- Ο Νίκος Παππάς και οι δεσμεύσεις του έναντι του αμερικανικού παράγοντα
- Ο ρόλος του Τζέφρι Πάιατ στην εκλογή Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ το 2023
- Ποιος είχε στηρίξει την Έφη Αχτσιόγλου
- Οι συναντήσεις με επιχειρηματίες και η απουσία αξιοπιστίας
Η Πυθία αποκαλύπτει
Αναγνώστριες και αναγνώστες μου. Συντρόφισσες και σύντροφοι.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς βαθυγνώστης των εσωτερικών εξελίξεων και διεργασιών στον ΣΥΡΙΖΑ για να αντιληφθεί ότι ο ρόλος του Νίκου Παππά – όχι του μπασκετμπολίστα, αλλά του καταδικασμένου για την σκοτεινή υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, του άλλοτε πανίσχυρου υπουργού Επικρατείας και ακολούθως ψηφιακής πολιτικής, και άλλοτε δεξιού χεριού του Αλέξη Τσίπρα – είναι όχι απλά αμφιλεγόμενος, αλλά και ύποπτος.
Από την ημέρα της εκλογής του Στέφανου Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ και έπειτα από τα όσα ακολούθησαν στο εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έγκαιρα δηλαδή, εδώ στο PERIODISTA.GR και σε αυτή εδώ τη στήλη, είχαμε προειδοποιήσει ότι τοποθετώντας, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, σε θέσεις κλειδιά του κομματικού μηχανισμού τον Γιώργο Βασιλειάδη και τη Ράνια Σβίγκου, εκχωρούσε τον απόλυτο έλεγχο του κόμματος στον Νίκο Παππά.
Ο Νίκος Παππάς είχε κατέβει ως υποψήφιος για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το 2023, μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα, και ακολούθως στήριξε τον Στέφανο Κασσελάκη. Δεν ξέρουμε πόσο τον εμπιστεύτηκε ο Στέφανος Κασσελάκης, αλλά εδώ που τα λέμε – και αυτό το γνωρίζουν όλοι τόσο στην πολιτικο-δημοσιογραφική πιάτσα, όσο και σε επιχειρηματικούς κύκλους – ο Νίκος Παππάς δεν έχει την φήμη του αξιόπιστου και φερέγγυου συνομιλητή. Συν τοις άλλοι – και αυτό είναι μεγάλο μειονέκτημα στην πολιτική και στα μεγάλα παιχνίδια – είναι εξαιρετικά επιπόλαιος, διότι αν δεν ήταν επιπόλαιος δεν θα βοούσε η πιάτσα για τις επαφές με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, δεν θα καταδικαζόταν – αν και επί της ουσίας είχε δίκιο – για την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, δεν θα έμπλεκε σε ιστορίες, όπως εκείνη του Μανώλη Πετσίτη και άλλα πολλά.
Σήμερα και ενώ έχει ολοκληρωθεί το πραξικόπημα στην ΣΥΡΙΖΑ, που ως αντικειμενικό σκοπό έχει την αποκαθήλωση του Στέφανου Κασσελάκη, ο Νίκος Παππάς διαδραματίζει τον ρόλο ενός σύγχρονου “Πόντιου Πιλάτου”. Σαν να περιμένει που θα κάτσει η μπίλια των εξελίξεων, νίπτει τας χείρας του και αποφεύγει να πάρει δημόσια ξεκάθαρη σχέση για όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στο κόμμα του. Άλλοι τον λένε “Ρασπούτιν”, ενώ παλαιότερα είχε και την ιδιότητα του “Αρχιμανδρίτη”.
Ξέρετε.
Ο Νίκος Παππάς έχει υπερεκτιμήσει τις δυνατότητές του και νομίζει ότι είναι ένας πανίσχυρος B player σε ότι έχει απομείνει από το κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα από το 2015 μέχρι το 2019. Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει δώσει ρεσιτάλ κουτοπονηριάς. Δημόσια δηλώνει ενωτικός. Ωστόσο άλλα είναι όσα κάνει ο μηχανισμός που ελέγχει στο παρασκήνιο, και σίγουρα τα όσα κάνει δεν είναι υπέρ του Στέφανου Κασσελάκη. Τα λόγια και οι κινήσεις του δεν είναι καθαρές. Οι υποψίες για τον ρόλο του έχουν μετατραπεί σε βεβαιότητα ότι ο Νίκος Παππάς είναι παράγοντας αποσταθεροποίησης της σημερινής ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν γνωρίζω αν η στρατηγική του είναι ενταγμένη στον γενικότερο σχεδιασμό των δομημένων συμφερόντων για τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν νομίζω ότι συμμετέχει στον σχεδιασμό ολιγαρχών και τραπεζιτών που επιδιώκουν τη ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και την εκλογή του Χάρη Δούκα στο ΠΑΣΟΚ, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τη συγκρότηση του ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς, του οποίου στο μέλλον θα ηγηθεί ο Αλέξης Τσίπρας ώστε να διαδραματίσει έναν ακόμη πυλώνα συναίνεσης στην επιβολή δοτού πρωθυπουργού και τεχνοκρατικής Χούντας, όμοιας με εκείνη του Λουκά Παπαδήμου. Δεν μπορώ να γνωρίζω – αλλιώς θα με κατηγορούσαν ότι χρησιμοποιώ το Pretador – τι συζήτησε πρόσφατα ο Νίκος Παππάς σε συναντήσεις που είχε με επιχειρηματίες, οι οποίοι δήθεν κόπτονται για το μέλλον της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς.
