- Ο Τσίπρας και ο Στουρνάρας σχηματίζουν ένα ενιαίο σύστημα με τον πολιτικό του και τον τραπεζοκρατικό του πυλώνα
- Παρά την ήττα του Χάρη Δούκα στο ΠΑΣΟΚ το σύστημα των νέων “players” της διαπλοκής επιμένει στο αρχικό σχέδιο για ενιαία Κεντροαριστερά, αλλά τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά
- Ευτυχώς η ήττα Δούκα έκανε ακόμη πιο ορατό το βρόμικο σχέδιο της διαπλοκής το οποίο τρομάζει, ανακαλεί κακές μνήμες από το παρελθόν και τελικά θα οδηγήσει τους ψηφοφόρους στην αγκαλιά του Μητσοτάκη
- Θα μπορούσε να είναι έναν σατανικό και αρρωστημένο σχέδιο της… υπεράκτιας διαπλοκής που έχει “μπουκώσει” με χρήμα όλο το μιντιακό σύστημα
Η Πυθία αποκαλύπτει
Αναγνώστριες και αναγνώστες μου. Συντρόφισσες και σύντροφοι.
Με συνέπεια η στήλη και το PERIODISTA.GR, έχουν αποκαλύψει εδώ και μήνες το σχέδιο που απεργάζονται κύκλοι της ντόπιας διαπλοκής, τμήματα της εγχώριας και… υπεράκτιας (κρατήστε το αυτό) ολιγαρχίας και της τραπεζοκρατίας για τη συγκρότηση ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς με τον Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία. Η ολοκλήρωση και επιτυχία του εν λόγω σχεδιασμού είχε δύο βασικές προϋποθέσεις: Ρευστοποίηση και διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ (τη δουλειά αυτή έχουν αναλάβει εργολαβικά οι 87 και οι χρήσιμοι ηλίθιοι που τους πλαισιώνουν) και επικράτηση του Χάρη Δούκα στις εσωκομματικές εκλογές. Σύμφωνα με τον σχεδιασμό, ο Χάρης Δούκας θα αποτελούσε μία μεταβατική ηγεσία του πάλαι ποτέ κραταιού Κινήματος, θα ολοκλήρωνε, ως επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ, την ενσωμάτωση των άτακτων ομάδων πραξικοπηματιών που προέκυπταν από τη ρευστοποίηση και διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, και στη συνέχεια, ενώ θα αυξάνονταν από τους επικοινωνιακού και μιντιακούς βραχίονες των δομημένων συμφερόντων, οι πιέσεις για τον σχηματισμό ισχυρού αντίβαρου στο πανίσχυρο (αν και λαβωμένο) σύστημα Μητσοτάκη, ο Χάρης Δούκας θα παρέδιδε τη σφραγίδα για να συγκροτηθεί ο πολιτικός φορέας – έκτρωμα της διαπλοκής.
Όσο, εδώ και πολύ καιρό, κάναμε τις αποκαλύψεις ρώτησαν πολλοί: “Μα είναι δυνατόν να ξαναγίνει ο Αλέξης Τσίπρας πρωθυπουργός; Θα μπορούσε να αναπτύξει τέτοια δυναμική; Δυναμική εξουσίας; Ξανά”. Η απάντηση είναι “Όχι, δεν θα μπορούσε”. Οι συνομιλητές μας δεν αντιλήφθηκαν σε πρώτο χρόνο τις λεπτομέρειες – διότι ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες – του συστημικού “παιχνιδιού” που διεξάγεται, ενός πολύπλοκου παιχνιδιού το οποίο ενορχηστρώνει ο Γιάννης Στουρνάρας και η γνωστή παρέα την οποία συνδέει το αρχικό γράμμα “Q” (Δείτε λεπτομέρειες ΕΔΩ). Είναι η παρέα που έχει dealάρει ώστε να γίνει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, όταν έρθει η ώρα Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος. Και όταν σας γράφω “ο Γιάννης Στουρνάρας”, ας μην φαντάζεται κανένας ότι ο Κεντρικός Τραπεζίτης της χώρας – που αντικειμενικά έχει μεγαλύτερη δύναμη από τον πρωθυπουργό μεταφέροντας τις εντολές της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – μπορεί να σκεφτεί και να οργανώσει τέτοιου είδους πολύπλοκα παίγνια στον χώρο της πολιτικής και στο πεδίο της πολιτικής και οικονομικής ευστάθειας του συστήματος. Όπως ακριβώς ο Λουκάς Παπαδήμος, έτσι και ο Γιάννης Στουρνάρας είναι από τα πρόσωπα που οι κύκλοι συμφερόντων του τα στηρίζουν και τα επιβάλλουν σε κρίσιμες θέσεις, αποδέχονται χωρίς αντιρρήσεις τον ρόλο που θα τους αναθέσουν τα υπερεθνικά ιερατεία, όπως η Βρυξελλιώτικη γραφειοκρατία ή ο περίφημος κύκλος της Φρανκφούρτης, του τραπεζοκρατικού κέντρου της Ευρώπης.
