Οι πρωτοβουλίες του Αλέξη Τσίπρα αναδιατάσσουν τον χώρο της αντιπολίτευσης και επηρεάζουν τις εσωτερικές ισορροπίες – Ο Νίκος Ανδρουλάκης αναδεικνύεται σε βασικό ωφελημένο των πολιτικών εξελίξεων
Γράφει η Αίθρα Χόφμαν
Ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να επιστρέψει στην πολιτική σκηνή με τη λογική της εξουσιαστικής επιβολής, επιχειρώντας να εμφανιστεί ως ο φυσικός ηγέτης της αντιπολίτευσης. Δεν ζήτησε συνεννόηση, δεν άφησε χώρο για συσπειρώσεις — απαίτησε απόλυτη ευθυγράμμιση. Με αυτή τη στάση, όσοι στο ΠΑΣΟΚ επιχείρησαν να πιέσουν τον Νίκο Ανδρουλάκη μιλώντας για «γέφυρες» με τον Τσίπρα βρέθηκαν εκτεθειμένοι, καθώς ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός διέλυσε κάθε τέτοια συζήτηση. Η παρέμβασή του λειτούργησε σαν πολιτικό «μαχαίρι» που έκοψε τους δεσμούς ανάμεσα στους εσωκομματικούς του Ανδρουλάκη και το νέο πολιτικό εγχείρημα του Τσίπρα.
Αντιπολιτευτική ηγεσία χωρίς πολιτική βάση: Το ρίσκο που μπορεί να εξελιχθεί σε αδιέξοδο
Προβάλλοντας τον εαυτό του ως επικεφαλής όλης της αντιπολίτευσης, ο Τσίπρας επιχείρησε να δημιουργήσει μια αίσθηση αναπόφευκτης ηγεσίας. Όμως η στρατηγική αυτή μοιάζει περισσότερο με υπερβολή που απειλεί να τον καταπιεί, καθώς το πολιτικό του κεφάλαιο δεν στηρίζει το μέγεθος των φιλοδοξιών του. Η εκτίμηση ότι το νέο κόμμα του ενδέχεται να καταλήξει με μονοψήφια δύναμη τον φέρνει μπροστά σε μια πραγματικότητα που δεν συμβαδίζει με τη ρητορική κυριαρχίας. Πολύ σύντομα θα αναγκαστεί να αποφασίσει:
ή θα συμπράξει με το ΠΑΣΟΚ, εγκαταλείποντας κάθε αφήγημα ηγεμονίας,
ή θα δει το εγχείρημά του να καταρρέει πριν αποκτήσει υπόσταση.
Ο Ανδρουλάκης ενισχύεται όσο ο Τσίπρας αναζητά ρόλο
Στο απέναντι στρατόπεδο, ο Νίκος Ανδρουλάκης αναδεικνύεται, χωρίς να αλλάξει τίποτα στη στάση του, ως ο πραγματικός κερδισμένος των εξελίξεων. Η σταθερότητα και η επιμονή του αποτελούν το ακριβώς αντίθετο της ρευστότητας που χαρακτηρίζει την κίνηση Τσίπρα. Καθώς ο πρώην πρωθυπουργός επιχειρεί να χτίσει έναν ηγετικό ρόλο χωρίς πολιτικό έρεισμα, ο Ανδρουλάκης εμφανίζεται ως ο μόνος που διαθέτει συνεκτικό σχέδιο, κομματικό βάρος και πολιτική συνέχεια. Το αποτέλεσμα είναι σαφές: το ΠΑΣΟΚ κερδίζει σε κύρος, ενώ ο Τσίπρας βρίσκεται μπροστά στο φάσμα μιας προσωπικής και κομματικής παγίδευσης.
