Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πλέον η ελπίδα της Κεντροαριστεράς, αλλά ο βασικός παράγοντας πολιτικής αποσταθεροποίησης της. Χωρίς ευθύνη, χωρίς όραμα, με παρασκηνιακές κινήσεις, κρατά τον προοδευτικό χώρο δέσμιο της προσωπικής του στρατηγικής.
Periodista
Η πολιτική έχει ανάγκη από ηγέτες που λένε αλήθειες, όχι από σκιές που ψιθυρίζουν στο παρασκήνιο. Ο Αλέξης Τσίπρας, όσο κι αν προσπαθεί να παρουσιαστεί ως “παρατηρητής” της σημερινής πολιτικής σκηνής, είναι ο βασικός υπεύθυνος της πολιτικής ανυπαρξίας της Αριστεράς.
Ο άνθρωπος που κάποτε συγκέντρωνε τη δυναμική της κοινωνίας, είναι πλέον ο καταλύτης του εσωτερικού αδιεξόδου ενός χώρου που δεν μπορεί ούτε να εκφράσει ούτε να εμπνεύσει. Κρύβεται πίσω από γενικόλογες διαπιστώσεις και «χρησμούς» γιατί δεν τολμά να πει την αλήθεια: δεν έχει πολιτική πρόταση, δεν έχει σχέδιο, δεν έχει το θάρρος να αποχωρήσει ή να συγκρουστεί.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι απέτυχε όταν κυβερνούσε. Το πρόβλημα είναι ότι, μετά την ήττα, δεν είχε τη γενναιότητα της αποδοχής και της υπέρβασης. Αντί για αυτοκριτική, επέλεξε τον ρόλο του παρασκηνιακού παίκτη. Αντί για πολιτικό όραμα, στήνει μηχανισμούς επιρροής. Αντί για ηγεσία, εκπέμπει κυνισμό.
Στην ουσία, ο Τσίπρας εργαλειοποιεί την Κεντροαριστερά για να παραμείνει πολιτικά «παρών» χωρίς να λογοδοτεί. Θέλει να είναι ταυτόχρονα μέσα και έξω από το κόμμα, μέσα κι έξω από την Παράταξη. Παρίστανε τον εγγυητή της ενότητας, ενώ καθημερινά υπονομεύει κάθε απόπειρα συνοχής. Και όταν έρχεται η ώρα της ευθύνης, σιωπά. Δεν απαντά, δεν προτείνει, δεν συγκρούεται. Περιμένει.
Αυτός ο πολιτικός τακτικισμός είναι τοξικός για μια παράταξη που βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση. Και κυρίως είναι επικίνδυνος για τη χώρα, που χρειάζεται αντιπολίτευση με δύναμη, ξεκάθαρο λόγο και στόχους – όχι προσωπικά πειράματα ενός κουρασμένου ηγέτη.
Όσο ο Τσίπρας στέκεται πάνω από τα ερείπια του χώρου που ο ίδιος αποδυνάμωσε, τίποτα δεν μπορεί να χτιστεί. Γιατί κάθε επιστροφή του, έστω και μέσω «νέων» προσώπων ή έμμεσων παρεμβάσεων, σημαίνει συνέχιση του ίδιου αδιεξόδου: πολιτική χωρίς ευθύνη, Αριστερά χωρίς κοινωνική απεύθυνση.
Αν ο Αλέξης Τσίπρας πιστεύει πως μπορεί να εκφράσει ξανά κάτι ουσιαστικό, ας το κάνει ανοιχτά. Ας ιδρύσει κόμμα, ας προτείνει πολιτική, ας συγκρουστεί καθαρά. Όλα τα υπόλοιπα είναι μικροπολιτική επιβίωσης.
Αν δεν το κάνει, τότε απλώς θα παραμείνει εκείνος που παρέδωσε έναν πολιτικό χώρο ρημαγμένο και συνεχίζει να τον κρατά δέσμιο. Όχι επειδή μπορεί να τον οδηγήσει κάπου – αλλά επειδή αρνείται να φύγει από τη μέση.