Το ξέρω αναγνώστρια και αναγνώστη μου. Το ξέρω συντρόφισσα και σύντροφε. Τα παραπάνω ανακαλούν στη μνήμη σου τις επώδυνες ημέρες της σφοδρής οικονομικής κρίσης, της επιβολής της τεχνοκρατικής Χούντας του Λουκά Παπαδήμου, των μνημονίων και των ωμών εκβιασμών από το σύμπλεγμα οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων που ρυθμίζει και καθορίζει τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ας έρθουμε στο παρόν.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι δυνατόν να ξαναγίνει πρωθυπουργός. Όμως, θα μπορούσε – ακόμη και αν δεν ηγείτο του φορέα της ενιαίας Κεντροαριστεράς – να ηγείτο ενός φορέα που θα λάμβανε ένα συμπαθητικό ποσοστό, ώστε να αποτελέσει τον δεύτερο πόλο συναίνεσης στην επιβολή ενός δοτού πρωθυπουργού, εν προκειμένω του Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος καθόλου τυχαία περιέγραψε τις ζοφερές προοπτικές της ελληνικής οικονομίας για να προαναγγείλει έτσι την επερχόμενη κρίση του πολιτικού συστήματος και την αστάθεια που θα δημιουργήσει σε έναν νέο ιστορικό κύκλο την δήθεν αναγκαιότητα ρεαλιστικών λύσεων προκειμένου να επιτευχθεί η συστημική ευστάθεια και η πολιτική σταθερότητα. Και ποιος δεν θέλει τη σταθερότητα; Οι ολιγάρχες; Οι τραπεζίτες; Οι πολίτες; Όλοι θέλουν την πολιτική σταθερότητα. Δεν έχουν σημασία τα δομικά στοιχεία αυτής της σταθερότητας. Σταθερότητα να είναι και ας είναι ότι θέλει.
Ευτυχώς αναγνώστριες και αναγνώστες μου. Συντρόφισσες και σύντροφοι, ο σχεδιασμός των ιερατείων της οικονομίας και των πολιτικών τους παραρτημάτων, αλλά και μέρους της μιντιοκρατίας, έχει αρχίσει και γίνεται ορατός. Για την ακρίβεια έχει γίνει ορατός. Η ήττα του Χάρη Δούκα, ενός ελάχιστου μεγέθους στα πολιτικά πράγματα που εξαιτίας της ανευθυνότητας συστημάτων με έλλειψη βάθους γνώσης του πως παίζονται τα συστημικά πολιτικά και οικονομικά παίγνια, ανέτρεψε – ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, και θα εξηγήσω σε άλλο άρθρο τι είναι αυτό το “ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ” – το σχέδιο για ενωμένη Κεντροαριστερά που θα προέκυπτε ως νομοτέλεια, ως φυσική συνέχεια της αποκαθήλωσης των Στέφανου Κασσελάκη και Νίκου Ανδρουλάκη, από τις ηγεσίες των κομμάτων τους και θα συνδυαζόταν με την ρευστοποίηση και τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να προκύψει η αναγκαία μάζα ψηφοφόρων που κατευθυνόταν στο ΠΑΣΟΚ του Δούκα. Η ήττα, ωστόσο, του Χάρη Δούκα αύξησε την πίεση στους νέους “παίκτες” της διαπλοκής, που επιδιώκουν να ρυθμίσουν το πολιτικό σύστημα, χωρίς, ωστόσο να έχουν το απαιτούμενο βάθος, και χωρίς ο αντικειμενικός σκοπός τους να οδηγεί με βεβαιότητα σε συνθήκες διασφάλισης της συστημικής ευστάθειας. Σαν τζογαδόροι, παίζουν για να παίξουν.
Πριν τον δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ, όταν όλοι ήταν βέβαιοι για την ήττα του Χάρη Δούκα δρομολογήθηκαν οι πρόσφατες αντιδημοκρατικές διαδικασίες με εργαλείο την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν ο Χάρης Δούκας ηττήθηκε δρομολογήθηκε η επιτάχυνση από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα της κοινοποίησης της πλατφόρμας για την επόμενη ημέρα, μιας πλατφόρμας με άρωμα Γιάννη Στουρνάρα και Γιάννη Αλαφούζου. Κωμικές καταστάσεις, πραγματικά.
