ΣΥΡΙΖΑ: Η ρίζα του κακού
Του Γιάννη Παντελάκη από την έντυπη LIFO
ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΠΟΥ ΠΡΙΝ από όχι πολλά χρόνια άσκησε εξουσία, χρησιμοποίησε αριστερό πρόσημο και στο οποίο ένα τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας επένδυσε ελπίδες και προσδοκίες έχει οδηγηθεί στην πλήρη απαξίωση και γελοιοποίηση από έναν ομογενή που ήρθε στη χώρα για τουρισμό, βρήκε ορθάνοιχτη την πόρτα της Κουμουνδούρου και πρόθυμους αυλοκόλακες να τον υποδεχθούν και χωρίς την ελάχιστη ευαισθησία για τον κόσμο που παγιδεύτηκε το οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξαφάνιση. Η τελευταία δημοσκόπηση του Αυγούστου έλεγε πως βρίσκεται στην πέμπτη θέση με το ισχνό 8,3%, ένα ιστορικά χαμηλό ρεκόρ, το οποίο θα καταρριφθεί σύντομα, για να χαμηλώσει περισσότερο.
Οι δημοσιογράφοι που καταγράφουν τις δραστηριότητες του κόμματος και των στελεχών του παραπονιούνται για υπερεργασία, σχεδόν καθημερινά αναγκάζονται να ασχολούνται με αρνητικό τρόπο με όσα μικρά ή μεγάλα συμβαίνουν εκεί, τα οποία δεν μοιάζουν να έχουν τελειωμό· όλα δείχνουν ότι το τέλος θα είναι άδοξο και αναξιοπρεπές για ένα κόμμα που φιλοδόξησε να αποτελέσει την εναλλακτική προοδευτική πρόταση απέναντι στη δεξιά διακυβέρνηση της χώρας. Η τελευταία βρίσκεται και αυτή σε αποδρομή, αλλά έχει έναν σταθερό σύμμαχο μαζί της, τον ΣΥΡΙΖΑ, υπό τη σημερινή, αλλά, για να λέμε όλη την αλήθεια, και τη χθεσινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί το κακό έχει ρίζες.
Όλα ξεκίνησαν το μακρινό 2012-13, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες που είχαν πληγεί με βάναυσο τρόπο από τα μνημόνια και τη βαθιά κρίση την οποία δεν έφερε εκείνος στη χώρα αλλά οι δυο βασικοί πυλώνες του μεταπολιτευτικού συστήματος που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι κι αλλιώς θα ερχόταν στην εξουσία· η απόγνωση, η απελπισία και το κύμα αγανάκτησης θα τον έφερναν σε αυτήν, όποιος –καθ’ υπερβολήν– και να ήταν στην ηγεσία του, όποια πολιτική και αν υποσχόταν. Όπως θα έλεγαν παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ αλλά και ο ιδρυτής του, «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω». Ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαδεχόταν τα δυο χρεοκοπημένα κόμματα εξουσίας. Δεν ήθελε ιδιαίτερη προσπάθεια, ένα συγκροτημένο, προοδευτικό και ρεαλιστικό πρόγραμμα χρειαζόταν, που θα έβγαζε τη χώρα από την κρίση και θα έδινε ανάσες στα εκατομμύρια των ανθρώπων που είχαν οδηγηθεί στην απόγνωση.
Ο Κασσελάκης, με τη βοήθεια ευλύγιστων στελεχών, κέρδισε ένα κόμμα από μέλη του δίευρου. Ήταν εντυπωσιακά εύκολο, όπως φάνηκε.
Ο τότε πρόεδρός του και η ηγετική ομάδα επέλεξαν τον μαξιμαλισμό και τον λαϊκισμό, τα συνθήματα που άγγιζαν το συναίσθημα και όχι τη λογική κυριάρχησαν, οι υποσχέσεις δίνονταν με εντυπωσιακά εύκολο τρόπο και ανέξοδα, εκατομμύρια ανθρώπων πίστεψαν ότι τα μνημόνια θα σκίζονταν με ένα άρθρο κι έναν νόμο και οι αγορές που διαφεντεύουν τον κόσμο, οδηγώντας τις κοινωνίες σε έντονες αντιθέσεις, θα χόρευαν – θα αναγκάζονταν από τον ΣΥΡΙΖΑ να χορέψουν. Και όμως, τα μισά να υποσχόταν τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα κέρδιζε την εξουσία, αυτό θα συνέβαινε σχεδόν νομοτελειακά.
