Η εγκάρδια χειραψία Ιράν-Σαουδικής Αραβίας με την πρωτοβουλία Κίνας, έθαψε τρισεκατομμύρια δολάρια δυτικών επενδύσεων σε ολόκληρη τη Δυτική Ασία και έχει οδηγήσει τους παγκόσμιους ηγέτες να σπεύδουν στο Πεκίνο για παγκόσμιες λύσεις, που δαπανήθηκαν για τη διαίρεση και τη διακυβέρνηση της Δυτικής Ασίας για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες.
Επιπλέον, ο Παγκόσμιος Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας (GWOT), η κατασκευασμένη πραγματικότητα της νέας χιλιετίας, εμφανίστηκε ως κύρια παράπλευρη ζημιά στο Πεκίνο.
Η πρόσφατη επίσημη συνάντηση μεταξύ του υπουργού Εξωτερικών της Σαουδικής Αραβίας Faisal bin Farhan al-Saud και του Ιρανού υπουργού Εξωτερικών Hossein Amir-Abdollahian στο Πεκίνο σηματοδοτεί μια νέα εποχή σε μια περιοχή, που προηγουμένως θεωρούνταν αδιανόητο να μπεί στο προσκήνιο και η οποία αναμφίβολα έχει προκαλέσει ανησυχία και θλίψη στη δυτική «μηχανή War Inc».
Η οπτική του Πεκίνου ως πρωτεύουσα της ειρήνης έχει αποτυπωθεί σε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο, όπως αποδεικνύεται από τις επισκέψεις ευρωπαίων ηγετών, ένας πρόεδρος και ένας ευρωκράτης, που έφτασαν ως «ικέτες» στον Xi Jinping, όπως παρατηρεί ο Βραζιλιάνος γεωπολιτικός αναλυτής και δημοσιογράφος Pepe Escobar, ζητώντας του να ενταχθεί στη γραμμή του ΝΑΤΟ όσον αφορά στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Όμως… απελύθησαν ευγενικά, αφού το Πεκίνο είχε παρουσιάσει ένα ειρηνευτικό σχέδιο 12 σημείων για την Ουκρανία που χαρακτηρίστηκε «παράλογο» από τους νεοσυντηρητικούς της ζώνης της Ουάσιγκτον, όπως τονίζει ο αναλυτής.
Οι Ευρωπαίοι – «όμηροι» ενός πολέμου proxy που επιβλήθηκε από την Ουάσιγκτον– κατάλαβαν τουλάχιστον, ότι η ειρήνη περνά από το Πεκίνο.
Το… άσχετο JCPOA
Οι σχέσεις Τεχεράνης-Ριάντ, φυσικά, θα έχουν έναν μακρύ, δύσκολο δρόμο μπροστά – από την ενεργοποίηση προηγούμενων συμφωνιών συνεργασίας που υπογράφηκαν το 1998 και το 2001 έως τον σεβασμό, στην πράξη, της αμοιβαίας κυριαρχίας και της μη ανάμειξης του ενός στις εσωτερικές υποθέσεις του άλλου.
Όλα δεν έχουν λυθεί – από τον πόλεμο στην Υεμένη υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας μέχρι τη μετωπική σύγκρουση των αραβικών μοναρχιών του Περσικού Κόλπου με τη Χεζμπολάχ και άλλα κινήματα αντίστασης στο Λεβάντε.
Ωστόσο, αυτή η χειραψία των δύο χωρών είναι το πρώτο βήμα που οδηγεί, για παράδειγμα, στο επερχόμενο ταξίδι του Σαουδάραβα υπουργού Εξωτερικών στη Δαμασκό για να προσκαλέσει επίσημα τον Πρόεδρο Bassar al-Assad στη σύνοδο κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου στο Ριάντ τον επόμενο μήνα.
Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι αυτό το κινεζικό διπλωματικό πραξικόπημα ξεκίνησε πολύ πίσω με τη Μόσχα να μεσολαβεί στις διαπραγματεύσεις στη Βαγδάτη και στο Ομάν.
Αυτή ήταν μια φυσική εξέλιξη της παρέμβασης της Ρωσίας για να βοηθήσει το Ιράν να σώσει τη Συρία από έναν διασταυρούμενο συνασπισμό γύπων ΝΑΤΟ – Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (GCC).
