Η τραγωδία των Τεμπών απειλείται με συγκάλυψη – Το λάθος της Μαρίας Καρυστιανού και η ακροδεξιά εμπλοκή που αλλάζει το πολιτικό σκηνικό.
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος στο ieidiseis.gr
Η τραγωδία των Τεμπών είναι πληγή που δεν κλείνει. Για περισσότερο από 27 μήνες οι θεσμοί της Πολιτείας όχι μόνο δεν φώτισαν τα αίτια και δεν απέδωσαν ευθύνες, αλλά αυτοτραυματίζονται.
Περισσότερο από την περίοδο έρευνας του σκανδάλου Novartis, όταν δαιμονοποιήθηκε μια νόμιμη εισαγγελική έρευνα. Τότε στις πλάτες της εισαγγελέως Διαφθοράς, Ελένης Τουλουπάκη – που απλώς έκανε τη δουλειά της όπως αποφάνθηκε άλλωστε και το Ειδικό Δικαστήριο – συγκρούσθηκαν κομματικές σκοπιμότητες του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Από τη μια πλευρά όσοι – κόμματα, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και.. δικαστικοί – τάχθηκαν κατά της έρευνας, σαν να υπάρχουν πολίτες υπεράνω του νόμου και έβαλαν κατά της Δικαιοσύνης.
Από την άλλη όσοι ξεκίνησαν με δηλώσεις για το «μεγαλύτερο σκάνδαλο του αιώνα» και κατέληξαν στον δημόσιο αυτοπυροβολισμό τους: «Δίναμε την εντύπωση ότι βάζαμε στο ίδιο τσουκάλι ανθρώπους που ενδεχομένως είχαν εμπλοκή, με ανθρώπους που δεν είχαν…».
Η ουσία είναι ότι για το συγκεκριμένο σκάνδαλο δεν αποδόθηκαν ευθύνες σε κανέναν – ούτε καν ως «σκάνδαλο ιατρών», όπως προβλήθηκε από όσους έδρασαν ως ασπίδα προστασίας στους πολιτικούς. Θα επαναληφθεί η ιστορία με την τραγωδία των Τεμπών;
Πίσω από την οδύνη της απώλειας 57 ανθρώπων, διαφαίνεται μια ιδιότυπη κατάσταση: ένα σκάνδαλο μέσα σε σκάνδαλο και τα δυο μαζί μέσα σε ένα τρίτο.
Υπάρχουν οι ευθύνες για όσα οδήγησαν στη σύγκρουση των τρένων, για το ενδεχόμενο αδήλωτου φορτίου και για την ωμή κυβερνητική παρέμβαση συγκάλυψης και των δυο.
Με άλλα λόγια, ο δικαστικός φάκελος των Τεμπών έχει τρία κεφάλαια, που σε κάθε ευνομούμενη χώρα θα είχαν ήδη διαλευκανθεί…
Πρώτο: Τα τρένα συγκρουσθήκαν γιατί κάποιοι από την κυβέρνηση που προέκυψε το 2019, δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν. Ώστε εκτός από τη βελτίωση των σιδηροδρόμων, να εξουδετερωθεί η πιθανότητα για το αδιανόητο: επί 12 λεπτά δυο συρμοί έτρεχαν ο ένας εναντίον του άλλου, χωρίς να το αντιληφθεί κανείς.
Δεύτερο: Η σύγκρουση προκάλεσε την ανάφλεξη ενός υλικού που σχημάτισε το «μανιτάρι» της «πυρόσφαιρας» και μέχρι στιγμής δεν έχει διευκρινισθεί το είδος, η προέλευση και η νομιμότητα της φόρτωσής του. Αλλά είναι προκλητική η κυβερνητική μεθόδευση να φανεί, με αντιεπιστημονικό τρόπο, ότι αυτό υλικό δεν υπήρξε.
Τρίτο: Αμέσως μετά τη σύγκρουση εκδηλώθηκαν ταυτόχρονα αμέλεια εκ μέρους των υπηρεσιών του δημοσίου και ορατή κυβερνητική παρέμβαση για να αλλοιωθούν δεδομένα που διαμορφώθηκαν με τη σύγκρουση: από το περίφημο «μπάζωμα», μέχρι το ροκάνισμα του χρόνου και τις χονδροειδείς κυβερνητικές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη και στη διοίκηση – που υποδήλωναν ενοχή.
