Του Γιώργου Λακόπουλου
Όπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος στη δική του γενιά, έτσι ο Αλέξης Τσίπρας στη δική του υπήρξαν οι πιο χαρισματικοί εκπρόσωποί τους. Σήμερα βρίσκονται στο περιθώριο: το ΠΑΣΟΚ έχει αρχηγό τον Ανδρουλάκη και ο ΣΥΡΙΖΑ υποψήφιο τον Γκλέτσο…
Ο Βενιζέλος πλήρωσε την ατολμία του το 2004. Επέτρεψε να -του- πάρει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ο- έτη φωτός πίσω σε προσωπικά πολιτικά προσόντα- Γ. Παπανδρέου. Σε ένα διαμέρισμα στο Κολωνάκι- χωρίς καμία καταστατική διαδικασία.
Συνέχισε τις ιστορικές γκάφες, επιτρέποντας στον μνημονιακό Παπανδρέου να τον εργαλειοποιήσει, ως υπουργό και αντιπρόεδρο του. Δέχθηκε να χάσει αντ’ αυτού, το 2012. Δεν έδωσε, ούτε στα κομματικά όργανα, τα πορίσματα για την οικονομική διαχείριση Παπανδρέου.
Δεν τον διέγραψε το 2014, όταν ετοίμαζε, σε δημόσια θέα, διάσπαση και νέο κόμμα- που τον καταδίκασε το 2015 στο αξιοθρήνητο 4,6% και την αναγκαστική αποχώρηση από την ηγεσία.
Το κατάπιε όταν η Φώφη Γεννηματά τον ταπείνωσε συμπλεγματικά, όταν του είπε ότι δίνει στον άχρωμο Καμίνη, την έδρα Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. Ο ευεργετηθείς από τον ίδιο- Ανδρουλάκης, τον άφησε, αθλιότατα, πάλι εκτός Βουλής -χάριν ενός, ασήμαντου πολιτικά, κολλητού του…
Κακό τέλος για πολιτικό που, άσχετα από την αλληλουχία των λαθών του – άδειαζε το καφενείο της Βουλής, όταν ανέβαινε στο βήμα της. Μάγος των λέξεων και ημίθεος του λόγου.
Έκτοτε περιμένει ρόλους που δεν πρόκειται να πάρει. Ουδείς αρχηγός θέλει καλύτερους από τον ίδιο στην κυβέρνησή του, ή… στο διπλανό μέγαρο.
Τουλάχιστον ο Τσίπρας πρόλαβε να γίνει Πρωθυπουργός. Αλλά έκτοτε η διαδρομή του είναι σαν τα σβηστά «Κεριά» του Καβάφη: «πληθαίνουν γρήγορα» και «μακραίνει η σκοτεινή γραμμή τους»…
Με την τροπή που πήραν τα πράγματα στον ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του από ευχή εξελίσσεται σε κατάρα.
Άφησε πίσω του κόμμα με 18%, σε ρόλο μείζονος αντιπολίτευσης και σήμερα είναι βουλευτής της «παράγκας των 87+». Σε ένα μόρφωμα που μπορεί να μην μπει καν στη Βουλή στις επόμενες εκλογές, οπότε θα κάνει παρέα στον Βενιζέλο.
Παρένθεση: το 2023 είχε δεχθεί εισηγήσεις να τον κάνει Πρωθυπουργό «προοδευτικής συνεργασίας» ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, μετά τις εκλογές της απλής αναλογικής. Αλλά ο Ανδρουλάκης επέμενε σε επαναληπτικές, για αυτοδυναμία του Μητσοτάκη- που είχε τον τρόπο του να του το επιβάλει. Κλείνει η παρένθεση.
Τι κάνει λοιπόν ένας πρώην αρχηγός κόμματος -που πήρε από την ανυποληψία και το έφερε στην κυβέρνηση- και ένας πρώην Πρωθυπουργός, όταν αυτό το ίδιο κόμμα αυτοχειριάζεται… στο όνομά του; Λυπάται και σιωπά;
Ποιο ρόλο θα έχει στην Κ.Ο. των ερειπίων του ΣΥΡΙΖΑ; Έφυγε για να μην συνυπάρχει με τον Τσακαλώτο, την Αναγνωστοπούλου και την Αχτσιόγλου- και βρέθηκε με τον Πολάκη, τη Δούρου και τον Παππά.
Πώς θα δράσει στην πολιτική σκηνή, ως ηγετική προσωπικότητα, όταν εκτός από την εκλογική συντριβή -που τον οδήγησε σε εγκατάλειψη της ηγεσίας- αυξάνονται όσοι του χρεώνουν την καθήλωση του κόμματος- από το 2019 και εντεύθεν;
Ο Τσίπρας διαφέρει σε πολλά από τον Βενιζέλο, αλλά μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό σε ένα: στην ατολμία. Δεν έκανε και ο ίδιος ό,τι έπρεπε, στην ώρα του.
Δεν έκοψε παρτίδες με τον Καμμένο, μετά την έξοδο από το Μνημόνιο και τη διαφοροποίηση στις Πρέσπες. Έβαλε μια «καμένη», υποψήφια περιφερειάρχη μετά το Μάτι και συγκρότησε τα χειρότερα ψηφοδέλτια Επικρατείας και ευρωψηφοδέλτια.
Ακύρωσε την απομάκρυνση του ασύδοτου Σφακιανού και δεν έκοψε από το ψηφοδέλτιο τον «13-0». Διέθεσε τις δυνάμεις του στη εκλογή Κασσελάκη -και προσπάθησε να τον αποκαθηλώσει, με…τηλεγράφημα και δι’ αντιπροσώπου!
Δεν κινήθηκε για νέο πολιτικό φορέα μετά την ακινησία των ευρωεκλογών. Αποκήρυξε όσους προσπάθησαν να φωτίσουν την αλήθεια στο σκάνδαλο Novartis. Δεν έκοψε τα πόδια των «87 και Σία», που σπίλωσαν το κόμμα και την Αριστερά, με τον μικροαστικό σταλινισμό τους.
Οι ατολμίες πληρώνονται. Πού είσαι νιότη που μού ‘λεγες, πως θα γινόμουν άλλος…
