Το παρασκήνιο μιας μετατόπισης που δεν μοιάζει τυχαία και τα ερωτήματα που επιστρέφουν πιεστικά – Όταν οι υποκλοπές αλλάζουν στόχο: Τα «αντικυβερνητικά» ΜΜΕ, η Καρυστιανού και το νέο πεδίο σύγκρουσης
Η ΠΥΘΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ
Το πραγματικό ζήτημα δεν είναι αν ένα βιβλίο ή ένα άρθρο επιλέγει να φωτίσει ξανά το θέμα των υποκλοπών. Το κρίσιμο στοιχείο είναι ποιος το κάνει, πότε το κάνει και με ποια στόχευση. Από πρόσφατη παρέμβαση της ιστοσελίδας thefaq.gr που απηχεί σταθερά τις θέσεις του συστήματος Τσίπρα, προκύπτει καθαρά η πρόθεση να σηκωθεί ψηλά το θέμα των υποκλοπών, όχι γενικά και αόριστα, αλλά εστιασμένα στις σχέσεις των «κοριών» με συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης. Το thefaq.gr φέρνει ξανά στο προσκήνιο το κεφάλαιο του Αλέξη Τσίπρα από το βιβλίο “Ιθάκη”, το οποίο αφορά στις υποκλοπές και κυρίως στο παρασκηνιακό παιχνίδι που έπαιξαν αντικυβερνητικά-αντιμητσοτακικά ΜΜΕ παρέα με κυκλώματα που συνδέονταν με τον Μητσοτάκη. (Δείτε αναλυτικά το άρθρο ΕΔΩ).
Επομένως δεν πρόκειται για μια ουδέτερη υπενθύμιση ενός σκανδάλου. Πρόκειται για ανακατεύθυνση: από το «ποιος παρακολουθούσε» στο «ποια ΜΜΕ λειτούργησαν ως κανάλια πίεσης, ελέγχου ή προειδοποίησης». Αυτή η μετατόπιση αλλάζει τους συσχετισμούς, δημιουργεί νέες εντάσεις στο μιντιακό τοπίο και θα φέρει νέα στοιχεία στο φως, που θα προκαλέσουν κυριολεκτικά πολιτικό και μιντιακό σεισμό.
Τα δήθεν «αντικυβερνητικά» Μέσα στο μικροσκόπιο
Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι η κριτική δεν στρέφεται προς τα προφανώς φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, αλλά προς εκείνα που εμφανίζονταν –και σε αρκετές περιπτώσεις εμφανίζονται ακόμη– ως αντικυβερνητικά. Μέσα που στο παρελθόν είχαν σχέσεις, αναφορές ή επιρροή στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, Μέσα που συνδέθηκαν ακόμη και με τον Αλέξη Τσίπρα, μπαίνουν πλέον στο επίκεντρο ενός υπόγειου ερωτήματος: ποια ήταν πραγματικά η λειτουργία τους όχι ακριβώς την περίοδο των υποκλοπών, αλλά λίγο μετά όταν ξέσπασε το σκάνδαλο και όταν χρειάστηκε να χτιστούν άμυνες από σκοτεινούς παίκτες του παρασκηνίου;
Η ίδια η επιλογή στόχου δείχνει ότι δεν μιλάμε για απλή πολιτική αντιπαράθεση, αλλά για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Όταν το αφήγημα μεταφέρεται από την κρατική ευθύνη στη μιντιακή διαμεσολάβηση, τότε ανοίγει ένας πολύ πιο επικίνδυνος, αλλά και ενδιαφέρον κύκλος αποκαλύψεων.
Η σύμπτωση με την Καρυστιανού δεν περνά απαρατήρητη
Το πιο εντυπωσιακό –και πολιτικά φορτισμένο– στοιχείο είναι ότι τα ίδια αυτά μέσα επιχειρούν σήμερα να προσκολληθούν στη Μαρία Καρυστιανού. Μια φιγούρα που αναδείχθηκε μέσα από την κοινωνική οργή για τα Τέμπη και που, αντικειμενικά, δεν ανήκει σε κανέναν κομματικό μηχανισμό.
