Του Διογένη Λόππα
Νο 5. Emmanuel Macron
Ο φέρελπις Γάλλος πρόεδρος, ο οποίος βρίσκεται σε δύσκολη προεκλογική περίοδο, κατάφερε το ακατόρθωτο, καθώς προσπαθώντας να κερδίσει πόντους στο εσωτερικό μέτωπο, μετέφερε το πολιτικό βάρος της προεκλογικής περιόδου στο εξωτερικό, εκεί δηλαδή που θεωρούσε ότι υπερέχει από τους αντιπάλους του, αφού στο εσωτερικό τα έχει κάνει γυαλιά και θρύψαλα. Με ύφος 100 καρδιναλίων και αυθεντική γαλλική υπεροψία πίστεψε ότι παίζει τον Τσάρο στα ίσια, μόνο και μόνο για να υποστεί τελικά το άγος του εξάμετρου τραπεζιού του Κρεμλίνου και την ταπείνωση μιας άνευ προηγουμένου μαζικής εισβολής σε ένα αδύναμο κράτος που υποτίθεται ότι πατρονάριζε.
Πριν το αρχηγικό προφίλ του Γάλλου προέδρου συνθλιβεί πάνω στο νέο-σοβιετικό αναθεωρητισμό, είχε ήδη »καταφέρει» να φάει τα μούτρα του απέναντι στους αδιάλλακτους και άπληστους Γερμανούς, που στις εκκλήσεις του κ. Macron για κοινή ευρωπαϊκή πορεία, απαντούσαν με περεταίρω γιγάντωση της γερμανικής Ευρώπης. Τώρα θα πρέπει να απολογηθεί στους έξαλλους Γάλλους ψηφοφόρους, με φρέσκιες τις μνήμες της εξέγερσης των κίτρινων γιλέκων (που αν θυμάστε ξεκίνησε από έναν αστείο -με τα σημερινά δεδομένα- φόρο που αύξησε την τιμή των καυσίμων), όχι μόνο γιατί απέτυχε παταγωδώς να προωθήσει τη γαλλική ατζέντα στην Ε.Ε., αλλά και γιατί με τις γελοίες πολιτικές που άσκησε και με την αδυναμία να εκτιμήσει σωστά τον κίνδυνο εξ ανατολών, οδήγησε το ενεργειακό κόστος στο ζενίθ και τα λαϊκά στρώματα των Γάλλων σε απόγνωση.
No 4. Olaf Scholz
Ομολογουμένως ο Γερμανός καγκελάριος δεν είχε εύκολη αποστολή, παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από την πλέον αποτυχημένη μεταπολεμικά πολιτικό στην Ευρώπη. Η παροιμιώδης απραξία της κ. Merkel, που θα μείνει οπωσδήποτε στην ιστορία, κληροδότησε στον κ. Scholz την τέλεια καταιγίδα. Καθώς η Γερμανία παλεύει ακόμα να βγει από την κρίση της πανδημίας, αγωνιώντας για τις οικονομικές παρενέργειες, τις αναταράξεις της εφοδιαστικής αλυσίδας, τα ελλείμματα του νότου που γιγαντώνονται, τους παραδοσιακούς εξαγωγικούς προορισμούς της βιομηχανίας της που περνάνε ο ένας μετά τον άλλον σε mode αυτάρκειας και την υπερβολική της έκθεση στο ρωσικό αέριο, το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν ήταν μια σοβαρή κρίση ασφάλειας και ενεργειακής επάρκειας στην αυλή της.
Ο άπειρος καγκελάριος έπεσε κατευθείαν στα βαθιά νερά και από την πρώτη μέρα της κρίσης φάνηκε να υποκύπτει ανοήτως στις αμερικανικές μαξιμαλιστικές απαιτήσεις, πυροβολώντας τα πόδια του. Έτσι αντί να μεσολαβήσει προκαταβολικά (διαβλέποντας τον κίνδυνο και το πόσο εκτεθειμένη είναι η χώρα του) για να υπάρξει μια υποφερτή λύση στο ουκρανικό ζήτημα, τήρησε μια ανώριμη, αφελή και παράδοξη μιλιταριστική στάση, βασιζόμενος ίσως σε τζούφιες αμερικανικές εγγυήσεις. Η πρόωρη απόφασή του να μπλοκάρει τη λειτουργία του Nord Stream 2, τίναξε στον αέρα την ενεργειακή πολιτική όλης της Ε.Ε., ενώ η σπουδή του να σιγοντάρει την ρωσοφοβική υστερία, πυροδότησε ανεξέλεγκτες γεωπολιτικές εξελίξεις, σε σημείο να συζητάμε σήμερα για ένα πιθανό κλείσιμο του Nord Stream 1, που θα βύθιζε την Ευρώπη στο απόλυτο χάος.
