Του Γιώργου Λακόπουλου
Αν πράγματι ο Αλέξης Τσίπρας σχεδιάζει συνέδριο τον προσεχή Φεβρουάριο, ήδη έθεσε στον εαυτό του το κρίσιμο ερώτημα: για ποιους και με ποιους;
Δεν αφορά το συνέδριο αυτό καθ’ εαυτό. Αλλά αυτοί με τους οποίους θα οργανωθεί και αυτοί που θα προκύψουν από τις εργασίες του -με το αντίστοιχο ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα- θα ορίσουν και αυτούς που θα εμφανιστούν στις προσεχείς εκλογές ως υποψήφιοι να κυβερνήσουν.
Άρα το συνέδριο θα πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα; Με ποια πολιτική και με ποια πρόσωπα θα διαμορφωθεί η πρόταση για «προοδευτική» κυβέρνηση Τσίπρα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έκανε δυο χρόνια από τις εκλογές να μπει σε μια πορεία ανάκαμψης- παρότι και τώρα απλώς επωφελείται από τις αποτυχίες και τις ταξικές επιλογές του Μητσοτάκη, παρά από τη δική του πολιτική..
Η πρώτη μετεκλογική φάση χαρακτηρίσθηκε από την ψευδή απόπειρα διεύρυνσης και μετεξέλιξης του κόμματος.
Για τον πρώην Πρωθυπουργό ήταν ευκαιρία να προσδιορίσει που βρίσκεται και ποιο είναι το μέλλον του.
Αλλά από τη στιγμή που άφησε το εγχείρημα στον κομματικό ΣΥΡΙΖΑ, το υπονόμευσε. » Σκουρλέτηδες» αντί να ανοίξουν έκλεισαν τις πόρτες των οργανώσεων και οι «σκληροί» επέμεναν «αριστερά και τιποτε άλλο».
Έτσι όμως υπονόμευσαν τον ίδιο και τον στόχο του να επιστρέψει.
Βεβαίως από τις διακηρύξεις για αλλαγές κρύφθηκε η επιλογή να μην γίνει αυτοκριτική. Να μην αναλάβει κανείς ευθύνες για την ήττα και κυρίως η ηγεσία.
Αυτό μοιραία οδήγησε σε αποτελμάτωση. Αφού δεν υπήρξε διεύρυνση ενισχύθηκε η τάση για αμοιβαδοποίηση.
Πώς θα ανακάμψει ο ΣΥΡΙΖΑ
Το κόμμα αντί να εξελιχθεί αυξάνοντας την επιρροή τους στην κοινωνία, αύξησε τις εσωτερικές ομαδοποιήσεις και τις φράξιες μέσα στις φράξιες -με ανοχή της ηγεσίας και σε μια περίπτωση με παρότρυνση.
Σ’ αυτή τη φάση όμως αναδείχθηκε κάτι που δεν μπορεί παρά να ανησυχεί τον Τσίπρα: δεν είναι μόνο οι αντίπαλοί του που δεν θέλουν να ξαναγίνει Πρωθυπουργός, αλλά και κάποιοι μέσα στο κόμμα.
Κάποιοι δεν το κρύβουν. Έχουν ονοματεπώνυμο και φωτογραφία. «Να χάσει μια φορά ακόμη και να φύγει» είναι το σλόγκαν τους.
Η αντιηγετική δραστηριότητά τους σε συνδυασμό με την ασύδοτη δραστηριότητα κάποιων «προεδροφυλάκων» είχε ένα δυσάρεστο αποτέλεσμα: την τάση αποηγετοποίησης του Τσίπρα.
Αντί για φυσικός επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης προβάλλεται ως αδύναμος να διευθετήσει καταστάσεις στο κόμμα του.
Αλλά οι ψηφοφόροι δεν είναι άβουλοι οπαδοί. Πρέπει να πειστούν για να ακολουθήσουν. Και αυτός που τους πείθει είναι ο επικεφαλής. Με την πολιτική που διαμορφώνει και τα πρόσωπα που προτάσσει.
Με απλά λόγια για να επανακάμψει ο Τσίπρας πρέπει να γίνει δεκτός από την κοινωνία ως επικεφαλής ενός πολιτικού σχεδίου με κωδική αναγνώριση. Όπως π.χ. ο Ανδρέας Παπανδρέου με την Αλλαγή, ή ο Σημίτης με τον Εκσυγχρονισμό. Ή ο ίδιος ο Τσίπρας το ’15 με το «έξω τώρα από το Μνημόνιο» και ας ήταν αδύνατο.