Τι δεν αντιλαμβάνονται, όμως;
Η συνθηκολόγηση του Αλέξη Τσίπρα με τα μαυσωλεία της διαπλοκής μεγιστοποιεί την αποστροφή του δημοκρατικού κόσμου προς το πρόσωπό του. Το δίδυμο Τσίπρα-Στουρνάρα που από την απόλυτη συγκρουσιακή σχέση των προηγούμενων ετών έχει εισέλθει στην φάση της συγκρότησης ενιαίου συστήματος με τον πολιτικό και τον τραπεζιτικό του πυλώνα, τρομάζει ακόμη και ψυχρούς ρεαλιστές ή κύκλους που αντιμετωπίζουν αρνητικά να αναλάβουν υψηλά ρίσκα για τη χώρα σε μία συγκυρία κρίσιμη σε πλανητικό επίπεδο. Η ευθυγράμμιση στο πεδίο της πολιτικής μάχης που δίνεται του συστήματος Τσίπρα, του κύκλου συμφερόντων που εκπροσωπεί ο Στουρνάρας και του Αντώνη Σαμαρά (ο οποίος είναι μια κατηγορία από μόνος του), λειτουργεί απωθητικά τόσο για ισχυρούς κύκλους πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, που δεν θέλουν ανακύκλωση των υλικών της μνημονιακής ιστορικής περιόδου της χώρας, όσο και για την κοινωνία.
Που θα ποντάρουν, λοιπόν, τα ισχυρά συστήματα, τα οποία δεν συμμετέχουν στον σχεδιασμό που γίνεται με όχημα το ενιαίο νοητό σχήμα Τσίπρα-Στουρνάρα; Ποιο θα είναι το τελικό ισχυρό αντίβαρο, στο δήθεν προοδευτικό αντίβαρο που έρχεται να δημιουργήσει η διαπλοκή τάζοντας ρόλο νέου Σημίτη στον Αλέξη Τσίπρα; Η πολιτική σταθερότητα του θα μπορέσει να προσφέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Σε αυτό το πλαίσιο εξάλλου εντάσσονται και οι σκέψεις που κάνει ο πρωθυπουργός ώστε να προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Γιάννη Στουρνάρα και να ανακόψει οποιαδήποτε διαδικασία πρωθυπουργοποίησής του σε σύντομο ορίζοντα, ας πούμε σε 8 ή 10 μήνες (αργότερα ίσως δεν θα είχε πρόβλημα). Αν μάλιστα ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιβάλλει ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Γιάννη Στουρνάρα θα ενισχύσει τη θέση του, διότι τη λύση αυτή θα δεχτούν το ΠΑΣΟΚ, το σύστημα Τσίπρα (και το πολιτικό καρκίνωμα που τρώει σήμερα τα σωθικά του ΣΥΡΙΖΑ) και ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος αποτελεί σήμερα έναν από τους εκ των δεξιών πονοκεφάλους για το σύστημα Μαξίμου. Ωστόσο, ο Μητσοτάκης έχει πάντοτε – στο πλαίσιο της συστημικής ευστάθειας πάντοτε – το σενάριο της συμμετοχής της ΝΔ, ως πρώτου πυλώνα συναίνεσης σε μελλοντική λύση δοτού πρωθυπουργού, αλλά αυτό προϋποθέτει ότι το κυβερνών κόμμα θα κινηθεί σε πολύ χαμηλά ποσοστά στις επόμενες εθνικές εκλογές και ότι ο Μητσοτάκης, έχοντας προνοήσει, όπως ακριβώς ο Κώστας Σημίτης στο τέλος της πρωθυπουργικής του θητείας θα έχει δώσει στον εκλεκτό του, πιθανότατα στον Κωστή Χατζηδάκη, το δακτυλίδι της διαδοχής για να συμμετάσχει ο τελευταίος στην ιστορία που θα επαναληφθεί ως κακόγουστη φάρσα.
Και φυσικά, όπως έγραψα και πιο πάνω, ο κόσμος δεν θέλει να ξαναδεί Τσίπρες και Στουρνάρες που του θυμίζουν μαύρες εποχές της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας. Να μην το ξεχνά κανένας αυτό. Το σχήμα αυτό από μόνο του θα τους σπρώξει την αγκαλιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, που θα προσφέρει την ψευδαίσθηση της σταθερότητας σε ένα ασταθές περιβάλλον. Οι Τσίπρες και οι Στουρνάρες δεν μπορούν να προσφέρουν καθαρές λύσεις. Το σύστημα που στοιχίζεται πίσω τους δεν έχει ξεκάθαρο στόχο – εκτός αν ο τελικός στόχος είναι να ευνοηθεί ο Μητσοτάκης. Αν κρίνουμε πάντως από τις επαφές και από την εύνοια του Μαξίμου, οι εκπρόσωποι της… υπεράκτιας διαπλοκής δεν έχουν πρόβλημα με τον Μητσοτάκη. Βέβαια δεν θα τον ήθελαν και τόσο ισχυρό, ώστε να μην μπορούν να του κουνήσουν τον μπαμπούλα της επερχόμενης πολιτικής αλλαγής.
Αν λάβουμε υπόψιν όλα τα παραπάνω, τότε μπορούμε να πούμε ότι ο Τσίπρας, ο Στουρνάρας και οι νέοι “players” της διαπλοκής το μόνο που θα καταφέρουν στο τέλος θα είναι να στρώσουν το έδαφος για ισόβια κυριαρχία του συστήματος Μητσοτάκη. Ακόμη και αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα είναι πρωθυπουργός.