Νο 3. Κυριάκος Μητσοτάκης
Ο Έλληνας πρωθυπουργός τελευταία συζητιέται πολύ στα ευρωπαϊκά δώματα, δυστυχώς όχι με θετική διάθεση, αλλά με ένα είδος απορημένης συγκατάβασης. Πολλοί διερωτώνται τι κρύβεται πίσω από την εντυπωσιακή γεωπολιτική στροφή μιας χώρας, που ενώ βέβαια ανήκε -ήδη από την εποχή της Γιάλτας- στο δυτικό στρατόπεδο, φρόντιζε πάντα να διατηρεί άριστες σχέσεις με τη Ρωσία. Λογικό, καθώς η χώρα αυτή αποτελεί το αντίπαλο δέος της Τουρκίας και η οποία ως αντιστάθμισμα φρόντιζε πάντα να διατηρεί τα προσχήματα στο καυτό ζήτημα του Κυπριακού.
Ο κ. Μητσοτάκης, χωρίς να συμβουλευθεί κανέναν, ασκώντας προσωπική διπλωματία που ανατρέπει δόγματα δεκαετιών (και βάλε), εν μία νυκτί αποφάσισε να κατεδαφίσει ότι με κόπο έκτιζαν οι προκάτοχοί του και ιδιαίτερα ο κ. Καραμανλής (ο Β’, ο Ακάματος). Χωρίς να έχει καμία υποχρέωση, χωρίς να του ζητηθεί μετ’ επιτάσεως και ενώ μπορούσε να αρκεστεί σε δηλώσεις συμπάθειας και απλώς να καταδικάσει την παράνομη εισβολή, όπως κάναμε όλοι, έστειλε μερικούς τόνους οπλισμό σε μια χώρα φανερά εχθρική προς τα ελληνικά συμφέροντα, μια χώρα στενή σύμμαχο της Τουρκίας, μια χώρα που τροφοδοτεί με κινητήρες τα τουρκικά drones, τα οποία πολύ πιθανόν θα κληθούμε σύντομα να αντιμετωπίσουμε πάνω από το Αιγαίο, τη Θράκη και την Κύπρο.
Νο 2. Μateusz Μorawiecki
Αν δε γνωρίζετε (ακόμα) το όνομα του Πολωνού πρωθυπουργού, φοβάμαι ότι πολύ σύντομα θα το μάθετε καλά, και δυστυχώς όχι για καλό σκοπό. Ο υπερεθνικιστής (επιεικώς) ηγέτης, δεν αποτελεί μόνο το κόκκινο πανί του Μπερλεμόντ, ούτε ακόμα μια φαιά κηλίδα στις ευρωπαϊκές αξίες. Σκεφτείτε ένα υβρίδιο Μιχαλολιάκου- Κασσιδιάρη με δήμαρχο του Κιέβου, που ξαφνικά έρχεται στην εξουσία με αυταρχικές μεθόδους και σε λίγα μόλις χρόνια απαλλοτριώνει κάθε θεσμό (δικαιοσύνη, ανεξάρτητες αρχές, ΜΜΕ) και εγκαθιδρύει ένα καθεστώς που θα έκανε τον Πινοσέτ να κοκκινίσει από συστολή.
