Δείτε την ανάρτηση του Νίκου Καρανίκα στο facebook
Γράφει ο Νίκος Καρανίκας
Παππάς (σε 1’)
Δεν γνώριζα τον Γιαννόπουλο ως δημοσιογράφο. Προφανώς δεν πρόκειται για κάποιο πρόσωπο με ιδιαίτερο κύρος ή αναγνωρισμένο έργο.
Με αφορμή τα χθεσινά γεγονότα, τον αναζήτησα στο διαδίκτυο για να διαπιστώσω ποια ακριβώς δημοσιογραφική ιδιότητα έχει.
Από όσα προκύπτουν, εργάζεται σε μέσα που συνδέονται με τον Μαρη, τον γνωστό κεφαλαιοκράτη ο οποίος επένδυσε στην «Αυγή» την περίοδο της υποψηφιότητας της Έφης Αχτσιόγλου.
Φαίνεται πώς ο κεφαλαιοκράτης προσδοκούσε πολιτική και επικοινωνιακή επιρροή, η οποία τελικά δεν ήρθε, με αποτέλεσμα να αποσυρθεί.
Σε αυτό το περιβάλλον εργάζεται ο συγκεκριμένος, κατά τα λοιπά άγνωστος στο ευρύ κοινό, δημοσιογράφος.
Αυτό μου αρκεί για να σχηματίσω άποψη και να κατανοήσω, γιατί παραμένει άγνωστος.
Τον έμαθα κι εγώ μόλις τώρα.
Αναζητώντας πληροφορίες στο διαδίκτυο, διαπίστωσα ότι η παρουσία του είναι σχεδόν ανύπαρκτη· το μόνο που εμφανίζεται είναι το πρόσφατο επεισόδιο με τον ευρωβουλευτή, με το οποίο, κατά τη γνώμη μου, κακώς ασχολήθηκε.
Τέτοια πρόσωπα δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με χειροδικία, διότι ο τυχοδιωκτισμός τους μετατρέπει ένα τέτοιο περιστατικό σε δήθεν νόημα και αξία.
Κακώς ο Νίκος Παππάς ασχολήθηκε μαζί του και ακόμη χειρότερα τον άγγιξε σωματικά, ανεξαρτήτως των προκλήσεων.
Αν πράγματι υπήρξε σωματική επαφή, είναι αναμενόμενο ο άλλος να φρόντισε να αποκτήσει ιατρικές αποδείξεις.
Ο Παππάς έκανε λόγο για έναν μεθυσμένο και προκλητικό άνθρωπο που τον άρπαξε από τον σβέρκο. Ακόμη κι αν αυτό ισχύει, η αντίδραση δεν ήταν σωστή.
Και όπως λέει ο λαός : είδε ο τρελός τον μεθυσμένο και φοβήθηκε
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο συγκεκριμένος έγινε γνωστός, επειδή σχεδόν όλοι στράφηκαν εναντίον του Παππά για την πράξη του.
Κακώς ασχολήθηκε μαζί του, διότι έτσι τον ανέσυρε από την αφάνεια των περιθωριακών ειδησεογραφικών κύκλων.
Είμαι αντίθετος σε αυτή την πράξη γιατί ήταν περιττή και δεν είμαι δογματικός του savoir vivre γι’αυτό επιλέγω την ευγένεια ψυχής που την θεωρώ αρετή.
Πιστεύω στον διάλογο, ακόμη κι αν περιλαμβάνει έντονη γλώσσα, αρκεί να διατηρεί πολιτικό χαρακτήρα και να βασίζεται σε επιχειρήματα.
Όταν μας εκνευρίζει το τίποτα, ίσως αξίζει να διδαχθούμε από τη λαϊκή σοφία: ένα λεκτικό ξέσπασμα, χωρίς βία, συχνά αρκεί για να εκτονωθεί η ένταση.
Αυτό δεν είναι savoir vivre αλλά ο πολιτισμός του ξεσπάσματος της αξιοπρέπειας και αφού δεν χειροδικεί το σέβομαι.
Το δίκιο μερικές φορές είναι άκομψο. Ρωτήστε την αστική τάξη που έστειλε τον βασιλιά στην λαιμητόμο. Εγώ ως προλετάριος τέτοια ακρότητα δεν την δέχομαι και προτιμώ το πολιτισμικό ξέσπασμα και την καθαίρεση.
Τέλος, μια παρατήρηση για τον γραμματέα της ΝεΑΡ με αφορμή τις δηλώσεις του για τον Παππά .
Είναι τουλάχιστον αντιφατικό να θεωρείται αυτονόητα «αριστερός» κάποιος που ζητά πολιτική αναγνώριση από τον Τσίπρα, καταλήγει διευθυντής της Διεθνούς Αμνηστίας και στη συνέχεια εντάσσεται σε ίδρυμα–think tank κεφαλαιοκράτη όπως ο Μαρης.
Μιλάμε για τον γραμματέα ενός κόμματος του οποίου η ηγεσία με αυτόν γραμματέα ακύρωσε στην πράξη απόφαση συνεδρίου για συνεργασίες και μέτωπα.
Άρα, μπορεί να θεωρείται αριστερός αυτός που ακυρώνει δημοκρατικές συλλογικές αποφάσεις, αυτος που κάνει πραξικόπημα εναντίον απόφασης του συνεδρίου αλλά όχι εκείνος που χάνει την ψυχραιμία του απέναντι σε έναν προκλητικό και μεθυσμένο άνθρωπο;
Αυτή η αντίφαση δεν μπορεί να περνά απαρατήρητη.
Επίσης να εντοπίσουμε ότι εναντίον του Παππά συντάχθηκε όλη η Ελίτ της αριστεράς που ως ρατσιστές αντιπαθούν ην λαϊκή τάξη και την «πλεμπα» και θέλουν την αριστερά μια υπόθεση της αστικής ευγένειας και αυτοπεποίθησης.
Η αριστερά του πολιτικού και κομματικού ρατσισμού ενώθηκε και έτσι ενωμένη εύχομαι να καταλήξει εκτός βουλής.
Τον Νίκο Παππά τον γνωρίζω από τα προηγούμενα χρόνια πριν προταθεί από τον Αλέξη για τον Δήμο Αθηνών.
Αλληλεγγύη σε ανήλικους των φυλακών, αλληλεγγύη στους μη έχοντες.
Τον γνωρίζω από την κοινωνική του προσφορά του και όχι από την τηλεόραση από το θέαμα.
Αλλά τον γνώριζα δεν μου ήταν άγνωστος και τον ψήφισα για ευρωβουλευτή.
Το χειρότερο που έκανε μέχρι στιγμής ο Παππάς ήταν ότι παρέμενε στον ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά των πραξικοπημάτων και της δολοπλοκίας που απαξιώνει τα μέλη, την δημοκρατία και αυτό το θεωρώ μαζική πολιτική βία στο συλλογικό βίο.
Για την αριστερά που έδωσε την ζωή της για την δημοκρατία το πραξικόπημα αυτό και η απαξίωση των μελών και του συνεδρίου είναι κακούργημα.
Οπως είπα δεν είμαι με την βία.