Εκείνο που θα σας αποκαλύψω σήμερα έχει να κάνει με δομικά στοιχεία του χαρακτήρα του Νίκου Παππά, ο οποίος αναλαμβάνει δεσμεύσεις ακόμη και έναντι ισχυρών συστημάτων, συστημάτων με κύρος που δεν “παίζουν”. Ωστόσο, και αυτό συμβαίνει πάντοτε, – λόγω χαρακτήρα κυρίως – ο Νίκος Παππάς δεν μπορεί να ολοκληρώσει τη δουλειά. Κάτι τέτοιο είχε συμβεί με την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, τα εξαπτέρυγα των ολιγαρχών που αρχικά τον αποθέωναν, τον έκαναν κάτι σαν “μπεκάτσα στην κυνηγετική περίοδο”.
Διαβάστε τώρα για να ξέρετε:
Το καλοκαίρι του 2023 ο Αμερικανικός παράγοντας είχε δείξει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα που ακολούθησε της συντριβής στις δύο εκλογικές μάχες εκείνης της περιόδου. Όχι, οι Αμερικανοί δεν κόπτονται για το μέλλον της Αριστεράς σε αυτόν τον τόπο. Οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται για την πολιτική σταθερότητα και τη συστημική ευστάθεια σε μία χώρα προτεκτοράτο. Η κατάρρευση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν συνδυάστηκε από άνοδο τον ποσοστών του ΠΑΣΟΚ και η άνοδος των ποσοστών της Νέας Δημοκρατίας δημιούργησαν ανισορροπίες στο σύστημα, έναν πανίσχυρο και ανεξέλεγκτο Μητσοτάκη και ένα θολό τοπίο στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς – Κεντροαριστεράς, το οποίο εξακολουθεί μέχρι σήμερα να είναι θολό και αποτελεί μία από τις προϋποθέσεις για μεγαλύτερη πολιτική αστάθεια.
Όταν αναφερόμαστε στον “αμερικανικό παράγοντα” δεν αναφερόμαστε σε ένα σύστημα με ενιαία αντίληψη, ενιαία στρατηγική ή για ομάδες συμφερόντων που έχουν κοινές στοχεύσεις. Ο αμερικανικός παράγοντας είναι διάφορες γραμμές και τα πολιτικά πράγματα επηρεάζει δραστικά το σύστημα που επικρατεί.
Σε κάθε περίπτωση οι Αμερικανοί τα πήγαν εξαιρετικά με τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο είχαν στα χέρια τους τη διακυβέρνηση της χώρας. Και τη Συμφωνία των Πρεσπών πέρασαν με πολιτικό κόστος και στον αμερικανο-ρωσικό ανταγωνισμό η στάση της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχε ευδιάκριτη στάση (Δεν είχε ξεκινήσει ακόμη η ρωσική επιχείρηση αποναζιστικοποίησης της Ουκραντίας). Και άλλα πολλά.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχε εξαιρετικές σχέσεις με ένα πρόσωπο, τον πρώην Πρέσβη – και γνωστό για τον ρόλο που είχε διαδραματίσει στο παρελθόν στην Ουκρανία – των ΗΠΑ στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ. Με τον Πάιατ είχε εξαιρετικές σχέσεις ο Νίκος Παππάς και την αφετηρία της περεταίρω σύσφιγξης μπορεί να την εντοπίσει κανείς σε υπερατλαντικές επαφές μετά το 2016, αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία.
