Του Γιώργου Λακόπουλου
Κατάλαβε κανείς γιατί επισκέφθηκε τον Μητσοτάκη ο Νίκος Ανδρουλάκης;. Υπάρχει κάποιον φλέγον εθνικό θέμα σε κρίση και ήταν αναγκαίο να συναντηθεί ο Πρωθυπουργός με τον εκπρόσωπο του τρίτου κόμματος στις τελευταίες εκλογές; Έστω και αν κομπάζει ότι είναι αξιωματική αντιπολίτευση, χωρίς καν να αυξήσει τους βουλευτές του και απλώς γιατί διαλύθηκε η εκλεγμένη μείζων αντιπολίτευση.
Η απάντηση είναι απλή: Όχι δεν υπήρχε λόγος να πάει, αλλά υπήρχε να ΜΗΝ πάει. Ο Μητσοτάκης παρακολουθούμε τον ιδιωτικό βίο του επί τρεις μήνες, δια της ΕΥΠ, της οποίας προΐσταται. Και από την αποκάλυψη του σκανδάλου και εντεύθεν δεν έδωσε καμιά εξήγηση για το λόγο -το αντίθετο: απαγόρευσε να δοθούν εξηγήσεις. Ούτε δεσμεύθηκε ότι δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθούν τα προϊόντα της παρακολούθησης. Κι ένας Θεός ξέρει σε ποιών τα χέρια βρίσκονται…
Παρόλα αυτά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πέρασε χαμογελαστός την πόρτα του Πρωθυπουργού- χάριν της …«συναίνεσης», που του υποδεικνύουν οι … φίλοι του Μητσοτάκη. Σα να είναι η αντιπολίτευση εφεδρεία της κυβέρνησης.
Άνθρωποί του διέρρεαν ότι «πήγαν καλά μεταξύ τους, με συμφωνίες και διαφωνίες» και επιπλέον ζήτησε από τον Πρωθυπουργό να πει στην ΕΥΠ να του εξηγήσει γιατί τον «άκουγε». Γιατί δεν το ζητούσε ο ίδιος ενώπιος ενωπίω; Εκτός αν το ζήτησε και πήρε την απάντηση.
Η «υπεύθυνη» αντιπολίτευση
Στην πραγματικότητα δεν θα μάθουμε ποτέ τι είπαν μεταξύ τους στην πρώτη συνάντησή τους. Ξέρουμε όμως γιατί ακριβώς τον προσκάλεσε ο Πρωθυπουργός. Το ένα για να «ξεπλυθεί» ο ίδιος στο θέμα των υποκλοπών για το οποίο τον ξέβγαλε και η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου. Ως προς τη νομιμότητα, όχι για την ύπαρξή τους.
Το δεύτερο το αποκάλυψε ο Άδωνις Γεωργιάδης: «Η επαναφορά του ΠΑΣΟΚ στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως και του βασικού αντιπάλου της ΝΔ είναι για τη χώρα καλό πράγμα». Ο ίδιος είχε αποκαλύψει το στόχο της προσέγγισης των δυο κομμάτων. Τη… «συγκυβέρνηση»- αρκεί το ΠΑΣΟΚ «να σοβαρευτεί».
Δηλαδή να κάνει ό,τι θέλει η ΝΔ. Και ήδη το κάνει. Ο Ανδρουλάκης σκιαμαχεί με την κυβέρνηση, χωρίς να θίγει προσωπικά τον Μητσοτάκη και το «Μαξίμου ΑΕ» της Γεννηματά είναι ξεχασμένο παρελθόν. Τώρα υπάρχει «υπεύθυνη» αντιπολίτευση. Έτσι όπως τη διαμορφώνει η… διορισμένη Άννα Διαμαντοπούλου.
Κανείς δεν της αντιμίλησε στην υιοθέτηση του «πορίσματος Πισσαρίδη» -που είναι βάση της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής. Ότι το είχε καταγγείλει το ΠΑΣΟΚ διαγράφεται. Τώρα αρκεί ότι «συνεργάσθηκε» η ίδια μαζί του.
Όπως έχει συνεργαστεί με τον Μητσοτάκη, στον οποίο είχε ευχηθεί αυτοδυναμία- επιτρέποντας την υπόνοια ότι μέχρι την… υποψηφιότητά της για τη ηγεσία, δεν ψήφιζε καν ΠΑΣΟΚ. Σίγουρα δεν υποστήριξε τη Φώφη, ή τον Ανδρουλάκη.
