Την ώρα που η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με βαριές αποκαλύψεις, ο Αλέξης Τσίπρας λειτουργεί σαν μηχανισμός εκτροπής της συζήτησης, χαρίζοντας στο Μαξίμου την πιο απροσδόκητη ασπίδα προστασίας
Periodista
Η συγκυρία δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών: το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα δεν αποτελεί απλώς μια προσωπική αφήγηση. Έχει μετατραπεί σε πολιτικό αντιπερισπασμό μεγάλης κλίμακας, τον οποίο η κυβέρνηση αξιοποιεί με ανακούφιση. Την ώρα που μάρτυρες στην Εξεταστική Επιτροπή περιγράφουν ένα πλέγμα εξυπηρετήσεων, στεγανών και αθέμιτων μεθοδεύσεων στον ΟΠΕΚΕΠΕ, η δημόσια συζήτηση μεταφέρεται — σχεδόν απότομα — σε έναν πολιτικό που δεν κυβερνά πλέον, σε μια περίοδο που έχει κλείσει εδώ και χρόνια.
Η μετατόπιση του ενδιαφέροντος δεν είναι ουδέτερη· είναι σωτήρια για το Μαξίμου. Αντί η χώρα να συζητά για ευθύνες, δομές και μηχανισμούς που φέρονται να λειτουργούσαν μέσα σε έναν κρίσιμο κρατικό οργανισμό, η ατζέντα μεταφέρεται σε προσωπικές εξομολογήσεις, σε αναμνήσεις και σε πολιτικά κουτσομπολιά μιας άλλης εποχής. Ο Τσίπρας, άθελά του ή όχι, καταφέρνει αυτό που δεν μπορούν στρατιές επικοινωνιολόγων: να βγάλει την κυβέρνηση από το επίκεντρο της πίεσης.
Και δεν τελειώνει εκεί. Η επανεμφάνισή του πυροδοτεί αναταράξεις στον χώρο που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε. Κόμματα, στελέχη και παρατάξεις βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης, με συμμαχίες να διαλύονται πριν καν σχηματιστούν και εσωτερικές αντιπαλότητες να πολλαπλασιάζονται. Αντί για ενίσχυση ενός εναλλακτικού πόλου, επικρατεί χάος, δυσπιστία και ανταγωνισμός. Το αποτέλεσμα είναι να απονευρώνεται κάθε δυνατότητα συντονισμένης πολιτικής πίεσης στην κυβέρνηση.
Επιπλέον, η παρουσία του Τσίπρα ενεργοποιεί τα πιο τοξικά αντανακλαστικά του παρελθόντος: παλιοί συνεργάτες στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου, πρόσωπα της πρώτης γραμμής ανασύρουν συγκρούσεις της προηγούμενης δεκαετίας και η δημόσια σφαίρα πνίγεται ξανά σε ανακυκλωμένες αντιπαραθέσεις. Το πολιτικό θερμόμετρο ανεβαίνει, αλλά όχι απέναντι στην κυβέρνηση — ανεβαίνει απέναντι στον ίδιο τον Τσίπρα.
Έτσι, ο πρώην πρωθυπουργός καταλήγει να λειτουργεί σαν ρυθμιστής εκτροπής της δημόσιας πίεσης, στρέφοντας τον προβολέα πάνω του και μακριά από κρίσιμες εξελίξεις. Αν κάποτε παρουσιαζόταν ως αντίπαλος του «συστήματος», σήμερα μοιάζει να είναι το πιο χρήσιμο γρανάζι του. Όχι με αποφάσεις· με timing. Όχι με στρατηγική· με αδυναμία κατανόησης του τοπίου.
Το συμπέρασμα είναι σκληρό, αλλά αναπόφευκτο: ο Αλέξης Τσίπρας έχει γίνει ο πιο αποτελεσματικός απορροφητής κραδασμών της κυβέρνησης — το εργαλείο που κανείς στη ΝΔ δεν θα τολμούσε να ελπίζει ότι θα έχει.