Η κίνηση αυτή δημιουργεί εύλογα ερωτήματα. Όχι για την Καρυστιανού, αλλά για τις προθέσεις όσων σπεύδουν να την αγκαλιάσουν επικοινωνιακά. Όταν μέσα που στοχοποιούνται –έστω εμμέσως– για τον ρόλο τους την περίοδο των υποκλοπών εμφανίζονται τώρα ως θερμοί υποστηρικτές ενός νέου προσώπου, η σύμπτωση γίνεται πολιτικά ύποπτη. Ο διάολος, λένε, έχει πολλά ποδάρια. Και οι πάντες θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί.
Η επιλογή αντιπάλου από το Μαξίμου
Το πλαίσιο γίνεται ακόμη πιο σύνθετο αν συνυπολογιστεί ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει επιλέξει, de facto, ως αντίπαλο τη Μαρία Καρυστιανού. Όχι επειδή διαθέτει κομματικό μηχανισμό, αλλά ακριβώς επειδή συμπυκνώνει ένα ηθικό και κοινωνικό φορτίο που δύσκολα αντιμετωπίζεται με συμβατικούς πολιτικούς όρους.
Σε αυτό το πλαίσιο, το σενάριο ότι η Καρυστιανού μπορεί να λειτουργήσει ως πολιτικό πυροτέχνημα –έντονο αλλά βραχύβιο– δεν είναι αβάσιμο. Το ερώτημα όμως είναι άλλο: ποιοι επενδύουν σε αυτό το πυροτέχνημα και γιατί; Ή τέλος πάντων, μήπως ο μηχανισμός που είχε χτίσει άμυνες την περίοδο του ξεσπάσματος του σκανδάλου των υποκλοπών και σήμερα επιδιώκει μερική ή ολική επαναφορά, κινητοποιεί τα ΜΜΕ που κάποτε ήταν προσκείμενα στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Αλέξη Τσίπρα, ώστε να σταθούν και να ελέγξουν την Μαρία Καρυστιανού; Και τελικά μήπως εκείνοι που αποσυνδέθηκαν από τον Μητσοτάκη τα προηγούμενα χρόνια, εκτελούν σήμερα έναν σχεδιασμό προκειμένου να σταθεροποιηθεί το διεφθαρμένο κεντρικό σύστημα εξουσίας; Και κάτι ακόμη: Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι το ίδιο σύστημα και τα ίδια αντικυβερνητικά ΜΜΕ επιτίθενται με σφοδρότητα στον Νίκο Ανδρουλάκη, τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, τον οποίο παρακολουθούσαν οι κοριοί; Τα αντικυβερνητικά ΜΜΕ αυτά δεν είναι με τον Τσίπρα. Ούτε με τον Ανδρουλάκη είναι. Και μήπως ο Ανδρουλάκης τρομοκράτησε τους εντολείς των ΜΜΕ αυτών, όταν διεθνοποίησε την υπόθεση των υποκλοπών σε επίπεδο Ευρώπης, εκεί που τα πλοκάμια του κεντρικού συστήματος εξουσίας, του παρακράτους και τα παραδικαστικά κυκλώματα δεν φτάνουν;
Έχουν οι «κοριοί» δεύτερο σχέδιο;
Το ερώτημα που αιωρείται δεν διατυπώνεται ευθέως από εκείνους που είναι αποφασισμένοι να φέρουν ξανά στο προσκήνιο το σκάνδαλο των υποκλοπών, αλλά γίνεται όλο και πιο πιεστικό: μήπως οι «κοριοί» –ή όσοι διαχειρίστηκαν τις πληροφορίες και το υλικό των «κοριών»– έχουν κάτι στο μυαλό τους; Μήπως η ανάδειξη νέων προσώπων, η ανακύκλωση παλιών ρόλων και η επιλεκτική μνήμη γύρω από τις υποκλοπές δεν είναι ασύνδετες κινήσεις;
Όταν το ίδιο μιντιακό σύστημα που είχε διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντιπολίτευση στο σύστημα Μητσοτάκη:
- σιωπά για κρίσιμες αποκαλύψεις,
- χτυπά τους βασικούς αντιπάλους του Μητσοτάκη
- επανέρχεται επιλεκτικά στο θέμα,
- και ταυτόχρονα επενδύει σε νέες φιγούρες αντιπαράθεσης,
τότε δεν μιλάμε για μια απλή συγκυρία. Μιλάμε για πολιτική στρατηγική σε εξέλιξη.