Ο ίδιος λαϊκισμός που συνοδεύτηκε από τη συνεργασία με τον ακροδεξιό Καμμένο (ενώ υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις) ακολουθήθηκε και στη διάρκεια της διακυβέρνησης, η αλαζονεία στελεχών που για πρώτη φορά γεύτηκαν θέσεις εξουσίας ξεχείλισε και ο αρχηγός, μεγάλος αρχηγός που πήρε τον εαυτό του πολύ πιο σοβαρά απ’ ό,τι η Iστορία ήθελε, κυβέρνησε τον τόπο και το κόμμα του με έναν εντελώς αρχηγικό τρόπο, ενώ ήδη στο κόμμα και στην εξουσία είχαν συνωστισθεί μικρά και μεγάλα στελέχη προερχόμενα από παλιά, φθαρμένα κόμματα εξουσίας, γυρολόγοι της πολιτικής, απίθανοι τύποι που έλεγαν με περισσό θράσος ότι έχουν θέση στην αριστερά, παρά την ιστορία τους. Οποιος πέρναγε από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν καλοδεχούμενος και ο ηγέτης αποκάλυπτε σιγά σιγά την αδυναμία του να χειριστεί τα στοιχειώδη. Ο ηθοποιός και μετέπειτα αστρολόγος Παύλος Χαϊκάλης θα έλυνε ένα από τα πιο μεγάλα ζητήματα της χώρας, το ασφαλιστικό!
Η ηχηρή πτώση του 2019 από ένα αουτσάιντερ της δεξιάς με μέτριες και αμφισβητούμενες ικανότητες είναι ενδεικτικό της αδυναμίας του Τσίπρα – όσα ακολούθησαν μετά τις εκλογές του 2019 ήταν περίπου αναμενόμενα. Όταν ο ηγέτης αποφάσισε να παραιτηθεί –κι αυτό ήταν μια αναγκαστική επιλογή–, ο τουρίστας εξ Αμερικής βρήκε πρόσφορο έδαφος. Ένα κόμμα λίγο πριν από τη διάλυση, χωρίς, ούτε τότε, ένα εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης, με στελέχη γεμάτα φιλοδοξίες και έτοιμα να δηλώσουν την υποταγή τους στον διάδοχο, όποιος και να ήταν αυτός, και, το κυριότερο, με έναν κόσμο εκπαιδευμένο απόλυτα πια στον λαϊκισμό, στη δημαγωγία και στον απόλυτο αρχηγισμό. Ο Κασσελάκης, με τη βοήθεια ευλύγιστων στελεχών, κέρδισε ένα κόμμα από μέλη του δίευρου. Ήταν εντυπωσιακά εύκολο, όπως φάνηκε.
Όσα ακολούθησαν τα παρατηρούμε όλοι, ο τουρίστας αποδείχτηκε εξαιρετικά φιλόδοξος αλλά και θεαματικά ανίκανος για οτιδήποτε, οι διασπάσεις ακολουθούν η μία την άλλη, κάθε στέλεχος θεωρεί εαυτόν ιδιοκτήτη του κόμματος και της κληρονομιάς της αριστεράς, πρόγραμμα διακυβέρνησης δεν υπάρχει, ο αρχηγός, με εμφανή ελλείμματα, υποδύεται τον αριστερό, χαρακτηρίζοντας παράλληλα το ΝΑΤΟ ιερή συμμαχία, ενώ, προτού εκλεγεί, κανένας και καμιά δημοσιογραφική έρευνα δεν διαφώτισε την κοινωνία σχετικά με το παρελθόν του. Ο Κασσελάκης θα διαλύσει εντελώς τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Παππάς θα πιστεύει ότι εκεί που διορίστηκε θα παίζει έναν ουσιαστικό ρόλο και ο Πολάκης θα τρίζει τα δόντια στον πρόεδρό του, γαυγίζοντας πολιτικά. Πολλά κόμματα έχουν απαξιωθεί και διαλυθεί, με τέτοιο τρόπο κανένα…