Είχε δείξει ο Τζέφρι Πάιατ ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ το 2023; Ας ξεκινήσουμε αλλιώς. Είχε στηρίξει κάποιον; Την Έφη Αχτσιόγλου δεν την είχε στηρίξει. Την Έφη Αχτσιόγλου είχε στηρίξει ο Αμερικανός Πρέσβης Τζορτζ Τσούνης, ο οποίος είχε συναντηθεί μαζί της και στην Πρεσβεία και σε ιδιωτικό χώρο. Πριν σας γράψω τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Νίκο Παππά διαβάστε τι αποκάλυπτε ο εκδότης και διευθυντής του PERIODISTA.GR, Δημήτρης Μπεκιάρης στις 26 Σεπτεμβρίου 2023, μετά τη νίκη του Στέφανου Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η μεγάλη ήττα της Αμερικανικής Πρεσβείας στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ
Σύμφωνα με μία ρηχή και “εύκολη” προσέγγιση ο Στέφανος Κασσελάκης, ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι φυτευτός από τους Αμερικανούς ή από τη CIA ή από το σύστημα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ για να διαλύσει την Αριστερά και για να δημιουργήσει αμερικανικού τύπου δίπολο στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Όλοι τα άκουσαν ή τα διάβασαν τα παραπάνω.
Τι συμβαίνει, όμως; Κάποιος είχε πει ότι τα μεγάλα μυαλά ασχολούνται με τις ιδέες, τα μέτρια μυαλά με τα γεγονότα και τα μικρά μυαλά με τους ανθρώπους.
Παρατηρώντας κανείς το “φαινόμενο Κασσελάκη” δεν πρέπει να σταθεί στο “πρόσωπο Κασσελάκης” (Αν δεν ήταν ο Κασσελάκης θα ήταν κάποιος άλλος). Δεν πρέπει επίσης να σταθεί στα γεγονότα, που σε εξαιρετικά πυκνό χρόνο οδήγησαν τον Στέφανο Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη οδηγεί σε ραγδαίες εξελίξεις, τεκτονικές αλλαγές και επιβάλλει νέα χαρακτηριστικά στον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. Ας περιγράψουμε το μέλλον με σύντομο τρόπο και στη συνέχεια θα έχουμε καιρό να το αναλύσουμε.
Το “φαινόμενο Κασσελάκη” δρομολογεί την διαμόρφωση της σύγχρονης Αριστεράς, με τρόπο που ξεφεύγει από την ευρωπαϊκή ή τη βαλκανική παράδοση και προσομοιάζει πιο πολύ στον διαχωρισμό Αριστεράς-Δεξιάς που εντοπίζουμε στις ΗΠΑ. Το φαινόμενο Κασσελάκη θα δρομολογήσει αλλαγές σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος. Ο Στέφανος Κασσελάκης θα ηγηθεί ενός πολιτικού φορέα που θα ενσωματώσει πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικούς χώρους από το Κέντρο μέχρι την Αριστερά, θα κατακτήσει τον χώρο του Πολιτικού Κέντρου, θα φέρει στο επίκεντρο τον made in usa φιλελεύθερο Δικαιωματισμό, ως σημείο κεντρικής διάκρισης από τη Νέα Δημοκρατία, θα χαράξει σαφή γραμμή στα εθνικά θέματα με τρόπο που θα διαφοροποιείται από τις γερμανικές και βρετανικές επιρροές, επιδιώξεις ή τη λογική του ΕΛΙΑΜΕΠ και θα πιέσει τη Δεξιά. Το “αόρατο χέρι”, όμως, που θα επιδιώξει την ρύθμιση και τη σταθεροποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου θα δρομολογήσει εξελίξεις και στη Δεξιά, στην μετά-Μητσοτάκη ή ακόμη και πριν. Ξαφνικά θα εμφανιστεί ένας “Δεξιός Κασσελάκης”, με αδιαμφησβήτητο επικοινωνιακό χάρισμα, με εξίσου καλή επαφή με την κοινωνία, με περγαμηνές και σημείο αναφοράς τις ΗΠΑ, με σημείο αναφοράς τον Ντόναλντ Τραμπ ή τον Τραμπισμό, που θα χειρίζεται εξίσου καλά τα social media, αλλά… Αλλά, θα είναι σκληρός Δεξιός. Πολύ σκληρός Δεξιός. Θα έχει όλη την σκληρή Δεξιά ή ακροδεξιά ατζέντα για το μεταναστευτικό, το προσφυγικό, το θέμα της Ασφάλειας, θα είναι κριτικός έναντι της Παγκοσμιοποίησης κλπ, κλπ. Ο “Δεξιός Κασσελάκης” θα διαλύσει την άκρα Δεξιά, η οποία θα ενσωματωθεί στη σκληρή Νέα Δημοκρατία του μέλλοντος. Ας το γράψουμε προσαρμοσμένο στα ελληνικά: Ο “Δεξιός Κασσελάκης” του μέλλοντος έχει ατζέντα Μπογδάνου.
