Του Τάσου Παππά
Η εσωκομματική μάχη στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. για την ηγεσία ξεκίνησε και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις έχουμε και πομπώδεις εξαγγελίες και αιχμές και δίκες προθέσεων και συντροφικά.. μαχαιρώματα (ο όρος καθιερώθηκε από τη Βάσω Παπανδρέου σε άλλη περίοδο με τον Ανδρέα Παπανδρέου εν ενεργεία). Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Καλύτερα αυτά που θα φέρουν κόσμο στις κάλπες έστω και με συγκρουσιακή διάθεση, παρά γενικότητες και παφλάζουσα κενολογία που προκαλούν αφόρητη πλήξη.
Δύο είναι τα ερωτήματα που θα κυριαρχήσουν:
- Την επόμενη μέρα θα είναι όλοι μαζί;
- Ο νικητής τι θα κάνει στην περίπτωση που το κόμμα κληθεί να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει αν το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών δεν δώσει αυτοδυναμία, που είναι και το πιθανότερο με το ισχύον εκλογικό σύστημα;
Από τη ρητορική του Ανδρέα Λοβέρδου δεν λείπουν οι επιθέσεις στη Φώφη Γεννηματά, στην οποία χρεώνει την καθήλωση του ΚΙΝ.ΑΛΛ. σε χαμηλά ποσοστά. Υπόσχεται, στην περίπτωση που επικρατήσει, επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ, αναβάθμιση του ρόλου του κόμματος και ανακοίνωσε ότι θα αποχωρήσει από την ηγεσία (όχι από την παράταξη) αν δεν καταφέρει να πετύχει τον στόχο του.
Τις προκλήσεις δεν άφησε αναπάντητες η κ. Γεννηματά, η οποία θύμισε στους ψηφοφόρους του κόμματος ότι αυτή δεν έφυγε από το ΚΙΝ.ΑΛΛ., δεν δημιούργησε δικό της κόμμα, όπως έκανε ο Ανδρέας Λοβέρδος πριν από μερικά χρόνια, και επανέλαβε ότι η ψυχή του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. Δεν ξέρω αν οι δύο υποψήφιοι θα συνεχίσουν να πορεύονται μαζί μετά τις εσωκομματικές εκλογές. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.
Οι διαβεβαιώσεις και των δύο ότι δεν προτίθενται να δημιουργήσουν ρήγμα στη συνοχή του έχουν σχετική αξία. Οι εσωκομματικοί εμφύλιοι είναι πιο οδυνηροί, ενίοτε και πιο…αιματηροί, από τους κλασικούς πολέμους μεταξύ πολιτικών αντιπάλων. Πριν από τη μάχη όλοι οι υποψήφιοι υποστηρίζουν ότι θα περιφρουρήσουν με νύχια και με δόντια την ενότητα, ότι θα κάνουν τα πάντα για να μην υπάρξουν φυγόκεντρες τάσεις, ότι δεν θα ενθαρρύνουν κινήσεις αποστασιοποίησης, ότι δεν θα αμφισβητήσουν στην πράξη την ετυμηγορία της κάλπης, ωστόσο η διάσπαση δεν πρέπει να εξοριστεί από τον κατάλογο των επιλογών. Αλλοτε αυτό γίνεται συνειδητά, άλλοτε προκύπτει ως αντίδραση στην αλαζονεία του νικητή.
Στο δεύτερο ερώτημα, που αφορά τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις συνεργασίας, και οι τέσσερις υποψήφιοι (Γεννηματά, Ανδρουλάκης, Λοβέρδος, Καστανίδης) επιμένουν ότι πρώτο μέλημά τους είναι η εκλογική ενίσχυση του ΚΙΝ.ΑΛΛ., η κατοχύρωση της αυτονομίας του και η σθεναρή αντίσταση στις πιέσεις που ασκούν σήμερα και θα ασκήσουν στο μέλλον πιο έντονα οι φορείς του διπολισμού, δηλαδή η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δύο απ’ αυτούς όμως έχουν ξεκαθαρίσει τις προθέσεις τους.
Ο Αν. Λοβέρδος έχει αποκλείσει την περίπτωση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί τον θεωρεί λαϊκίστικο κόμμα και υπαρξιακό αντίπαλο, ενώ ο Χάρης Καστανίδης έχει δηλώσει ότι με τη Δεξιά δεν μπορεί να συμπλεύσει το ΚΙΝ.ΑΛΛ. γιατί είναι κόντρα στην ιστορία του, εκπροσωπούν διαφορετικά κοινωνικά στρώματα και υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ τους που δεν μπορεί να γεφυρωθεί. Ομως για ένα τόσο σοβαρό θέμα την απόφαση δεν μπορεί να την πάρει ο νέος αρχηγός. Ούτε και τα όργανα του κόμματος. Δικαιούνται να έχουν άποψη και να την καταθέσουν. Πρέπει να ερωτηθούν τα μέλη που συμμετείχαν στη διαδικασία εκλογής. Με όποιο τρόπο -φυσική παρουσία, επιστολική ψήφο, ηλεκτρονικό δημοψήφισμα- επιλέξει η ηγεσία και επιτρέπει η συγκυρία.
