Την περίοδο 2010-2015, όταν η ελληνική χρεοκοπία βρισκόταν στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος, οι μεγάλες εφημερίδες της Δύσης φιλοξενούσαν κάθε δεύτερη μέρα άρθρα και πρωτοσέλιδα για το πόσο failed state (αποτυχημένο κράτος) είναι η Ελλάδα και πόσο τεμπέληδες και διεφθαρμένοι είναι οι Έλληνες. Τότε η Αριστερά κατήγγειλε… αυτά τα «ρεπορτάζ» ως σύμπτωμα του οριενταλισμού, της αποικιοκρατικής και ρατσιστικής λογικής με την οποία οι δυτικοί προσέγγιζαν την ελληνική κρίση, απαξιώνοντας έναν ολόκληρο λαό για τις αποτυχίες της εγχώριας ελίτ και του ευρωσυστήματος. Και πολύ ορθά έπραττε.Τώρα η Αριστερά πανηγυρίζει για ορισμένα άρθρα των ίδιων εφημερίδων που κριτικάρουν τον Μητσοτάκη για τις υποκλοπές (και πιο πριν για τα pushbacks). Τα αναπαράγει διθυραμβικά ως απόδειξη των δικών της ισχυρισμών ότι η κυβέρνηση είναι σάπια, παρότι δεν κομίζουν κάποιο παραπάνω στοιχείο από όσα ήδη γνωρίζουμε από το εγχώριο ρεπορτάζ. Τα κραδαίνει, ακόμη, ως απόδειξη ότι οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι έχουν αποσύρει την εμπιστοσύνη τους από τον Μητσοτάκη ή και ετοιμάζονται να τον «τελειώσουν». Γεννάται όμως το ερώτημα, γιατί όλοι αυτοί να θέλουν να ρίξουν τον Μητσοτάκη από τη στιγμή που, όπως επαναλαμβάνει η Αριστερά, τους κάνει όλα τα χατίρια και δεν αντιμετωπίζει κάποιο σοβαρό κίνημα αμφισβήτησης στο εσωτερικό της χώρας;Το πόσο εκτός πραγματικότητας είναι αυτές οι επιθυμίες φαίνεται και από το γεγονός ότι η κυβέρνηση προσπερνά με ευκολία τέτοια άρθρα ως υποκειμενικές απόψεις ξένων δημοσιογράφων που σχετίζονται με την εγχώρια αντιπολίτευση και απλώς αναμασούν τις θέσεις της, δυσφημώντας τη χώρα στο εξωτερικό. Μα, θα αντιτείνει κανείς, ακόμα κα έτσι να είναι, τέτοια δημοσιεύματα στον σοβαρό διεθνή Τύπο δεν συνιστούν πλήγμα για την εικόνα και την αξιοπιστία του Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του, δεν αποδομούν όλο τους το αφήγημα; Ως έναν βαθμό ναι, αλλά ουδόλως επηρεάζουν την εξουσία τους στο εσωτερικό της χώρας και κατ΄ επέκταση, την προθυμία Ευρωπαίων και Αμερικάνων να συνεχίσουν να κάνουν business μαζί τους. 2Θυμίζουμε ότι ο Όρμπαν (με τον οποίο η Αριστερά συγκρίνει τον Μητσοτάκη) έχει σταθερά τα τελευταία χρόνια πολύ χειρότερη αρνητική δημοσιότητα από ότι ο Μητσοτάκης, από τα ίδια ΜΜΕ, αλλά συνεχίζει να κερδίζει εκλογές με άνετες πλειοψηφίες και οι δυτικοί εξακολουθούν να συνεργάζονται κανονικά μαζί του, έστω και απρόθυμα.Τέτοια κείμενα περισσότερο πλήττουν την κολακευτική αυτοεικόνα του Μητσοτάκη και των ακροκεντρώων που τον πλαισιώνουν – αυτή του μετριοπαθούς δυτικού ηγέτη που εκσυγχρονίζει τη χώρα του, αντιστρατεύεται τον λαϊκισμό, σέβεται τους θεσμούς και τη διάκριση των εξουσιών. Το ιδεολογικό αφήγημα, δηλαδή, του ακραίου κέντρου διεθνώς, το οποίο όμως όλοι γνωρίζουν ότι δεν είναι παρά ένα φαντεζί περιτύλιγμα που μέσα του κρύβονται ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, η διαφθορά και ο αυταρχισμός της λεγόμενης αντιλαϊκιστικής πτέρυγας των ελίτ, που σε τίποτα το ουσιαστικό δεν διαφέρει από την επάρατη λαϊκιστική μερίδα της. Πιθανότατα ο Μητσοτάκης δυσανασχετεί όταν «σοβαρά» δυτικά τον εμφανίζουν ως τρικοκοσμικό διεφθαρμένο εξουσιομανή, αφού κλονίζουν την πεποίθησή του ότι είναι ένας σύγχρονος αντιλαϊκιστής ηγέτης και άξιο μέλος των δυτικών ελίτ. Αλλά μάλλον δεν θα είχε κανέναν ενδοιασμό να θυσιάσει αυτή την έξωθεν καλή μαρτυρία, μπροστά στη διατήρηση της εξουσίας και των προνομίων της.
Όταν επομένως η αντιπολίτευση πανηγυρίζει και σηκώνει τόσο ντόρο κάθε φορά που προκύπτει ένα τέτοιο δημοσίευμα, σαν και το σημερινό στους NYT, για τη σαπίλα του Μητσοτάκη, εκτός του ότι προδίδει την αδυναμία της, υιοθετεί εν πολλοίς και το ιδεολογικό γήπεδο του αντιπάλου, αποδέχεται τους κανόνες που εκείνος βάζει και αναγνωρίζει την εξουσία του ως αυτός που εν τέλει αποφασίζει τι είναι αληθές και τι ψευδές, ποιο είναι το μερικό και ποιο το καθολικό. Επιτρέπει, με δυο λόγια, στον αντίπαλο, να θέτει το πλαίσιο της αντιπαράθεσης και να οριοθετεί την έκβασή της. Ο Μητσοτάκης κάποια στιγμή θα φύγει – αν και όχι από τα επικριτικά δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου – θα έχουμε όμως κάνει μια τρύπα στο νερό, αν ο ορίζοντας των διεκδικήσεων περιορίζεται σε έναν καλύτερο… Μητσοτάκη.