Δίπλα σε αυτό το ισχυρό δίπολο, για λόγους ιστορικούς και έχοντας μουσειακή αξία πλέον (χωρίς αυτό να ακυρώνει την αναγκαιότητα της ύπαρξής του) θα υπάρχει το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Ας γυρίσουμε, όμως, στο αρχικό ερώτημα: Τον Στέφανο Κασσελάκη τον “φύτεψαν” οι Αμερικανοί;
Η ιδέα ή ο φόβος της επιρροής του αμερικανικού παράγοντα στα ελληνικά πράγματα έχει ριζώσει τόσο στο ασυνείδητο όσο και στη συλλογική συνείδηση του ελληνικού λαού. Η αντίφαση είναι ότι οι θεωρίες περί “φυτέματος” πολιτικών από τις ΗΠΑ στην Ελλάδα παράγονται και αναπαράγονται από κύκλους της Δεξιάς, που παραδοσιακά, από τον εμφύλιο μέχρι σήμερα, διαδραμάτιζαν το ρόλο των εντολοδόχων για την υλοποίηση των πιο σκοτεινών και επιζήμιων για την ντόπια πολιτική κατάσταση και για τα εθνικά θέματα αμερικανικών στρατηγικών και σχεδίων.
Όμως, αυτό που πρέπει να κατανοήσει κάποιος είναι το εξής: Ο αμερικανικός παράγοντας δεν είναι κάποιο ενιαίο σύστημα συμφερόντων. Δεν είναι μία γραμμή. Δεν υποτάσσει τη λειτουργία του σε ένα, ενιαίο, αρραγές και αδιαίρετο πολιτικο-στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα συμφερόντων. Δεν εκπροσωπείται ως ενιαίο σχήμα αντίληψης για την γεωπολιτική, τις διεθνείς εξελίξεις και την πολιτική στα προτεκτοράτα από τα ίδια πρόσωπα. Έχει αντιφάσεις. Στο πλαίσιο της λειτουργίας του αμερικανικού παράγοντα λειτουργούν υποσυστήματα, διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετικοί πολιτικοί παράγοντες, με επιδιώξεις που συγκρούονται και που εξαρτώνται από διαφορετικές στρατηγικές που υλοποιούνται σε πλανητικό επίπεδο.
“Φύτεψαν”, λοιπόν, οι Αμερικανοί τον Στέφανο Κασσελάκη; “Ποιοι Αμερικανοί από όλους;” είναι η απάντηση υπό τη μορφή νέου ερωτήματος.
Η Αμερικανική Πρεσβεία υποστήριξε την Έφη Αχτσιόγλου. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Αμερικανός Πρέσβης Τζόρτζ Τσούνης ήταν ανέκαθεν θετικός απέναντι στην υποψηφιότητα της Έφης Αχτσιόγλου. Πληροφορίες αναφέρουν ότι η Έφη Αχτσιόγλου πέρασε τουλάχιστον μία φορά κατώφλι της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα. Όπως έχουμε αποκαλύψει, εδώ και πολύ καιρό, εδώ στο PERIODISTA.GR, η Έφη Αχτσιόγλου είχε συναντήσεις ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ, με τον Τσούνη, με Αμερικανούς αξιωματούχος και παράγοντες που ενθάρρυναν να υποψηφιότητά της.
Με κάθε υπευθυνότητα αποκαλύπτουμε ότι η Έφη Αχτσιόγλου ήταν η επιλογή του STATE OF DEPARTMENT, αν μπορούμε να δώσουμε συνοπτικά ένα σχήμα. Η Αμερικανική Πρεσβεία στήριξε την Έφη Αχτσιόγλου. Επομένως η ήττα της Έφης Αχτσιόγλου είναι και η μεγάλη ήττα της Αμερικανικής Πρεσβείας.
Τότε; Τότε τον Στέφανο Κασσελάκη ποιος τον υποστήριξε από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού Ωκεανού; Σίγουρα με θετικό μάτι τον είδε κορυφαίος παράγοντας και αξιωματούχος των ΗΠΑ. Πρόσωπο που έχει διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στις εξελίξεις στην ανατολική Ευρώπη. Πρόσωπο που βρέθηκε στην πατρίδα μας και αν μπορούσε θα έμενε για πάντοτε. Πρόσωπο που υπήρξε στενός συνομιλητής του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και στελεχών (κυρίως ενός) που στήριξαν την υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη. Άνθρωπος του συστήματος του Αμερικανού Προέδρου Τζο Μπάιντεν.