Τώρα εκπροσωπεί τη «συνεννόηση» και τη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ, αν ο Μητσοτάκης χρειαστεί δεκανίκι. Πόσο ωφέλιμο είναι για το ΠΑΣΟΚ να συμπορεύεται με τη ΝΔ προέκυψε από τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.
Παρότι ο τότε προεδρος του ΠΑΣΟΚ ήταν πολλά κυβικά βαρύτερος, από τον σημερινό, ήταν δύσκολη περίοδος και μπορούσε να θεμελιωθεί λόγος συγκυβέρνησης- η οποία είχε συμφωνηθεί και με τη ΔΗΜΑΡ. Και σε κάθε περίπτωση ο Σαμαράς σεβόταν τον Βενιζέλο.
Σήμερα ο Μητσοτάκης δεν κρύβει το ιμπέριουμ που αισθάνεται να διαθέτει έναντι του Ανδρουλάκη, τον οποίο σνομπάρει, απαξιώνει και τον αντιμετωπίζει με υποδείξεις, σα να είναι… ρεζέρβα του- ή ακόμη και του χεριού του.
Να κοπεί ο δρόμος στον Παύλο Γερουλάνο
Πολιτικοί παρατηρητές συνδέουν τον Πρωθυπουργό και με την επιστροφή Διαμαντοπούλου, για λόγους ευνόητους. Αλλά και για έναν ειδικότερο: να κοπεί ο δρόμος στον Παύλο Γερουλάνο, που είναι ο μόνος από το ΠΑΣΟΚ που μπορεί να αντιμετωπίσει στα ίσια τον Μητσοτάκη, χωρίς κόμπλεξ.
Δεν είναι τυχαίο ο συνεπής διεκδικητής της ηγεσίας που έμεινε τελικά τρίτος- και πάντως, πάνω από τη Διαμαντοπούλου που υφαρπάζει ρόλους- ασκεί πραγματική και ουσιώδη αντιπολίτευση – στοχοποιούμενος από τα φίλια ΜΜΕ του Μητσοτάκη. Αλλά και από την… Διαμαντοπούλου, που τον αντιλαμβάνεται πέρα από εσωκομματικο αντίπαλο, αλλά και ως πρόσωπο που μπορεί να την «αποκαλύψει», καθώς υπήρξε -και στο κόμμα και στην κυβέρνηση- «υφιστάμενη του» την περίοδο του Γ. Παπανδρέου.
Ο πρώην υπουργός Πολιτισμού κρατάει όρθια τη σημαία του ΠΑΣΟΚ, επιμένοντας όχι μόνο στις θέσεις του, όπως προκύπτουν από την ιδεολογία του με τα ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά απέναντι στη Δεξιά, αλλά και από την πολιτική των συμμαχιών και την πρακτική της αντιπολίτευσης που άφησε ως παρακαταθήκες ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Με την υπόδειξη στον Ανδρουλάκη να μην κάνει αντιπολίτευση στην… αντιπολίτευση, έδειξε και τη Διαμαντοπούλου -που συντάσσεται πλήρως με τη ΝΔ στην αντι-Τσίπρα ρητορική, προτιμώντας τα κομπλιμέντα του Γεωργιάδη.
Με αυτά τα δεδομένα, είναι προφανές ότι η πραγματική εξουσία στο ΠΑΣΟΚ και κατ’ επέκταση και η φυσιογνωμία του, θα κριθεί στο συνέδριο που τοποθετείται στο τέλος της Άνοιξης. Μέχρι τότε θα συνεχίζεται το φαινόμενο της δημοσκοπικής τόνωσης του ΠΑΣΟΚ, χωρίς αντίστοιχη ανάδειξη του Ανδρουλάκη- ώστε να επακολουθήσει η επίσης δημοσκοπική «ανατροπή» του .
Ότι «έχουν γνώση οι φύλακες» που λένε οι υποστηρικτές του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, θα κριθεί από τη διαμόρφωση των συσχετισμών σε νέα κομματικά όργανα. Θα είναι το πρώτο τεστ για το ποιος έχει το πάνω χέρι το κόμμα, ανεξαρτήτως τίτλων. Ο Ανδρουλάκης στο συνέδριο θα κρατήσει τον τίτλο -αφού δεν εκλέγεται πρόεδρος- αλλά θα χάσει την κομματική εξουσία την οποία πρέπει να επαναδιεκδικήσει.
