Ως τη μοναδική ενδιαφέρουσα προοπτική μετά την ολοκλήρωση του κύκλου του Κυριάκου Μητσοτάκης χαρακτηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα ο Γιάννης Λούλης. Με άρθρο του στο ieidiseis ο γνωστός πολιτικός επιστήμονας, επικοινωνιολόγος και συγγραφέας σκιαγραφεί το ενδεχόμενο επιστροφής του πρώην πρωθυπουργού και πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στην κεντρική πολιτική ζωή της χώρας, η οποία είναι φθαρμένη και παθογενής.
Ο Γιάννης Λούλης σημειώνει ότι η πρώτη διαδρομή του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική τελείωσε οριστικά και πως η δεύτερη, εφόσον βέβαια το επιθυμεί και ο ίδιος – κάτι το οποίο είναι άγνωστο στην παρούσα φάση – πρέπει με σύμμαχο το ταλέντο του να προχωρήσει σε αναθεώρηση των δεδομένων, αλλάζοντας και ο ίδιος σε βάθος.
Αναλυτικά το άρθρο του Γιάννη Λούλη:
«Φυσικά ο Τσίπρας δεν συγκρίνεται με τα απομεινάρια ενός κατάκοπου κόμματος και των υποτιθέμενων διαδόχων του.
Είναι όμως γεγονός ότι ο Τσίπρας είναι εν δυνάμει μια μη αμελητέα εφεδρεία, όχι για αναπαλαίωση, αλλά για κάτι όντως νέο;
Ταλέντο πάντως διαθέτει. Δύο εκλογικές νίκες υπήρξαν μεγάλες επιτυχίες του, ενώ όταν θα κλείσει ο κύκλος του Κυριάκου Μητσοτάκη, τούτη την ώρα, μόνο ο Τσίπρας θα απομείνει για κάτι. Έστω και σχετικά φρέσκο. Αυτή είναι άλλωστε η μόνη ενδιαφέρουσα προοπτική σε ένα ούτως ή άλλως άκρως φθαρμένο και παθογενές σκηνικό.
Παράλληλα, ενώ είναι τώρα ο Τσίπρας σε μια γωνία, τούτο στην πραγματικότητα τον ευνοεί στρατηγικά. Διότι έχει άνετο χρόνο να σκεφτεί και ζυγίσει τα πράγματα.
Εφόσον βεβαίως επενδύσει σε μια επόμενη, και αισθητά διαφορετική φάση της διαδρομής του, καθώς η παλιά έκλεισε τον κύκλο της.
Τούτη η νέα διαδρομή (αν υπάρξει) κάλλιστα μπορεί να αποδειχθεί η δική του μεγάλη ευκαιρία.
Εν ολίγοις, ο ίδιος το έχει το ταλέντο, όμως οφείλει να το χτίσει ξανά εξ αρχής κυριολεκτικά και σε βάθος – βήμα βήμα – και μάλιστα μέσα του κυρίως, κάτι όχι πάντως εύκολο. Πρέπει επίσης να το δρομολογήσει στη νέα συγκυρία που προφανώς απαιτεί υπομονή και ορθή εσωτερική αναδιάταξη και προετοιμασία σε ένα σκηνικό που η μια κρίση φέρνει την επόμενη. Γιατί το όλο σκηνικό είναι προφανώς βαθύτατα άρρωστο και ταυτόχρονα λίγο πολύ γεμάτο κενά και τοξικότητες. Θα αναζητηθεί όμως σιγά σιγά από τον ίδιο κάτι διαφορετικό; Διότι το παλιό τερμάτισε.
Σε μια φάση κυνισμού – για όλους και όλα – ο ίδιος θα αναρωτηθεί τι πρέπει να κάνει. Ένα είναι σίγουρο: Οφείλει να αναζητήσει μια νέα θεώρηση των πραγμάτων, αλλάζοντας και ο ίδιος σε βάθος:
Εδώ είναι λοιπόν όλη η ουσία του ζητήματος. Τότε και μόνο τότε θα χτίσει μέσα του μια νέα εικόνα που θα καθιστά όντως νέο το όποιο ξεκίνημά του (αν βέβαια υπάρξει κάτι τέτοιο), κάτι πάντως όχι εύκολο και άγνωστο αν θα συμβεί.
Τέλος, το στοίχημα είναι ένα και δύσκολο: Το έχει ή δεν το έχει μέσα του για το ξεκίνημα αυτό; Ποιος το γνωρίζει; Ίσως ούτε και ο ίδιος. Διότι οι βαθιές κρίσεις που διαπερνούν τα πάντα, δεν είναι εύκολο να εκτιμηθεί που θα ισορροπήσουν. Ειδικά σε ένα τοπίο γεμάτο στρεβλώσεις, κρίσεις και ένα σκηνικό πολιτικής ένδειας».
