εξουσίας: Μια παράλειψη που άρχισε να επανορθώνεται (σ. σ: από τους «87+») όταν η ελευθερία των μελών – ανεκτή, σε λανθάνουσα κατάσταση – φάνηκε ότι, υπό την ηγεσία του κ. Κασσελάκη, προτίθεται να πραγματωθεί, να πάρει σάρκα και οστά: «να μπει σαν παράσιτο, σαν µια απόπειρα διαταραχής» στο σταλινικό, στην περίπτωσή τους, «σύστημα ρυθμίσεως» της βούλησης των μελών, που αποτελεί το απόλυτο σχέδιο κάθε εξουσιαστικής κομματικής γραφειοκρατίας…
Εν κατακλείδι, με το μαφιόζικο «Συνέδριο» του περασμένου Σαββατοκύριακου, διόρθωσαν την αμέλειά τους, δίνοντας τέλος “σ’ αυτή τη… «διαταραχή”, τον ελεύθερο – δημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ των μελών. Κι απέμειναν μ’ ένα «ΚΟΜΜΑ ΚΟΥΦΑΡΙ, που το εγκαταλείπουν όλοι οι ζωντανοί, ακόμα, άνθρωποι»…