Αυτός ο καλός άνθρωπος, είχε τη λαμπρή ιδέα να στείλει το σύνολο της αεροπορικής δύναμης της χώρας του να πολεμήσει στους ουρανούς της Ουκρανίας και, για να αποφύγει τα ασφαλώς δυσάρεστα συνεπακόλουθα, απαίτησε, αφενός όλο αυτό το αλισβερίσι να γίνει υπό την αιγίδα των Αμερικανών (ΝΑΤΟ) και, αφετέρου, ο στοργικός Θείος Σαμ να αντικαταστήσει τα σοβιετικά σαπάκια με F16. Το στρατήγημα αυτό αποδείχθηκε υπερβολικά αιμοβόρο ακόμα και για τις ΗΠΑ και απορρίφθηκε πανηγυρικά, πλην όμως περιμένουμε όλοι με αγωνία τι άλλο θα σκαρφιστεί ο κ. Morawiecki, πόσο θα κοστίσει την επόμενη φορά και ποιος από όλους μας στην Ευρώπη ή στο ΝΑΤΟ θα το πρωτο-πληρώσει. Ο Πολωνός πρωθυπουργός αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη του γιατί η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ χρειάζονται επειγόντως έναν μηχανισμό που να αποβάλει με συνοπτικές διαδικασίες τα μέλη που παρασπονδούν.
Νο 1. Volodymyr Zelensky
Παρά την (προφανώς για λόγους προπαγάνδας) άκαιρη και αδικαιολόγητη ηρωοποίησή του, η τραγική αυτή φιγούρα, ο Ουκρανός πρόεδρος, θα διδάσκεται στις σχολές γεωπολιτικής στο κεφάλαιο »τι αποφεύγουμε να κάνουμε σε μία μείζονα κρίση». Δεν υπήρξε κανένα λάθος και καμία εσφαλμένη εκτίμηση που να μη διέπραξε. Παρά το ότι όλες οι πληροφορίες που είχε στη διάθεσή του επέμεναν για κάποιας μορφής αντίπαλη στρατιωτική δράση, αρνήθηκε οτιδήποτε του προσέφερε η άλλη πλευρά (ουδετερότητα και αυτονομία του Ντονμπάς), βασιζόμενος στις καλές προθέσεις του ΝΑΤΟ (του οποίου δεν είναι μέλος). Και αυτό παρά το γεγονός ότι τόσο το ΝΑΤΟ, όσο και οι ΗΠΑ, αλλά και η Ε.Ε. έκαναν πολύ νωρίς γνωστό ότι δεν πρόκειται να συνδράμουν στρατιωτικά τη χώρα του.
Όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτοι πύραυλοι και να εξολοθρεύονται όλες οι καίριες αμυντικές υποδομές της Ουκρανίας, αντί να διαπραγματευθεί και να σώσει ότι σώζεται, δέχθηκε να παίξει το παιχνίδι των ΗΠΑ, ρισκάροντας τις ζωές των Ουκρανών, χωρίς να έχει καμία απολύτως ελπίδα να γυρίσει το παιχνίδι, καθώς ουσιαστικά τον εγκατέλειψαν όλοι και το μόνο που λάμβανε ήταν δηλώσεις συμπάθειας και προβολή στα δυτικά ΜΜΕ. Στη συνέχεια έδειξε να μην αντιλαμβάνεται τίποτα από διεθνή πολιτική, καθώς τα αιτήματα που κατά καιρούς έθεσε, μοιάζουν αφελή ακόμα και στα μάτια ενός εφήβου: No fly zone, αποστολή πολεμικών αεροπλάνων, εμπάργκο στο Ρωσικό αέριο κ.λπ. Σε λίγες μέρες θα έχει πιθανότατα συναινέσει σε πολύ χειρότερους όρους από αυτούς που τού έθεσαν πριν τον πόλεμο και ταυτόχρονα θα πρέπει να απολογηθεί γιατί έπρεπε να ισοπεδωθεί πρώτα η χώρα του πριν συρρικνωθεί.
Τώρα γίνεται ένας διεθνής αγώνας όσον αφορά την τύχη του, καθώς οι δυτικοί θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν σε ρόλο Γκουαϊδό, για να στήσουν εξόριστη κυβέρνηση και να έχουν νομικό πάτημα σε περίπτωση που ανακτήσουν τη χώρα, οι Ρώσοι τον ψάχνουν για να τον δικάσουν για εγκλήματα πολέμου στο Ντονμπάς και για να αποδείξουν στη δίκη του, με στοιχεία, ότι έστησαν »ανθρωπιστική» επιχείρηση σε στυλ Γιουγκοσλαβίας και οι ουκρανικές φασιστικές πολιτοφυλακές (που ηλιθιωδώς όπλισε ο ίδιος) τον θέλουν τώρα νεκρό για να ηρωποιήσουν τον »ευγενή» αγώνα τους.