ΥΓ: Σύμφωνα με τις θεωρίες συνωμοσίας της Δεξιάς οι Αμερικανοί είχαν φυτέψει τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Αλέξη Τσίπρα και τον Στέφανο Κασσελάκη. Δεν το ξέρουμε αυτό. Όμως, ο κάθε ένας από τους τρεις ήρθε στο προσκήνιο σε συγκυρία κομβική για τη σχέση των ΗΠΑ με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι δύο πρώτοι συγκρούστηκαν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σε περιόδους που επαναπροσδιοριζόταν η σχέση του αμερικανικού παράγοντα με την Ευρώπη. Αυτό μάλλον θα συμβεί με τον Στέφανο Κασσελάκη, όταν θα γίνει πρωθυπουργός, σε λίγα χρόνια.
Αφού διαβάσατε τα παραπάνω κρατήστε αυτό:
Τότε; Τότε τον Στέφανο Κασσελάκη ποιος τον υποστήριξε από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού Ωκεανού; Σίγουρα με θετικό μάτι τον είδε κορυφαίος παράγοντας και αξιωματούχος των ΗΠΑ. Πρόσωπο που έχει διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στις εξελίξεις στην ανατολική Ευρώπη. Πρόσωπο που βρέθηκε στην πατρίδα μας και αν μπορούσε θα έμενε για πάντοτε. Πρόσωπο που υπήρξε στενός συνομιλητής του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και στελεχών (κυρίως ενός) που στήριξαν την υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη. Άνθρωπος του συστήματος του Αμερικανού Προέδρου Τζο Μπάιντεν.
Ο κορυφαίος αμερικανός αξιωματούχος είναι ο Τζέφρι Πάιατ. Ο Έλληνας συνομιλητής του ήταν και είναι (;) ο Νίκος Παππάς. Μαζί είχαν συζητήσει για την επιλογή Κασσελάκη, όχι από την αρχή, αλλά αφού πρώτα είχε βρεθεί στο προσκήνιο ο Στέφανος Κασσελάκης. Δεν δρομολόγησαν δηλαδή την υποψηφιότητά του, αλλά την είδαν σαν μία κάποια λύση, ώστε να αντιμετωπιστεί, τότε, η προοπτική της νίκης της Έφης Αχτσιόγλου, η οποία είχε κάνει τα δικά της κουμάντα και με τους Αμερικανούς και με τους ολιγάρχες.
Σε καλά πληροφορημένους κύκλους των Αθηνών (αλλά και της Νέας Υόρκης) λένε ότι ο Νίκος Παππάς – ΌΧΙ το 2023, αλλά πριν από το 2015 – ανέλαβε να διαδραματίσει έναν πολύ κομβικό ρόλο και μία διαχρονική υποχρέωση περίπου ανελαστική. Ποιος είναι αυτός ο ρόλος; Μα ο ρόλος του εγγυητή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας ή, αν θέλετε ως βασικός πυλώνας του πολιτικού συστήματος, δεν θα παρεκκλίνει από την φιλοαμερικανική στάση του, όπως τη διαμόρφωσε την τελευταία δεκαετία. Έγινε ο εγγυητής αυτού που λέμε η συνέχεια του κράτους στο πεδίο που αφορά στις διεθνείς σχέσεις. Σε αυτή τη βάση ο Νίκος Παππάς υπήρξε ο εγγυητής έναντι του αμερικανικού παράγοντα και στην περίπτωση του Στέφανου Κασσελάκη, ότι δηλαδή με τον Στέφανο Κασσελάκη και κάθε ηγεσία στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα σημειώνονταν μεταβολές στις βασικές κατευθυντήριες γραμμές της πολιτικής τους ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τους Αμερικανούς. Η δέσμευση αυτή καθόρισε και η στενή του σχέση με τον Τζέφρι Πάιατ μονοδρόμησαν τελικά την επιλογή στήριξης του Στέφανου Κασσελάκη, αφού επίσημα, Τσούνης και State Department είχαν ανάψει το πράσινο φως για την Έφη Αχτσιόγλου.
Τι συμβαίνει, όμως, σήμερα, που ο Νίκος Παππάς, αν και εμφανίστηκε ως εγγυητής, διαδραματίζει μάλλον υπονομευτικό ρόλο έναντι του Στέφανου Κασσελάκη. Τι συμβαίνει με τη δέσμευση έναντι των πανίσχυρων αμερικανικών συστημάτων στα οποία δεσμεύτηκε; Είναι έκθετος. Εκτός και αν ο Νίκος Παππάς θεωρεί πως δεν υπάρχει επόμενη ημέρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα χειρότερα…