Στη συνέχεια, η σκυτάλη δόθηκε στο Πεκίνο, σε απόλυτο διπλωματικό συγχρονισμό.
Η προσπάθεια να θάψουν μόνιμα το GWOT και τις μυριάδες, δυσάρεστες συνέπειες του πολέμου της τρομοκρατίας των ΗΠΑ ήταν ένα ουσιαστικό μέρος του υπολογισμού.
Αλλά ακόμη πιο επιτακτική ήταν η ανάγκη να αποδειχθεί πώς το Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης (JCPOA) ή η πυρηνική συμφωνία του Ιράν, είχαν καταστεί άσχετα.
Τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα έχουν βιώσει, μέσα και έξω, πώς οι ΗΠΑ καταφέρνουν πάντα να τορπιλίζουν την επιστροφή στο JCPOA, όπως σχεδιάστηκε και υπογράφηκε το 2015.
Το καθήκον τους ήταν να πείσουν το Ριάντ και τα κράτη του GCC ότι η Τεχεράνη δεν έχει κανένα συμφέρον να εξοπλίσει το πυρηνικό της πρόγραμμα – και θα παραμείνει μέλος της Συνθήκης για τη Μη Διάδοση (NPT).
Έπειτα, εναπόκειτο στην κινεζική διπλωματική φινέτσα να καταστήσει ξεκάθαρο ότι ο φόβος των μοναρχιών του Περσικού Κόλπου για τον επαναστατικό σιιτισμό είναι πλέον τόσο αντιπαραγωγικός όσο ο φόβος της Τεχεράνης να παρενοχληθεί και/ή να περικυκλωθεί από τους Σαλαφίτες-τζιχαντιστές.
Είναι σαν το Πεκίνο να είχε επινοήσει ένα σύνθημα: αφήστε αυτές τις μουντές ιδεολογίες και ας κάνουμε επιχειρήσεις.
Και επιχειρηματική είναι, και θα είναι: ακόμα καλύτερα, με τη μεσολάβηση του Πεκίνου και σιωπηρά εγγυημένη από τις δύο πυρηνικές υπερδυνάμεις Ρωσία και Κίνα.
Ανεβείτε στο τρένο της αποδολαριοποίησης
Ο Σαουδάραβας διάδοχος πρίγκιπας Mohammad bin Salman (MbS) δεν είναι ανόητος: είδε αμέσως πώς αυτή η κινεζική προσφορά στηρίζει και τα δικά του εγχώρια σχέδια εκσυγχρονισμού και άδραξε την ευκαιρία.
Μια πηγή του Κόλπου στη Μόσχα, εξοικειωμένη με την άνοδο και την εδραίωση της εξουσίας του MbS, περιγράφει λεπτομερώς την προσπάθεια του διαδόχου να απευθυνθεί στη νεότερη γενιά της Σαουδικής Αραβίας που τον στηρίζει.
Αφήστε τα κορίτσια να οδηγήσουν τα SUV τους, να χορέψουν, να αφήσουν τα μαλλιά τους, να εργαστούν σκληρά και να γίνουν μέρος της «νέας» Σαουδικής Αραβίας του Vision 2030: ενός παγκόσμιου κόμβου τουρισμού και υπηρεσιών, ένα είδος Ντουμπάι με στεροειδή.
Και, πολύ σημαντικό, αυτή θα είναι επίσης μια ενοποιημένη στην Ευρασία Σαουδική Αραβία,μελλοντικό, αναπόφευκτο μέλος τόσο του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) όσο και των BRICS+ – ακριβώς όπως το Ιράν, το οποίο επίσης θα κάθεται στα ίδια στρογγυλά τραπέζια.
Από την άποψη του Πεκίνου, όλα αυτά αφορούν τη φιλόδοξη Πρωτοβουλία Belt and Road (BRI),αξίας πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ένας βασικός διάδρομος συνδεσιμότητας BRI εκτείνεται από την Κεντρική Ασία στο Ιράν και στη συνέχεια πέρα από τον Καύκασο ή/και την Τουρκία.
Ένα άλλο – σε αναζήτηση επενδυτικών ευκαιριών – διασχίζει την Αραβική Θάλασσα, τη Θάλασσα του Ομάν και τον Περσικό Κόλπο, μέρος του Θαλάσσιου Δρόμου του Μεταξιού.
