Του Νίκου Τσαγκρή*
«Η δημοκρατία δεν δημιουργείται από κανένα γραπτό κείμενο. Αν, προτού να μπει στη νομοθεσία, δεν είναι ήδη ένας τρόπος και μια θέληση ζωής, μια μορφή της κοινής ηθικής ενσαρκωμένη στην καθημερινή σχέση της κοινότητας των ανθρώπων, τότε δεν αντιπροσωπεύει παρά μιαν απάτη της Εξουσίας»…
Το επαναλαμβάνω ως «μότο» στα δημοσιογραφικά μου κείμενα, κάθε φορά που καταγράφω, αναλύω ή σχολιάζω, μικρά ή μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της Δημοκρατίας που – όλο και πιο συχνά, από το 1990 και εντεύθεν – συντελούνται από πολιτικούς ηγέτες, κυβερνητικούς και κρατικούς αξιωματούχους, κομματικούς, ή άλλους πολιτικούς, επαγγελματικούς ή κοινωνικούς φορείς εξουσίας και τους εκπροσώπους τους.
Την εβδομάδα που πέρασε, με αφορμή την ανεξαρτητοποίηση της βουλευτή Ράνιας Θρασκιά από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, βιώσαμε για ένατη φορά (ήταν η ένατη κατά σειρά αποχώρηση βουλευτή μετά την πραξικοπηματική «εκλογή» Φάμελλου στην ηγεσία του κόμματος) την πασίγνωστη, στον κοινοβουλευτικό βίο της χώρας, απάτη των κομματικών και κοινοβουλευτικών εξουσιών εν ονόματι της… Δημοκρατίας, με τον κωδικό «Φέρε την έδρα πίσω!»
Το κωμικοτραγικό σ’ αυτή την περίπτωση είναι το μακιαβελικό θράσος με το οποίο η «ηγεσία» των έσχατων περιτριμμάτων του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα ζητά την επιστροφή της βουλευτικής έδρας από την κ. Θρασκιά μετά την αποχώρησή της: « Ο λαός είναι αμείλικτος απέναντι σε όσους παραβιάζουν τη βούλησή του να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας»… κατακεραυνώνουν την σεμνή και ήπιων τόνων, φευγάτη Σαλονικιά βουλευτή, επικαλούμενοι την… εκ λαού τιμωρία της.
Ποιοι; Αυτοί που, ποδοπατώντας κάθε ίχνος εσωκομματικής δημοκρατίας, τιμώρησαν αμείλικτα τον λαό του ΣΥΡΙΖΑ, αποκλείοντας βίαια το 60% των εκλογικών αντιπροσώπων του από το συνέδριο. Επειδή, εκφράζοντας την πλειονότητα της λαϊκής – δημοκρατικής θέλησης, θα επανέφεραν στην ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής – ακόμα, τότε – αντιπολίτευσης, τον πραξικοπηματικά αποπεμφθέντα, νόμιμο πρόεδρό του, κ. Κασσελάκη. Κι εκείνοι θα έχαναν το ιδιόκτητο πολιτικό μαγαζάκι τους: σίγουρα λεφτά και… εισόδημα μεγάλο!..
Ρίσκαραν και έχασαν. Όχι το… ιδιόκτητο πολιτικό μαγαζάκι τους, αυτό το διατηρούν προς το παρόν – αν και οριακά – εντός κοινοβουλευτικού πλαισίου, αλλά εννέα, μέχρι στιγμής, εκλογικές έδρες και τη θεσμική ιδιότητα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Που πάει να πει τα σίγουρα λεφτά και το μεγάλο εισόδημα της «αξιωματικής αντιπολιτευτικής επιδότησης» έκαναν φτερά και παλιά τους τέχνη κόσκινο:
«Φέρε την έδρα πίσω»… Η αρχαία, μα όλο και πιο συχνά επαναλαμβανόμενη στο αντιδημοκρατικό – διαλυτικό σκηνικό των κοινοβουλευτικών καιρών μας, απάτη των μικροκομματικών εξουσιών, (δίπλα σε πολλές άλλες, βεβαίως, όπως η επιβεβλημένη «κομματική πειθαρχία» των βουλευτών, η βουλευτική ασυλία, ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, τα συμβιβαστικά «ασυμβίβαστα» κ.λπ., κ.λπ.) για την οποία οι πολιτικοί ποιούν την νήσσα όταν οι απώλειες εδρών βλάπτουν το αντίπαλο κόμμα. Ενώ ξεσπαθώνουν με ηχηρά «κατηγορώ» για αποστάτες και προδότες, όταν οι απώλειες βλάπτουν το δικό τους «μαγαζί».
