Ο πρώην πρωθυπουργός επενδύει στον τακτικισμό, εγκαταλείποντας κάθε ιδεολογική συνέπεια – Μια μετάλλαξη που δεν πείθει κανέναν
Η Πυθία σχολιάζει
Πολιτική μετάλλαξη χωρίς αρχές – Ένας Τσίπρας που δεν θυμίζει σε τίποτα το παρελθόν του
Ο Αλέξης Τσίπρας πλέον δεν έχει καμία απολύτως σχέση με εκείνον που κάποτε μιλούσε για ρήξεις και κοινωνική δικαιοσύνη.
Η στροφή του προς έναν άχρωμο κεντρώο ρεαλισμό, γεμάτο ασαφείς όρους όπως «δημοκρατικός καπιταλισμός», αποδεικνύει πως ο πολιτικός του λόγος έχει αδειάσει από κάθε περιεχόμενο. Δεν μιλά πια ως εκπρόσωπος κάποιας ιδεολογίας – μιλά σαν κάποιος που θέλει απλώς να παραμείνει στο παιχνίδι, με οποιοδήποτε κόστος.
Καμία ταυτότητα, καμία θέση: Ο Τσίπρας κυνηγά πολιτικά φαντάσματα
Το νέο κοινό του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι οι κοινωνικοί αγωνιστές ή οι αριστεροί ψηφοφόροι. Είναι απλώς όσοι βαριούνται τον Ανδρουλάκη.
Χτίζει μια πολιτική καριέρα πάνω στην αδυναμία των αντιπάλων του, όχι σε κάποιο όραμα. Χωρίς πολιτική συνέπεια, χωρίς σαφές αφήγημα, ο Τσίπρας προσπαθεί να μιμηθεί το ΠΑΣΟΚ – και μάλιστα το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, ότι χειρότερο δηλαδή – , ευελπιστώντας ότι η συγκυρία θα τον επαναφέρει στο προσκήνιο. Όμως το περιτύλιγμα δεν αρκεί, όταν το προϊόν είναι κενό.
Η σιωπή του για τα κρίσιμα ζητήματα αποκαλύπτει τον καιροσκοπισμό του
Όταν καλείται να μιλήσει για την Παλαιστίνη, αποφεύγει τις λέξεις που κάποτε ήταν αυτονόητες. Όταν έρχεται η ώρα να κατονομάσει συμφέροντα, καταφεύγει σε γενικότητες.
Ο Τσίπρας δεν λέει τίποτα ουσιαστικό γιατί δεν θέλει να ενοχλήσει κανέναν. Δεν τολμά να συγκρουστεί ούτε με ολιγάρχες, ούτε με συστημικές εξουσίες, γιατί έχει επιλέξει τον ρόλο του συμβιβασμένου πολιτικού διαχείρισης. Το «όχι σε όλα» έγινε «να τα βρούμε με όλους». Και τελικά, δεν εκπροσωπεί τίποτα.
Ένα πρόσωπο χωρίς περιεχόμενο, σε μια παράταξη χωρίς στήριξη
Η πολιτική του παρουσία σήμερα βασίζεται αποκλειστικά στην αναγνωρισιμότητα – όχι στην εμπιστοσύνη.
Οι «αναλύσεις» περί μεταρρυθμιστικής στροφής κρύβουν το γεγονός πως ο Τσίπρας δεν έχει πια καμία ιδεολογική πυξίδα. Στόχος του είναι η επιβίωση, όχι η πρόταση. Και σε αυτό αποτυγχάνει, γιατί το κοινό διαισθάνεται την πολιτική του κενότητα.
Εκφυλισμός και τακτικισμός – Η επιλογή της ήττας με το προσωπείο της μετριοπάθειας
Ο Τσίπρας νομίζει πως η στρογγυλοποίηση των πάντων θα τον κάνει αποδεκτό σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Στην πραγματικότητα, χάνει τα πάντα.
Η πλήρης απουσία θέσεων, η εμμονή στον υπολογισμό και ο φόβος της πολιτικής σύγκρουσης, τον καθιστούν απλώς έναν ακόμα πολιτικό διαχείρισης, όχι ηγέτη αλλαγής. Και όταν το μόνο που έχεις να προσφέρεις είναι μια «πιο φιλική» εκδοχή του υπάρχοντος, ο κόσμος προτιμά τον αυθεντικό αντίπαλό σου – στην περίπτωσή του, τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
