Του Μιχάλη Ψύλου
Η ρωσο-ουκρανική σύγκρουση φαίνεται να έχει φτάσει στο σημείο μηδέν, δηλαδή στη στρατιωτική «λύση».
Μοιάζει με ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος: ο ένας κερδίζει, ο άλλος χάνει.
Η Ρωσία κερδίζει όμως γιατί στρατιωτικά δεν μπορεί παρά να νικήσει. Εκτός και αν υπάρξει άμεση παρέμβαση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ, όπως ζητά ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν, πεπεισμένος ότι η Ρωσία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί στον πόλεμο παρά μόνο με τα όπλα.
Ο Μακρόν υποτιμά όμως το γεγονός ότι η ρωσική στρατηγική βασίζεται στην πεποίθηση ότι οι ΗΠΑ θέλουν να συνεχίσουν με στρατιωτικά μέσα ό,τι επεδίωξαν με τον Γέλτσιν : την πλήρη υποταγή της Ρωσίας στη Δύση. Το Κρεμλίνο δεν θα διστάσει λοιπόν να περάσει σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, ακόμη και στα πρόθυρα μιας πυρηνικής σύγκρουσης.
Οι Ρώσοι προετοιμάζονται άλλωστε εδώ και δεκαετίες να επιβιώσουν σε έναν πυρηνικό πόλεμο. Ζουν σε μια απέραντη χώρα με τις πόλεις τους διάσπαρτες και απομακρυσμένες. Ρίξτε όμως μια ματιά στον χάρτη της Ευρώπης! Όλες οι ευρωπαϊκές πόλεις και μαζί τους η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, θα καταστρέφονταν.
Μόνο η realpolitik μπορεί να μας σώσει. Όχι το πνεύμα του προφήτη του πολέμου, αλλά μόνο η λογική της ευθύνης μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα.
Ποιος δίνει τις εντολές
Δυστυχώς, το πρόσταγμα έχει πλέον η ισχυρή βιομηχανία όπλων που θέλει να συνεχιστεί ο πόλεμος. Και όσοι θέλουν την πολεμική οικονομία.
Οι 12 μεγαλύτερες αμυντικές βιομηχανίες της Ευρώπης έκαναν πέρυσι τζίρο 200 δισεκατομμύρια ευρώ.
Αλλά και στην Αμερική, από τα 60 δις με τα οποία που αποφάσισε το Κογκρέσο να ενισχύσει την Ουκρανία, τα 23 δις θα δοθούν στις αμερικανικές αμυντικές βιομηχανίες για την αναπλήρωση των στρατιωτικών αποθηκών, 13 δις θα πάνε για άμεση υποστήριξη των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων, 12 θα διατεθούν για αμυντικές επιχειρήσεις στην Ευρώπη και 7,85 δισ. θα δοθούν ως «δάνειο» στο Κίεβο για να υποστηρίξει τον προϋπολογισμό του, δεν ξέρουμε με ποιους ελέγχους.
Αν κάποιος ήθελε να σκεφτεί πόσο κοστίζει ένας σύγχρονος πόλεμος, φανταστείτε τι θα μπορούσε να επιτευχθεί πόση ανθρωπιστική βοήθεια θα μπορούσε να δοθεί μόνο με το κόστος ενός και μόνο πυραύλου που εκτοξεύεται καθημερινά.
Δεδομένου ότι ο πόλεμος κοστίζει χρήματα -η εμμονή με το κόστος είναι δυστυχώς καθημερινή, ο ανθρώπινος παράγοντας είναι δευτερεύων- για να χρηματοδοτηθεί εν μέρει ,η «νέα ιδέα είναι να ρευστοποιηθούν τα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία και κεφάλαια που έχουν «παγώσει» στις ευρωπαϊκές τράπεζες. Κάτι που μπορεί φυσικά να τινάξει στον αέρα όλο το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, όπως προειδοποιούν οι πιο συνετοί οικονομολόγοι.
Το πρώτο βήμα
Υποστηρίζεται βέβαια ότι ο Πούτιν δεν θα δεχόταν ποτέ ανακωχή σε καμία περίπτωση. Αλλά όσο κανείς δεν την προτείνει, αυτό δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί.
Τι θα γινόταν αν η Δύση προσφερόταν να αναστείλει την αποστολή όπλων στο Κίεβο, με αντάλλαγμα μια εκεχειρία;
Τις άγιες τούτες μέρες θα πρέπει οι πιστοί να θυμούνται ότι ο Χριστός ήταν αυτός που δεν φοβήθηκε να κάνει το πρώτο βήμα, σκεπτόμενος τις συνέπειες.
Ο Χριστός δίδαξε στον κόσμο ότι μερικές φορές θα χρειαστεί να κάνει το πρώτο βήμα για να ανακαλύψει ότι η απόσταση δεν υπήρξε ποτέ μεγάλη. «Ήμουν εγώ που σε αγάπησα πρώτος», θα πει ο Ιησούς σε εκείνον τον Ρωμαίο στρατιώτη ο οποίος, γοητευμένος από το Φως το αληθινό, αποφάσισε να τον ακολουθήσει.
Και στον σταυρό ο Χριστός έκανε και το δεύτερο βήμα: « Μεγαλύτερη αγάπη δεν υπάρχει από το να αφιερώσει κάποιος τη ζωή του για τους ανθρώπους », σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Ιωάννη. Αυτό παραμένει μέχρι σήμερα, το εγχειρίδιο της αγάπης Του: όποιος κάνει το πρώτο βήμα θα έχει πάντα και τον τελευταίο λόγο.
