Ο Αλέξης Τσίπρας κατηγορείται ότι οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά στην πλήρη αποσύνθεση. Από διάσπαση σε διάσπαση, χωρίς στρατηγική, χαρίζει πολιτική κυριαρχία στον Κυριάκο Μητσοτάκη
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πλέον ο ενοποιητικός ηγέτης που κάποτε εξέφραζε τη δυναμική της Αριστεράς. Αντιθέτως, έχει μετατραπεί σε διχαστικό παράγοντα, που επιδιώκει να ξαναβρεθεί στο κέντρο του πολιτικού σκηνικού ακόμη κι αν χρειαστεί να θυσιάσει το ίδιο του το κόμμα, αλλά και έναν ολόκληρο χώρο. Οι παρασκηνιακές κινήσεις του για ίδρυση νέου πολιτικού φορέα, οι συνεχείς υπαινιγμοί συνεργατών του και η στρατηγική των διαρροών έχουν αφήσει πίσω τους μόνο σύγχυση και καχυποψία. Αντί να συμβάλει στη σταθερότητα του χώρου, ο πρώην πρωθυπουργός επιμένει να πυροδοτεί σενάρια διάσπασης, προκαλώντας ρήγματα και τραύματα που δύσκολα θα επουλωθούν.
ΣΥΡΙΖΑ: το κόμμα που καταρρέει
Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται καθηλωμένος σε ποσοστά που κυμαίνονται μεταξύ 4% και 7%, ενώ η Νέα Αριστερά δεν φαίνεται να έχει καμία πιθανότητα κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Η εικόνα είναι αποκαρδιωτική για ένα κόμμα που πριν λίγα χρόνια κυβέρνησε τη χώρα. Το γεγονός ότι σε ορισμένες μετρήσεις ένα 20% των πολιτών δηλώνει ότι θα στήριζε νέο κόμμα υπό τον Αλέξη Τσίπρα δεν αποδεικνύει δυναμική αλλά αναδεικνύει την προσωπική εμμονή του να κρατά εγκλωβισμένο έναν πολιτικό χώρο χωρίς να μπορεί να του προσφέρει πραγματική προοπτική. Αντί να επιχειρήσει ενοποίηση, ο Τσίπρας φαίνεται να λειτουργεί ως καταλύτης για ακόμη μεγαλύτερη αποσύνθεση.
Ο Τσίπρας βάζει πλάτη στον Μητσοτάκη
Η πολιτική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αφηρημένη. Έχει συγκεκριμένο αποτέλεσμα: έχει επιτρέψει στον Νίκο Ανδρουλάκη να αναδειχθεί στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με το κόμμα του ΠΑΣΟΚ να καλύπτει το κενό που άφησε η κατάρρευση της Κουμουνδούρου. Ουσιαστικά, με τη στάση του, ο Αλέξης Τσίπρας έχει προσφέρει στον Κυριάκο Μητσοτάκη το πιο πολύτιμο δώρο: την απουσία σοβαρής αντιπολίτευσης. Ο πρώην πρωθυπουργός, που κάποτε ισχυριζόταν ότι μάχεται τον «νεοφιλελευθερισμό», σήμερα λειτουργεί ως ασπίδα σταθερότητας για τη Νέα Δημοκρατία, αφού αποδυναμώνει κάθε πιθανότητα συγκρότησης ενός ενιαίου προοδευτικού μετώπου.
Τοξικότητα και προσωπικές εμμονές
Η ρητορική περί «τοξικών στελεχών», για στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς, που υιοθετούν συνεργάτες του Τσίπρα δεν πείθει κανέναν. Γιατί ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός είναι εκείνος που ανέδειξε, προστάτευσε και αξιοποίησε αυτά τα στελέχη όταν βρισκόταν στην ηγεσία. Τώρα επιχειρεί να τα χρησιμοποιήσει ως άλλοθι για τη δική του αποτυχία. Πρόκειται για μια κυνική αντιστροφή της πραγματικότητας: εκείνος που γέμισε το κόμμα με πρόσωπα αμφιβόλου πολιτικής ποιότητας κατηγορεί τώρα τους υπόλοιπους για τοξικότητα. Η στάση αυτή δείχνει όχι μόνο πολιτική ανευθυνότητα αλλά και προσωπική εμμονή, που επιβεβαιώνει ότι ο Τσίπρας ενδιαφέρεται μόνο για την προσωπική του επιβίωση και όχι για το μέλλον της Αριστεράς ή της Δημοκρατικής Παράταξης.
Αδιέξοδο χωρίς επιστροφή
Όσο περνά ο καιρός, γίνεται φανερό πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί πλέον να ενώσει κανέναν. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει, οι ψηφοφόροι του διαρρέουν, η κοινωνία αδιαφορεί. Αντί να συμβάλει σε μια ουσιαστική ανανέωση, επιλέγει την ατέρμονη ενασχόληση με ίντριγκες. Η πορεία του δείχνει ότι δεν υπάρχει επιστροφή: ή η Αριστερά θα βρει το θάρρος να τον αφήσει πίσω ή θα χαθεί μαζί του. Για πολλούς, ο πρώην πρωθυπουργός έχει πλέον μετατραπεί σε πολιτικό βαρίδι που κρατά καθηλωμένο έναν ολόκληρο χώρο. Και αυτή είναι η πιο σκληρή, αλλά και η πιο αληθινή διάγνωση για το σήμερα.
