Ο Κώστας Βαξεβάνης σχολιάζει τις παραδοχές του Αλέξη Τσίπρα για τη Novartis, κατηγορώντας τον ότι έβαλε το πολιτικό συμφέρον πάνω από τη Δικαιοσύνη και «χάρισε» τη νίκη στο αφήγημα περί σκευωρίας
Στο άρθρο του στο documentonews.gr, ο Κώστας Βαξεβάνης σχολιάζει τη στάση του Αλέξη Τσίπρα σχετικά με το σκάνδαλο της Novartis, με αφορμή τόσο παλαιότερη δήλωσή του στο συνέδριο της «Καθημερινής» όσο και όσα ο πρώην πρωθυπουργός γράφει στο υπό έκδοση βιβλίο του. Ο Βαξεβάνης θεωρεί πως η παραδοχή του Τσίπρα ότι απέφυγε τη σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας συνιστά ουσιαστικά ομολογία ότι προέταξε το πολιτικό συμφέρον έναντι της Δικαιοσύνης.
Ο δημοσιογράφος, που είχε προσωπικά εμπλακεί στις αποκαλύψεις για τη Novartis και αντιμετώπισε διώξεις, κατηγορεί τον Τσίπρα ότι με τις επιλογές του ουσιαστικά «χάρισε» τη νίκη στη Νέα Δημοκρατία και ενίσχυσε το αφήγημα περί «σκευωρίας». Υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν υπηρέτησε το καθήκον για απόδοση ευθυνών, αλλά κινήθηκε με τακτικισμούς και φόβο για πολιτικό κόστος, αφήνοντας τελικά τους υπευθύνους ατιμώρητους και μετατρέποντας το σκάνδαλο σε ευκαιρία για τους αντιπάλους της.
Ολόκληρο το κείμενο Κώστα Βαξεβάνη
Στις 2 Μαρτίου του 2024, ο Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας σε συνέδριο της «Καθημερινής», χαρακτήρισε ατυχείς τους χειρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στα θέματα των τηλεοπτικών αδειών και της Novartis. Όπως ήταν φυσικό, η δήλωση του πρώην πρωθυπουργού παρήγαγε τίτλους επί τίτλων στα site και τις εφημερίδες, που τον εμφάνιζαν να «ζητάει συγνώμη για τη σκευωρία της Novartis».
Η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα προκάλεσε και τη δική μου αντίδραση όχι μόνο σε επίπεδο δημοσιογραφικό. Οι αποκαλύψεις μου για τη Novartis με έφεραν μπροστά σε διώξεις και στην πόρτα του Ειδικού Δικαστηρίου. Συνεπώς η αναπάντεχη δήλωση του Τσίπρα με αφορούσε προσωπικά. Αναγκάστηκα μάλιστα σε σχετικό άρθρο μου να αναρωτηθώ αν ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να συμπεριφερθεί όπως οι παλιοί αριστεροί που για να πάρουν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων, έπρεπε όχι μόνο να καταδικάσουν την ιδεολογία τους αλλά να κακοποιήσουν δημόσια και κάποιον αριστερό για να γίνουν πιστευτοί. Η δήλωση του Τσίπρα, ναι, ήταν μια κακοποίηση και προς το πρόσωπό μου, όπως και στο πρόσωπο όσων έδωσαν μάχη για να αποκαλυφθεί το τεράστιο αυτό σκάνδαλο.
Μετά από καιρό, δεν έχουν σημασία τα προσωπικά συμπεράσματα της εποχής εκείνης και οι ερμηνείες. Ο Τσίπρας επιχειρεί να ερμηνεύσει τον εαυτό του και οι υπόλοιποι να παλέψουν ενδεχομένως την απόγνωση με μια ερμηνεία ή ερμηνεία της ερμηνείας.
