Η αναμονή για το κόμμα Τσίπρα έχει παραλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κινείται δυναμικά στην περιφέρεια αναζητώντας το χαμένο κέντρο βάρους της Αττικής
Η Πυθία αποκαλύπτει
Στο παρασκήνιο της Κουμουνδούρου επικρατεί βαθιά αμηχανία.
Η κινητικότητα του Αλέξη Τσίπρα γύρω από τη δημιουργία νέου κόμματος έχει παγώσει κάθε προσπάθεια ανασύνταξης του ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας τον Σωκράτη Φάμελλο να παλεύει μόνος του απέναντι σε ένα κόμμα που δείχνει να έχει χάσει τον προσανατολισμό του.
Ακόμη και κορυφαία στελέχη παραδέχονται —έστω ιδιωτικά— πως «η υπόθεση Τσίπρα» σαμποτάρει στην πράξη τον Φάμελλο.
Οι περισσότεροι περιμένουν τις τελικές αποφάσεις του πρώην πρωθυπουργού, ενώ η εσωκομματική ραστώνη απλώνεται από την Αττική μέχρι τις πιο μακρινές οργανώσεις της περιφέρειας.
«Όλοι κοιτούν προς τον Τσίπρα και κανείς δεν ενδιαφέρεται για το παρόν του ΣΥΡΙΖΑ», σχολίαζε πρόσφατα πρώην βουλευτής που αποχώρησε με πικρία, προσθέτοντας πως «είναι άδικο για τον Φάμελλο, που προσπαθεί χωρίς εργαλεία και χωρίς υποστήριξη».
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την Κουμουνδούρου δεν είναι απλώς η στασιμότητα, αλλά η αίσθηση πολιτικού κενού. Στελέχη που έως χθες δήλωναν πιστά στον ΣΥΡΙΖΑ, πλέον κρατούν αποστάσεις, περιμένοντας «να δουν πού θα κάτσει η μπίλια».
Η εικόνα θυμίζει ένα κόμμα-αναμονής, χωρίς ρεύμα, χωρίς ορμή, χωρίς σχέδιο.
Την ίδια στιγμή, ο Νίκος Ανδρουλάκης εμφανίζεται πολιτικά ενισχυμένος.
Με συνεχή παρουσία στην περιφέρεια, επισκέψεις σε αγροτικές περιοχές και επαφή με επαγγελματικούς φορείς, προσπαθεί να αποκαταστήσει την οργανωτική σχέση του ΠΑΣΟΚ με την κοινωνία.
Η περιφέρεια αντιστέκεται και εξακολουθεί να δείχνει εμπιστοσύνη στο ΠΑΣΟΚ, σε αντίθεση με την Αττική, που παραμένει η «μεγάλη μαύρη τρύπα» του κόμματος.
Για τον λόγο αυτό, το επιτελείο του σχεδιάζει στοχευμένες παρεμβάσεις και ανοιχτές εκδηλώσεις, προκειμένου να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος.
Ο Ανδρουλάκης δείχνει να κερδίζει τον πολιτικό χρόνο που χάνει ο Τσίπρας με τα αργά του βήματα.
Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ εσωστρέφεται και φθείρεται, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κινείται, μιλά, δικτυώνεται και προβάλλει προοπτική κυβερνησιμότητας.
Σε ένα σκηνικό όπου η κοινωνία αναζητά σταθερότητα και σοβαρότητα, το πλεονέκτημα περνά καθαρά στο χέρι του Ανδρουλάκη.