Οι μεθοδεύσεις στη Βουλή για την απαλλαγή κυβερνητικών στελεχών είναι ορατές. Θα είχαν ήδη καρποφορήσει αν η βούληση μιας γυναίκας που έχασε το παιδί της – και όσων ακόμη ζουν το ίδιο δράμα – δεν κρατούσε σε εγρήγορση την ελληνική κοινή γνώμη και τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αλλά, η Μαρία Καρυστιανού έκανε ένα μοιραίο λάθος, που θα ακυρώσει τον αγώνα της, αν δεν αντιδράσει άμεσα. Το νομικό κείμενο που κατέθεσε ως επικεφαλής του Συλλόγου των συγγενών θυμάτων υιοθετήθηκε στη Βουλή, υιοθετήθηκε με τη συγκατάθεση της και από κόμματα της ακροδεξιάς.
Τους επέτρεψε, ή και τους προέτρεψε -να το «ιδιοποιηθούν» κοινοβουλευτικά, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια καθόλου σοβαρή και αξιόπιστη εικόνα- και επί της ουσίας και επί των τύπων -με δυο όψεις.
Από τη μια πρόσωπα και σχηματισμοί ακραίων και αντικοινωνικών αντιλήψεων, αλλά και ευτελούς δημόσιας παρουσίας, νομιμοποιούνται να εμφανίζονται ως φορείς της απονομής Δίκαιου. Δίνοντας τη συγκατάθεση τους όσοι έχασαν ανθρώπους στα Τέμπη, κάτι δεν αντιλαμβάνονται…
Αν πολιτικοί «παράγοντες» όπως ο Νατσιός και ο Βελόπουλος, αναγνωριστούν ως νομικοί και κοινοβουλευτικοί υποστηρικτές του αγώνα των συγγενών -και όχι μόνο- για τη δικαίωση των θυμάτων και την αποκάλυψη της αλήθειας και την απόδοση ευθυνών, η συμπαράσταση που τους προσφέρει κοινωνία θα διαρραγεί.
Από την άλλη, διαμορφώνεται ένα νέο ακαταδίωκτο -τύπου Novartis- από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, Παύλο Μαρινάκη. Ισχυρίσθηκε ότι «συνιστά μια μαύρη σελίδα στην πολιτική ιστορία της χώρας» ότι μπορεί να συσταθεί Προανακριτική επιτροπής για τον Κυριάκο Μητσοτάκη -επειδή είναι «εκλεγμένος από τους Έλληνες πολίτες Πρωθυπουργού της χώρας».
Η Μαρία Καρυστιανού τιμήθηκε από τους Έλληνες πολίτες για τον ακατάβλητο αγώνα της, το δημόσιο ήθος και το κουράγιο της να σηκώσει στις πλάτες της την αναμέτρηση με τις ισχυρές δυνάμεις της σύγκλυσης ευθυνών.
Έχει «αγιοποιηθεί» στη συνείδηση των Ελλήνων ως μορφή που δεν συμβιβάζεται με τη αδικία επί των θυμάτων και με την κατάλυση της Δικαιοσύνης -ως διαχρονικής έννοιας του ανθρώπινου πολιτισμού.
Αν δεν αποσυνδέσει, με την αξιοπρέπεια που τη διακρίνει, το νομικό κείμενο του συλλόγου που κατέθεσε, από τις υπογραφές της ακροδεξιάς που το ευτελίζουν με την προθυμία τους να το στηρίξουν στη Βουλή, η ίδια θα καταστεί μοιραίο πρόσωπο.
Η εμπλοκή των συγκεκριμένων πολιτικών και κομμάτων που εμφανίζονται ως κοινοβουλευτικοί παραστάτες της, αλλοιώνει τον αγώνα της και προσφέρει υπηρεσία στην κυβέρνηση και όσους θέλει να καλύψει.
Η πάντα αξιοσέβαστη «μάνα των Τεμπών» έκανε λάθος -που δεν αντέδρασε στην υποστήριξη που της προσφέρθηκε από το φαιό τμήμα του πολιτικού φάσματος… Ίσως από πολιτική απειρία, ή από συμβουλές άλλων πολιτικών παραγόντων, αλλά λάθος.
Αν δεν το διορθώσει, ο αγώνα της θα υπονομευθεί. Και τότε «καληνύχτα και καλή τύχη»…