Το Πεκίνο θέλει να αναπτύξει έργα BRI και στους δύο διαδρόμους, ως κομμάτι του «ειρηνικού του εκσυγχρονισμού» που εφαρμόζει στη βιώσιμη ανάπτυξη.
Οι Κινέζοι θυμούνται πάντα πώς οι Αρχαίοι Δρόμοι του Μεταξιού έτρεχαν στην Περσία και σε μέρη της Αραβίας: σε αυτή την περίπτωση, έχουμε την Ιστορία που επαναλαμβάνεται.
Μια γεωπολιτική επανάσταση – Και η ASEAN στο… κόλπο
Και μετά έρχεται το Άγιο Δισκοπότηρο: η ενέργεια.
Το Ιράν είναι ο κύριος προμηθευτής φυσικού αερίου στην Κίνα, θέμα εθνικής ασφάλειας, άρρηκτα συνδεδεμένο με τη συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας τους, αξίας 400 δισεκατομμυρίων δολαρίων και πλέον.
Και η Σαουδική Αραβία είναι ο κύριος προμηθευτής πετρελαίου.
Οι στενότερες σχέσεις Κίνας και Σαουδικής Αραβίας και η αλληλεπίδραση σε βασικούς πολυπολικούς οργανισμούς όπως η SCO και οι BRICS+ προχωρούν στη μοιραία μέρα που το πετρογιουάν θα κατοχυρωθεί οριστικά.
Η Κίνα και τα ΗΑΕ έχουν ήδη συνάψει την πρώτη τους συμφωνία για το φυσικό αέριο σε γιουάν.
Το «τρένο υψηλής ταχύτητας αποδολαριοποίησης έχει ήδη φύγει από τον σταθμό», όπως παρατηρεί ο γεωπολιτικός αναλυτής.
Η ASEAN ήδη συζητά ενεργά πώς να παρακάμψει το δολάριο για προνομιακούς διακανονισμούς σε τοπικά νομίσματα – κάτι αδιανόητο ακόμη και πριν από λίγους μήνες.
Και αυτή θα είναι η μέρα που το παιχνίδι θα φτάσει σε ένα εντελώς νέο απρόβλεπτο επίπεδο. που θα στείλει το δολάριο στο… καλάθι των αχρήστων.
Ο πόλεμος κατά της Κίνας
Η καταστροφική ατζέντα των νεοσυντηρητικών που είναι υπεύθυνοι για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάται.
Εκμεταλλεύτηκαν το πρόσχημα της 11ης Σεπτεμβρίου για το «νέο Περλ Χάρμπορ» για να εξαπολύσουν μια σταυροφορία κατά των εδαφών του Ισλάμ το 2001, ακολουθούμενο από έναν πόλεμο αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας το 2014.
Η απώτερη φιλοδοξία τους είναι να διεξάγουν πόλεμο κατά της Κίνας πριν από το 2025.
Ωστόσο, τώρα αντιμετωπίζουν μια ταχεία γεωπολιτική και γεωοικονομική εξέγερση του World’s Heartland – από τη Ρωσία και την Κίνα στη Δυτική Ασία και με παρέκταση στη Νότια Ασία, τη Νοτιοανατολική Ασία, την Αφρική και επιλεγμένα γεωγραφικά πλάτη στη Λατινική Αμερική.
Το σημείο καμπής ήρθε στις 26 Φεβρουαρίου 2022, όταν οι νεοσυντηρητικοί της Ουάσιγκτον αποφάσισαν να παγώσουν ή/και να κλέψουν τα αποθέματα του μοναδικού έθνους στον πλανήτη που είναι αυτάρκες, σε εμπορεύματα που έχουν πραγματικά σημασία και με τον απαραίτητο υπόβαθρο για να γίνει η στροφή σε ένα νομισματικό σύστημα που δεν στηρίζεται σε νόμισμα fiat (νομίσματα από Κεντρική Τράπεζα).
Αυτή ήταν η μοιραία μέρα όταν οι υπεύθυνοι για την ανατίναξη των αγωγών Nord Stream, όπως αποκαλύφθηκαν από τον δημοσιογράφο Seymour Hersh, σφύριξε πραγματικά το τρένο υψηλής ταχύτητας για την αποδολαριοποίηση να φύγει από τον σταθμό, με επικεφαλής τη Ρωσία, την Κίνα και τώρα συμμάχους το Ιράν και την Σαουδική Αραβία στο colpo grosso.