Οι δημοσιογράφοι, ως συνήθως, σιωπούν ή σχολιάζουν αναλόγως… εντοπιότητας των ΜΜΕ που υπηρετούν, με τα συμφέροντα εκείνων που φωνάζουν «φέρε πίσω την έδρα». Είναι χαρακτηριστικό ότι το μόνο αξιοπρόσεκτο – ως εμπεριστατωμένο και συνταγματικά τεκμηριωμένο – κείμενο επί της ουσίας του θέματος της που, προσωπικά, εντόπισα και διάβασα ήταν το κείμενο του Γιώργου Λακόπουλου που δημοσιεύτηκε στο «ieidiseis.gr» με αφορμή την ανεξαρτητοποίηση του βουλευτή Επικρατείας Ευάγγελου Αποστολάκη από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Γ. Λακόπουλος, ένας από τους πλέον έμπειρους πολιτικούς συντάκτες και αναλυτές της χώρας, είναι κατηγορηματικός: «Έχουν δίκιο τα κόμματα να φωνάζουν «φέρε πίσω την έδρα»; Καθόλου. Σε ζητήματα συνείδησης, οι βουλευτές οφείλουν πίστη μόνο στο Σύνταγμα», γράφει, προσθέτοντας ότι αυτό ισχύει και για τους βουλευτές Επικρατείας αφού «η ιδιότητα του βουλευτή (σ.σ.: εκλεγμένου ή αριστίνδην) δεν χάνεται»…
Και εξηγεί: «Οι βουλευτές δεν εκλέγονται για να υπηρετούν τα κόμματα, αλλά για να «αντιπροσωπεύουν το Έθνος», κατά το Άρθρο 51 του Συντάγματος. Όλες οι συναφείς συνταγματικές διατάξεις τους κατοχυρώνουν στην άσκηση των καθηκόντων τους , ως φορείς πλήρους ανεξαρτησίας και ελεύθερων, κατά συνείδηση, επιλογών. Ο όρκος δεν περιλαμβάνει την παραμικρή νύξη για εξάρτηση από το κόμμα τους και τους δίνει απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου»…
Εξάλλου, «Συνταγματική κατοχύρωση αυτονομίας προκύπτει και από τις διατάξεις κατά τις οποίες η κυβέρνηση εξαρτάται από την εμπιστοσύνη των βουλευτών – και όχι από το εκλογικό αποτέλεσμα – και πέφτει όταν τη χάνει», προσθέτει και, εν κατακλείδι, αιτιολογεί: «Αν ο συνταγματικός νομοθέτης ήθελε να δώσει στα κόμματα εξουσία παρακράτησης της έδρας όσων βουλευτών φύγουν από τις γραμμές τους, θα το ανέφερε. Θα ήταν παράλογο, όμως, γιατί οι κυβερνήσεις δεν θα έπεφταν ποτέ, αφού όποιος βουλευτής ήθελε να καταψηφίσει, θα βρισκόταν χωρίς έδρανο».
Καταλαβαίνετε, ενώ το Σύνταγμα ορίζει ότι η «παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα είναι δικαίωμα του βουλευτή» και όχι υποχρέωση έναντι ουδενός, η παραδοσιακή απάτη των κομματικών – κοινοβουλευτικών εξουσιών με τον κωδικό «Φέρε την έδρα πίσω!..», καλά κρατεί: εν ονόματι της… Δημοκρατίας.
