Του Γιώργου Λακόπουλου
Φανταστείτε τη σκηνή από το συνέδριο του τρίτου κόμματος της Βουλής. Στο βήμα ο πρόεδρός του και στις πρώτες σειρές νέοι άνθρωποι, καινούργια πρόσωπα, ούτε ένας από τους παλιούς, όλων των περιόδων του.
Όσοι νοστάλγησαν το παρελθόν βολεύτηκαν κάπου στις πίσω θέσεις. Το κόμμα του Ανδρουλάκη δεν έχει θέση γι αυτούς- είναι το κόμμα του μέλλοντος, χωρίς δεσμούς και σύμβολα του κακού παρελθόντος του…
Οι πολίτες ενθουσιάζονται με την τόλμη του νέου πολιτικού αρχηγού και την διαχωριστική γραμμή του με τον παλιό κακό εαυτό του ΠΑΣΟΚ.
Εδώ το όνειρο τελειώνει. Και μαζί η ανανέωση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Ο επικεφαλής του δεν είναι κομιστής του καινούργιου. Υπέκυψε στις μεθόδους και τους μηχανισμούς που τον γέννησαν.
Μετέτρεψε σε μνημόσυνο της ανανέωσης το συνέδριο. Τελικά κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό του.
Αυτοί που έλεγαν ότι το ΠΑΣΟΚ απαξιώθηκε, ξεπεράσθηκε, είναι διεφθαρμένο και άλλα ευώδη, που έστηναν τις «Ελιές» και τα «Κινάλ» για να το καταργήσουν, που μηχανεύονταν κομπίνες για να μην αναλάβουν τα χρέη του, που το έριξαν στη διαφθορά, το διέλυσαν, το χρεοκόπησαν και το διέσπασαν, που αλλοίωσαν το ιδεολογικό στίγμα του και την πολιτική του, που διέγραψαν την ιστορία του, που υπονόμευσαν τον ιδρυτή του, που συνέπραξαν με τους αντιπάλους του, ήταν εκεί.
Για να χαιρετήσουν την… ανανέωση του εκτελούσαν με την παρουσία τους την ίδια στιγμή.
Δεν βρήκε το θάρρος να συγκρουστεί με το παλιό
«Δεν θα ξαναπληγώσουμε τον ελληνικό λαό. Ότι τον πλήγωσε μένει στο παρελθόν» διακήρυξε από το βήμα σε υψηλούς τόνους, σε βαθμό φωνασκίας, ο Νίκος Ανδρουλάκης, νέος πρόεδρος του κόμματος που είναι και ΠΑΣΟΚ είναι και ΚΙΝΑΛ.
Μόνο που όλοι αυτοί ήταν εκεί ενώπιον του με δική του πρόσκληση, αν όχι παράκληση.
Ο Σημίτης, ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, με όσα τους βαρύνουν. Αλλά ο Ανδρουλάκης τα…χαιρέτησε: τα Ιμια και τη διαφθορά του σημιτικού «εκσυγχρονισμού», το Μνημόνιο του Νεοπαπανδρεισμού, τη Βενιζέλεια αδελφοσύνη με τον Σαμαρά και τον Αδωνι.
Παραδίπλα ο Αυγερινός με τον Λαλιώτη που στο «Πεντελικό» προσπάθησαν να στείλουν τον Ανδρέα Παπανδρέου στα απόβλητα της Ιστορίας, ο Λοβέρδος -πρώην διασπαστής κι αυτός, πριν τον Παπανδρέου- με την ποινική δίωξη για χρηματισμό από τη Νοβάρτις, κάπου εκεί γύρω η Διαμαντόπουλου, μαθήτρια του παλιού Μητσοτάκη κατά δήλωση της, θαυμάστρια του σημερινού -και άλλα πολλά.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης, έκανε στο συνέδριο αυτό που έπρεπε να αποφύγει: επανέφερε αυτό που όφειλε να απομονώσει. Το ανέβασε στη σκηνή και το χειροκρότησε.
Δεν βρήκε το θάρρος να συγκρουστεί με το παλιό και το προβληματικό. Το αγκάλιασε χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι αυτό τον αγκαλιάζει για να τον πνίξει.
Νομιμοποίησε πρόσωπα μεγάλες επιβαρύνσεις. Έχουν λόγο στο κόμμα του. Ετέθη, αυτοβούλως, υπό την κηδεμονία αποσυνάγωγων και έχασε την αυτονομία του ως αρχηγός. Αυτοχειριασμός στην αρένα…
Από το βήμα του συνεδρίου ευχαρίστησε για την «προσφορά» τους τρεις πρώην προέδρους του ΠΑΣΟΚ που βρίσκονταν στο ακροατήριο: Χωρίς να αισθάνεται ότι μετατρέπει αυτή την «προσφορά» σε θηλιά που τον πάει στον πάτο.
Έτσι έκανε πιο εύκολη τη δουλειά της ΝΔ ο γραμματέας της οποίας πήγε στο συνέδριο για να αναδείξει ότι η θέση του Ανδρουλάκη είναι δίπλα τον Μητσοτάκη, ως συμπληρωματικό μέγεθος:
«Αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν«, ειπε. Χωριό που φαίνεται…
Οι υψηλοί τόνοι θέλουν σκηνικά προσόντα
Η ομιλία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ αποδυναμώθηκε όχι μόνο από το περιεχόμενο χωρίς στίγμα, αλλά και από το ύφος εκφώνησης της. Το ξελαρύγγιασμα δεν είναι μέθοδος επιβολής στο ακροατήριο. Οι υψηλοί τόνοι θέλουν σκηνικά προσόντα.