Εκ παραλλήλου να περιβάλλεται από αξιόπιστους εκφραστές της πολιτικής του. Οι παρακμιακοί, τα βαρίδια, οι αποτυχημένοι της «πρώτης φοράς», όσοι δεν ανέλαβαν τις ευθύνες τους όταν έπρεπε, όσοι ζητούσαν από επιχειρηματίες λεφτά για άλλους επιχειρηματίες, όσοι προκάλεσαν την κοινωνία, δεν ενδείκνυνται.
Εκ παραλλήλου η επικοινωνιακή πολιτική της Κουμουνδούρου έχει λάθος στόχους: Δεν αρκεί να εστιάζει στην αποδόμηση Μητσοτάκη. Πρέπει να επιδιώξει και την αναδόμηση του Τσίπρα.
Δεν αρκεί να υποδεικνύεται ως κακός ο σημερινός Πρωθυπουργός. Πρέπει να αναδεικνύεται και ως καλός ο επόμενος.
Αυτό είναι δουλειά της πολιτικής. Αλλά πολιτική δεν σημαίνει έκφραση μίσους, ρεβανσισμός και μετατροπή της επιστροφής σε αυτοσκοπό.
Ουδείς ενδιαφέρεται να επιστρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ για να «είναι αλλιώς» που λέει ο εκδικητής «μαυροπουκαμισάς». Οι πολίτες θα ακολουθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ για τη χώρα και την κοινωνία. Με αποδείξεις.
Το συνέδριο και ο Αλέξης Τσίπρας
Είναι φανερό ότι ο Αλέξης Τσίπρας κάνει γκελ στο εκλογικό σώμα. Αλλά όταν θα στηθούν οι κάλπες, ο καθένας που θα εξετάσει το ενδεχόμενο να συμβάλλει στη εκλογή του θα διερωτάται: σε ποιους θα παραδώσει τη χώρα;
Στο πολιτικό προσωπικό του 2015; Να μένει το βύσινο.
Οι μισοί από όσους βρίσκονται σήμερα στο προσκήνιο ως στελέχη πρώτης γραμμής-και άρα ως μέλλοντες υπουργοί- απλώς δεν κάνουν, όταν δεν ενοχλούν κιόλας. Ο κατάλογος είναι διαθέσιμος σε πρώτη ζήτηση. Αν και προκύπτουν αν δει κανείς ποιοι πιάνουν στασίδι στα ΜΜΕ.
Επιστρέφουμε στην αρχή: Αν το συνέδριο που επίκειται είναι συνέδριο του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ με τις λίγες χιλιάδες μέλη και απλώς αναδιατάξει κάπως του εσωτερικούς συσχετισμούς, έστω και υπέρ του επικεφαλής του, θα είναι κίνηση οπισθοχώρησης.
Για να προχωρήσει το κόμμα που βρίσκεται σήμερα στην αξιωματική αντιπολίτευση χρειαζόταν τα εξής-χωρίς εκπτώσεις:
Πρώτο, πολιτική -που μπορεί να διαμορφώσει. Δεύτερο, ηγεσία -που έχει. Τρίτο, νέο πολιτικό προσωπικό -που δεν έχει. Τέταρτο, κόμμα -που δεν υπάρχει. Πέμπτο, κυβερνώσα ομάδα- που δεν απουσιάζει απλώς αλλά υποκαθίσταται από πρόσωπα που δεν θα πάρουν ποτέ εντολή διακυβέρνησης.
Κάποιοι που εμφανίζονται στα ΜΜΕ με τον ισχυρισμό ότι θα » ανατρέψουν τον Μητσοτάκη» και «πλησιάζει ώρα να κυβερνήσουν πάλι» είναι σαν να απειλούν! Αλλά είναι γνωστοί και μη εξαιρετέοι.
Το συνέδριο έχει νόημα αν ο Αλέξης Τσίπρας -με τη συγκρότηση και τις εργασίες του θα κυλήσει μπροστά τον τροχό: να διαμορφώσει τον στόχο, το περιεχόμενο της πολιτικής και να απαλλαγεί από τα πρόσωπα που δεν έχουν έξωθεν καλή μαρτυρία, ικανότητες, βιογραφικό και ελκυστική παρουσία.
Διάολε μέσα; Για πολιτική σε κοινοβουλευτικό πολίτευμα μιλάμε.
