Ο Αλέξης Τσίπρας επιστρέφει στο πολιτικό προσκήνιο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον αναδεικνύει σε βασικό αντίπαλο. Τι δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ποια η στρατηγική του Μεγάρου Μαξίμου και γιατί η Πλεύση Ελευθερίας προκαλεί πονοκέφαλο στη ΝΔ.
Ο Αλέξης Τσίπρας, δύο χρόνια μετά την αποχώρησή του από την πολιτική σκηνή, επανέρχεται δυναμικά στον δημόσιο διάλογο. Και δεν είναι οι αναλυτές ή τα μέσα που καθορίζουν αυτή την επιστροφή — είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, που τον τοποθετεί στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Η Δημοσκοπική Απειλή που δεν μπορεί να αγνοήσει το Μέγαρο Μαξίμου
Η επιλογή του πρωθυπουργού να απαντήσει -έστω και χωρίς να τον κατονομάσει- στον Αλέξη Τσίπρα, δεν είναι τυχαία. Οι μετρήσεις κοινής γνώμης, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, δείχνουν ότι ένα ενδεχόμενο πολιτικό comeback του πρώην πρωθυπουργού προκαλεί σταδιακή αλλά σταθερή μετατόπιση ψηφοφόρων προς το πρόσωπό του — ειδικά μεταξύ κεντροαριστερών και απογοητευμένων ψηφοφόρων της ΝΔ.
Η “βαλκανοποίηση” και η ιστορική αντιπαραβολή
Αφορμή για την αντίδραση Μητσοτάκη αποτέλεσαν οι δηλώσεις Τσίπρα στο InForum, όπου έκανε λόγο για «βαλκανοποίηση της οικονομικής ζωής». Η απάντηση του πρωθυπουργού ήταν αιχμηρή και επιθετική:
«Κάποιοι επανεμφανίστηκαν στον δημόσιο διάλογο προσπαθώντας να ξαναγράψουν την ιστορία… Δεν χρειάζεται να σας θυμίσω πού ήμασταν το 2015: με κλειστές τράπεζες, capital controls, συντάξεις πετσοκομμένες και νέους που έφευγαν από τη χώρα».
Η επιλογή αυτής της ρητορικής δεν είναι απλή αναδρομή. Είναι μια συνειδητή προσπάθεια ανασύστασης των δυσάρεστων μνημών του παρελθόντος, ώστε η πιθανή επιστροφή Τσίπρα να ταυτιστεί με την οικονομική και πολιτική ανασφάλεια της περιόδου 2015.
Γιατί ο Μητσοτάκης “προτιμά” τον Τσίπρα από την Κωνσταντοπούλου
Πίσω από την στροφή προς τον Τσίπρα κρύβεται μια κρίσιμη πολιτική εξίσωση. Οι επιτελείς του Μεγάρου Μαξίμου εκτιμούν ότι:
- Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ναι μεν εμφανίζεται ισχυρή δημοσκοπικά, αλλά η δυναμική της είναι εφήμερη.
- Ένα πολιτικό τοπίο με αντίπαλο την Κωνσταντοπούλου ενέχει τον κίνδυνο διαρροής ψηφοφόρων προς τα δεξιά (Ελληνική Λύση, Νίκη, κ.ά.), κάτι που θα δυσχεράνει τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας εάν η ΝΔ δεν επιτύχει αυτοδυναμία.
- Ο Αλέξης Τσίπρας, αντίθετα, λειτουργεί ως “συστημικός” και γνώριμος αντίπαλος που φέρει θετικές αλλά κυρίως αρνητικές μνήμες στους μετριοπαθείς ψηφοφόρους, ιδίως τους αναποφάσιστους.
Με άλλα λόγια, για τον Μητσοτάκη, ο Τσίπρας είναι πιο ασφαλής πολιτικός εχθρός από μια “αδοκίμαστη” και ελκυστική στα αντισυστημικά αντανακλαστικά ψηφοφόρων Κωνσταντοπούλου.
Η επιστροφή Τσίπρα ως ρευστό αφήγημα ελπίδας
Ωστόσο, στο Μαξίμου παρακολουθούν με ανησυχία το πώς συγκροτείται η εικόνα της επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα. Δεν είναι πια μόνο οι πιστοί της ριζοσπαστικής αριστεράς που εκδηλώνουν ενδιαφέρον. Στο κάδρο εισέρχεται και ένα τμήμα του κεντρώου χώρου, που αναζητά μια αξιόπιστη εναλλακτική στην κυβέρνηση Μητσοτάκη — και δεν την βρίσκει ούτε στο ΠΑΣΟΚ ούτε στη Νέα Αριστερά.
Το σενάριο επανάληψης του 2015 – με υποσχέσεις για δικαιοσύνη, ισότητα και “ανάκτηση της καθημερινότητας” – μπορεί να επανανοηματοδοτηθεί στις συνθήκες του 2025. Ιδίως αν συνδυαστεί με την κοινωνική κόπωση από την πολυετή διακυβέρνηση της ΝΔ και την απουσία εμπνευστικής προοπτικής από τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Πολιτικό ρίσκο ή υπολογισμένος αντίπαλος;
Η επιλογή Μητσοτάκη να “αναβαθμίσει” τον Τσίπρα ως βασικό του αντίπαλο είναι διπλής ανάγνωσης: από τη μία προσπαθεί να μετατρέψει τις αναμνήσεις του παρελθόντος σε όπλο αποτροπής, από την άλλη όμως ενισχύει το πολιτικό momentum του πρώην πρωθυπουργού, νομιμοποιώντας τον ως τον μοναδικό εφικτό πόλο εναλλακτικής διακυβέρνησης.
Αν τελικά ο Αλέξης Τσίπρας επιλέξει την επιστροφή στην ενεργό πολιτική, η μάχη του 2025 ίσως να θυμίζει περισσότερο το 2015 απ’ όσο φανταζόμασταν — με διαφορετικά διακυβεύματα, αλλά με τα ίδια πρόσωπα στην πρώτη γραμμή.