Ο καμβάς του κειμένου του ήταν πλίνθοι και κέραμοι, χωρίς συνοχή, ιδεολογικό πλαίσιο και πολιτική στόχευση.
Το ΠΑΣΟΚ που νομίζει ότι θα ανασυστήσει είναι πρωτίστως η Ελληνική Κεντροαριστερά και δευτερευόντως η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Το ανέστρεψε και αυτό που πάει να κάνει είναι τερατογέννεση.
Θύμα κακών συμβούλων, ή πρώιμου «ηγετισμού» μπήκε κιόλας στον πρώτο ενικό- με κατάχρηση του «εγώ» και αναφορά σε «προσωπικές» δεσμεύσεις.
«Κόψε κάτι, ρε μεγάλε…» θα του έλεγε κάποιος.
Το κλου της βραδιάς ήταν διαβεβαίωση ότι στις εκλογές ο ίδιος θα είναι νικητής και ο Μητσοτάκης με τον Τσίπρα χαμένοι.
Έθεσε έτσι, με υπερφίαλη ρητορική, υποψηφιότητα για την πρωθυπουργία, ξεπερνώντας και το αλαζονικό στάδιο αφού αυτός θα καθορίσει ποιος θα είναι πρωθυπουργός, όχι ο λαός- και ήδη αποφάσισε ότι δεν θα είναι ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Μητσοτάκης.
Είναι θεμιτή προσπάθεια του να ενισχύσει τις επιδόσεις του συγκρουόμενος και με τους δύο αντιπάλους του. Αλλα χάνει το παραταξιακό παιχνίδι, όπως το χειρίζεται.
Όταν το κάνει έξω από τα ιστορικά συμφραζόμενα του κόμματος που λέει ότι εκπροσωπεί το κάνει από τη σκοπιά του Μητσοτάκη, τον οποίο έχει θέσει ήδη σε θερμοκήπιο κομματικής προστασίας.
Επιπλέον είναι εκτός τόπου και χρόνου- με τα πραγματικά δεδομένα των εξελίξεων.
Στις επόμενες εκλογές θα κριθεί αν Πρωθυπουργός θα μείνει ο Μητσοτάκης ή αν θα επιστρέψει ο Τσίπρας. Τόσο καθαρό. Ενδεχόμενο να είναι ο ίδιος δεν προβλέπεται. Και ο μικρομεγαλισμός, ότι ο ίδιος θα θέσει τους όρους, τουλάχιστον αφελής. Ειδικά αν πάμε σε επαναληπτικές εκλογές…
Η Πολιτική και η Ιστορία
Ο Ανδρουλάκης μόνο σε μια ερώτηση οφείλει να απαντήσει: με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει. Στην πραγματικότητα το δίλημμά του είναι αν θα υιοθετήσει την προοπτική της προοδευτικής κυβέρνησης των δημοκρατικών δυνάμεων ή αν θα μπει στην οδό της απώλειας. Αποκλείοντας το πρώτο, εξασφαλίζει το δεύτερο.
Σ’ αυτή τη φάση αρκεί μια δέσμευση: ότι το κόμμα του δεν θα συγκυβερνήσει ποτέ με τη Δεξιά. Αυτό θα τον νομιμοποιήσει να επιδιώξει όσο γίνεται πιο σημαντικό ρόλο στην προοδευτική κυβέρνηση. Πόσο σημαντικό θα απαντήσουν οι πολίτες.
Το συνέδριο ήταν ευκαιρία να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Το απέφυγε με τρόπο που τον δρομολογεί για υποστήριγμα του Μητσοτάκη.
Εν κατακλείδι το ΠΑΣΟΚ που είναι και ΚΙΝΑΛ διολισθαίνει σε ένα ρόλο που ήδη δεν απέδωσε όταν πήγε να τον παίξει με το Ποτάμι ο Σταύρος Θεοδωράκης– με γνωστούς χορηγούς: να εγκαταστήσει στο μαλακό υπογάστριο του ΣΥΡΙΖΑ ένα μηχανισμό που θα αφαιρεί δυναμική από τον Τσίπρα.
Τον οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, οφείλει να τιμά για πολλούς λόγους. Αν όμως δεν αντιλαμβάνεται, συνιστά απρέπεια να του λέει ότι μπορεί να συγκυβερνήσει με τον Βελόπουλο. Ή να του ότι «επί χρόνια συνεργάστηκε με την ακροδεξιά».
Ενώπιόν του ήταν αυτός που -όπως είπε και πρόσφατα ο Βενιζέλος- έβαλε στην κυβέρνηση Παπαδήμου την Ακροδεξιά του Καρατζαφέρη- για να συνεχίσει ο ίδιος Βενιζέλος βάζοντας το ΠΑΣΟΚ στο τσουβάλι του Σαμαρά.
Αν ο κατά τα λοιπά συμπαθής Νίκος Ανδρουλάκης, μπερδεύεται ακόμη με την πολιτική, δεν μπορεί να το κάνει και με την Ιστορία.