Στο υπό έκδοση βιβλίο του, ο πρώην πρωθυπουργός αφιερώνει ένα κεφάλαιο επτά σελίδων για το σκάνδαλο της Novartis, με τον πετυχημένο τίτλο «Από θύτες θύματα». Είναι πετυχημένος όχι μόνο γιατί αποδίδει το τι έγινε τότε, αλλά και γιατί δεν μοιάζει με τους ποιητικομελό τίτλους περί Ιθάκης, Λαιστρυγόνων και Συμπληγάδων που χρησιμοποιεί κατά κόρον στο υπόλοιπο βιβλίο προσβλέποντας στα οφέλη μιας συναισθηματικής αφήγησης.
Στο κεφάλαιο για τη Novartis, o πρώην πρωθυπουργός υπεραμύνεται της άποψης ότι πρόκειται για ένα μεγάλο σκάνδαλο διαφθοράς και διαπλοκής για το οποίο μάλιστα οι ΗΠΑ έβαλαν τη φαρμακευτική να πληρώσει. Αλλά όπως και για τις άλλες υποθέσεις διαφθοράς ή γενικότερης πολιτικής αντιμετώπισής της στις οποίες αναφέρεται στο βιβλίο, κάτι πήγε στραβά. Η κυβέρνηση που είχε δώσει όρκο τιμιότητας και πάλης με τη διαπλοκή, κάπου πάταγε τα κορδόνια της.
Όσα όμως λέει για τη Novartis ο Αλέξης Τσίπρας και την αντιμετώπιση του σκανδάλου από την κυβέρνηση θέτουν ένα πολύ σοβαρό θέμα και αποτελούν ομολογία εξυπηρέτησης πολιτικής σκοπιμότητας αντί της Δικαιοσύνης. Ο Τσίπρας παραδέχεται πως δεν οδήγησε το σκάνδαλο στην Προανακριτική Επιτροπή ώστε να διερευνηθούν οι ευθύνες των πολιτικών προσώπων και να αποδοθεί Δικαιοσύνη ή αν δεν αποδοθεί για λόγους παραγραφής, να επωμιστούν την ευθύνη όσοι δημιούργησαν τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, αλλά μεθόδευσε νομικίστικα μια διαδικασία για να μην εντείνει το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Πολιτική σκοπιμότητα και προσδοκία πολιτικού οφέλους, αντί για όσα προβλέπει το Σύνταγμα και απόδοση Δικαιοσύνης. Αν ο πρώην πρωθυπουργός αναρωτιέται ακόμη γιατί έχασε (δις) από τον Μητσοτάκη, έχει δώσει ήδη την απάντηση. Γιατί επέλεξε τους τακτικισμούς και τη συμψηφιστική συμπάθεια έναντι της ξεκάθαρης και δίκαιης πολιτικής. Ας αφήσουμε όμως να μιλήσει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας με όσα γράφει στο βιβλίο του:
«Αντί να αποφασιστεί η σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής, η οποία θα εξέταζε εξονυχιστικά τα στοιχεία για τα πολιτικά πρόσωπα για τα οποία έκρινε ότι υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις , προτιμήσαμε να συγκροτηθεί μεν Προανακριτική , αλλά αυτή με μια φαστ τρακ διαδικασία, να γυρίσει χωρίς καμιά διερεύνηση στον φυσικό δικαστή τη δικογραφία για τους έντεκα. Μας προβλημάτιζε , βέβαια, η πιθανότητα παραγραφής από το Δικαστικό Συμβούλιο, που θα ερμηνευόταν από την απογοητευμένη κοινή γνώμη ως κουκούλωμα. Αλλά η βασική αιτία αυτής της απόφασης, ας μην γελιόμαστε , ήταν άλλη: Ο φόβος να αναλάβουμε την ευθύνη με βάση το Σύνταγμα , και να συγκροτήσουμε Επιτροπή με Εισαγγελικές αρμοδιότητες , που θα έβαζε στο κάδρο της έρευνας πολιτικούς μας αντιπάλους. Ο δισταγμός , να μη θεωρηθεί μια τέτοια εξέλιξη απόπειρα πολιτικής δίωξης , πράγμα που θα διευκόλυνε όσους προσπαθούσαν να επιβάλουν τότε ένα κλίμα διχασμού, σε μια στιγμή που η χώρα είχε ανάγκη από ψυχραιμία και ενότητα. Με ανοιχτό το μέτωπο με τους δανειστές, σκέφτηκα ότι δεν έπρεπε να ρίξω λάδι στη φωτιά που το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο άναβε».
