Η μεταγραφή του Πέτρου Κουσουλού ανοίγει νέο κύκλο συζήτησης για τη θέση του λαϊκισμού και της τηλεοπτικής εκμετάλλευσης στη δημοσιογραφία
Η Πυθία σχολιάζει
Η μετακίνηση του Πέτρου Κουσουλού από το OPEN στον ΑΝΤ1 παρουσιάζεται ως “φρέσκια αρχή” και “νέα πρόκληση”. Ωστόσο, πίσω από τους τίτλους και τις τηλεοπτικές ωραιοποιήσεις, αποτυπώνεται μια βαθιά και ανησυχητική πραγματικότητα: η συνέχιση της κατρακύλας της ελληνικής τηλεόρασης προς τη φτήνια, την υπερβολή και την αποδόμηση της ενημέρωσης.
Σε μια τηλεοπτική σκηνή που διψάει για νούμερα και όχι για ποιότητα, η παρουσία του Κουσουλού δεν έρχεται να καλύψει δημοσιογραφικά κενά, αλλά να εδραιώσει τη λογική του εντυπωσιασμού χωρίς αντίκρισμα.
Από την “αποκάλυψη” στην εκμετάλλευση: Η τηλεόραση της δραματοποίησης
Ο Πέτρος Κουσουλός, όσο κι αν προβάλλεται ως “ανεξάρτητος ερευνητής”, εκφράζει μια συγκεκριμένη δημοσιογραφική προσέγγιση: αυτή του σόου με υπόβαθρο τον ανθρώπινο πόνο.
«Ωμά ρεπορτάζ», «δυναμικές αποκαλύψεις», «αποκλειστικά στοιχεία» – λέξεις-κλειδιά που κρύβουν συχνά πίσω τους ένα τηλεοπτικό reality μεταμφιεσμένο σε ενημέρωση.
Η δημοσιογραφική δεοντολογία τίθεται στο περιθώριο, ενώ κάθε τραγωδία μετατρέπεται σε αφορμή για δραματοποίηση, σε μια διαρκή εμπορευματοποίηση της δυστυχίας.
Η “ελευθερία” χωρίς όρια και το τίμημα της τηλεοπτικής ανευθυνότητας
Πολλοί υποστηρίζουν ότι στο OPEN, ο Κουσουλός απολάμβανε “απόλυτη ελευθερία”. Όμως, αν αυτή η ελευθερία σημαίνει εκπομπές χωρίς φραγμούς, χωρίς έλεγχο, χωρίς ενσυναίσθηση και χωρίς φίλτρο, τότε δεν μιλάμε για δημοσιογραφική ανεξαρτησία, αλλά για τη νομιμοποίηση της τηλεοπτικής αυθαιρεσίας.
Η απουσία ευθύνης δεν είναι προτέρημα, είναι δομικό ελάττωμα ενός τηλεοπτικού συστήματος που επιλέγει να “πουλά” την ακραία εικόνα αντί για την ακριβή πληροφόρηση.
Μεταγραφή στον ΑΝΤ1: Ευκαιρία ή επιβεβαίωση της παρακμής;
Η ένταξή του στον ΑΝΤ1 μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους ως αναβάθμιση. Στην πραγματικότητα, θέτει πιο επιτακτικά το ερώτημα: ποια πρόσωπα θέλουμε να πρωταγωνιστούν στη δημόσια σφαίρα της ενημέρωσης;
Αν η απήχηση εξασφαλίζεται μέσω υπερβολής, κιτς αισθητικής και τηλεοπτικού θορύβου, τότε η ίδια η έννοια της ενημέρωσης διασύρεται και αλλοιώνεται.
Όταν το τηλεοπτικό μέλλον θυμίζει Μεσαίωνα
Σε μια εποχή γεμάτη ανασφάλεια και ανάγκη για έγκυρη, νηφάλια και τεκμηριωμένη πληροφόρηση, η προβολή φωνών που επιλέγουν το θέαμα αντί της αλήθειας είναι όχι μόνο άστοχη αλλά και επικίνδυνη.
«Αν το μέλλον της ελληνικής δημοσιογραφίας μοιάζει με τηλεοπτικό Μεσαίωνα, τότε η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο τα κανάλια, αλλά και το κοινό που τον επιτρέπει».