Στη συνέχεια ο Τσίπρας δηλώνει ότι λυπάται γιατί με το στήσιμο 11 καλπών για να αποφασιστεί η επιστροφή των δικογραφιών στη Δικαιοσύνη, στιγματίστηκαν 11 πολιτικά πρόσωπα τα οποία δεν ενέχονταν όλα.
Όσα γράφει είναι ανατριχιαστικά. Ο πρωθυπουργός που έκανε σημαία του τη μάχη κατά της διαφθοράς, επέλεξε να αφήσει στην άκρη τη διαφθορά γιατί δεν συνέφερε η μάχη. Το να εξεταστούν όσα πολιτικά πρόσωπα ενέχονταν από την Προανακριτική και να αποδοθεί Δικαιοσύνη, δεν ήταν το ηθικό και συνταγματικό ζητούμενο. Ο Τσίπρας φοβόταν μη χάσει, πράγμα που ωραιοποιημένα το αποκαλεί αποφυγή διχασμού και νοιάξιμο για την ενότητα. Χρησιμοποίησε δηλαδή όπως ομολογεί την τότε επιχειρηματολογία Μητσοτάκη, που αποκαλούσε την έρευνα για την αλήθεια, διχόνοια και πολιτική δίωξη. Μετά από αυτή τη συμπεριφορά της οποίας την προέλευση αποκαλύπτει ο ίδιος ο Τσίπρας, ήταν μονόδρομος το να διωχθούν και οι εισαγγελείς και οι δημοσιογράφοι και να θριαμβολογεί η ΝΔ για αποκάλυψη σκευωρίας και αργότερα για αθωότητα. Ήταν τελικώς μια χορηγία του Αλέξη Τσίπρα. Όχι μόνο τη γλίτωσαν αλλά έγιναν και από «θύτες θύματα» όπως λέει ο πρώην πρωθυπουργός.
Για να γίνει αυτή η μεθόδευση, γνωμάτευσε η νομική ομάδα του Αλέξη Τσίπρα, ώστε να επιστραφεί η δικογραφία στη Δικαιοσύνη με το νομικό επιχείρημα ότι οι υπουργοί δεν παρανόμησαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους αλλά επ’ ευκαιρία της άσκησης των καθηκόντων. Άρα αρμόδια δεν ήταν η Βουλή που έχει αρμοδιότητα κατά το άρθρο 86 του Συντάγματος, αλλά η Δικαιοσύνη.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν αναφέρει τους νομικούς συμβούλους που έκαναν τη μεθόδευση και βοήθησαν στη μη απονομή της Δικαιοσύνης, αν και γράφει όπως αναφέρει ένα ιστορικό βιβλίο με αίσθηση ευθύνης. Ίσως γιατί είναι και οι δύο πρώην υπουργοί και στενοί του συνεργάτες. Αντιθέτως σε άλλα σημεία του βιβλίου μιλάει για πρώην συνεργάτες του, αποδίδοντάς τους τα χαρακτηριστικά του γραφικού (Λαφαζάνης , Βαλαβάνη, Ήσυχος). Τουλάχιστον οι… γραφικοί δεν κουκούλωσαν το σκάνδαλο της Novartis.
Να σημειώσω για λόγους ιστορικούς, πως όταν ο Τσίπρας ζύγιζε το πολιτικό συμφέρον για να μη συγκρουστεί στην υπόθεση της Novartis, κάποιοι δημοσιογράφοι και εισαγγελείς έπαιζαν το κεφάλι τους. Και αυτό το γνώριζε πολύ καλά ο ίδιος. Επιπλέον, σε αντίθεση με τον πρώην πρωθυπουργό που έπαιζε εκ του ασφαλούς και για πάρτη του, αυτοί δεν είχαν ασυλίες. Στο βιβλίο του πάντως (πάλι καλά) μας συμπονά όσους κάναμε το καθήκον μας. Άλλο Ιθάκη και άλλο παραμ-Ιθάκι.
