Του Γιώργου Λακόπουλου
Να αρχίσουμε από τα βασικά. Δημοσιογραφία δεν είναι η μεταφορά των ανακοινώσεων. Γιατί απλούστατα ενημέρωση δεν είναι αυτά που λένε όσοι συντάσσουν τις ανακοινώσεις. Πόσο μάλλον τις παρα-ανακοινώσεις που κυκλοφορόν ως non papers.
«Αν η κυβέρνηση θέλει να το μάθεις, πιθανότατα δεν είναι αλήθεια, έλεγε ο Βρετανός διπλωμάτης Γκρεγκ Μάρεη». Ισχύει και για κόμματα ή άλλους παράγοντες της όποιας εξουσίας.
Αλλά ειδικά για τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη ισχύει ως αποκλειστική βάση της λειτουργίας της.
Δεν κάνει πολιτική. Κάνει επικοινωνία. Διακινεί πληροφορίες που κατασκευάζει η ίδια.
Ειδικά από τότε που πήρε την κυβέρνηση διαμορφώνει ένα παράλληλο σύμπαν «ειδησεογραφίας». Με αποστολή να κρύβει τις πράξεις της και να εξωραΐζει της επιλογές της- με επιθέσεις στους αντιπάλους της, εκ παραλλήλου.
Το κάνει χρηματοδοτώντας -από κρατικούς και άλλους πόρους- ένα στρατό δημοσιογράφων. Ενισχύοντας ΜΜΕ άμεσα , ή με τη μεταφορά δημοσίου χρήματος σε επιχειρηματίες που τα ελέγχουν.
Τωρα μαθαίνομε ότι… ιδρύει και εφημερίδες. Και δεν μιλάμε για τον «Κήρυκα» των Χανίων που κληρονόμησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Εκδότης καθόλα τοποθετημένος στην κυβερνητική παράταξη αποκάλυψε ότι η φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Φιλελεύθερος» στήθηκε εξ αρχής όχι απλώς από την ΝΔ, αλλά και στο γραφείο του.
Περίεργο; Όχι και τόσο. Έκδοση εφημερίδας από Πρωθυπουργό, δεν είναι η πρώτη φορά που μου μας συμβαίνει.
Ο φερόμενος, κατά τη καταγγελία, ως εκδότης της εν λόγω εφημερίδας το διέψευσε. Ισχυριζόμενος ότι έβαλε δικά του λεφτά -και τα έχασε ασφαλώς αφού η εφημερίδα απέτυχε και έκλεισε
Ποιος λέει την αλήθεια; Πιάσε το αυγό και κούρεψτο. Η ανάλυση των πραγμάτων πάντως κλίνει την πλάστιγγα προς την πλευρά του καταγγέλλοντος: ο Μητσοτάκης προσπάθησε να γίνει εκδότης.
Κατά την περίοδο κυκλοφορίας της συγκεκριμένης εφημερίδας, όποιος επισκέπτονταν τα γραφεία της ΝΔ – στη Συγγρού τότε- σκοντάφτε πάνω στα δέματα με τα φύλλα της, που για κάποιο λόγο είχαν μεταφερθεί εκεί και έμεναν αδιάθετα.
Αν έχει ενδιαφέρον αυτός ο ιδιότυπος μιντιακός εμφύλιος, είναι γιατί υποδηλώνει την προσωπική ανασφάλεια του Κυριάκου απέναντι σ’ αυτούς που τον ανέδειξαν με τα μέσα ενημέρωσης που διαθέτουν.
Ο μόνος λόγος για να εκδώσει μια…προσωπική εφημερίδα είναι για να αισθάνεται κάπως σίγουρος ότι δεν θα τον πουλήσουν. Ή αν το κάνουν, να έχει ένα «όργανο» που θα τον υπερασπίζεται. Κι αυτό έχει ξαναπαιχθεί στο θαυμαστό κόσμο της ελληνικής ενημέρωσης.
Η ανασφάλεια αποκαλύπτει και μια άλλη πλευρά των πρωθυπουργικών αντιλήψεων για την ενημέρωση: την ιδιοκτησιακή. Θεωρεί πως ότι γράφεται πρέπει να έχει την έγκριση του και πάντως να μην στρέφεται εναντίον του.
Το είδαμε στον πόλεμο που κήρυξε στον εκδότη Κ. Βαξεβάνη, γιατί το Documento κατέγραφε ειδήσεις που αφορούσαν και μέλη της οικογένειας του και δεν του άρεσαν. Ούτε καν ερώτηση στη ΔΕΘ δεν δεχόταν.
Η «ομιλούσα κεφαλή» που ήταν τότε πορτ-παρολ του έλεγε -λογοκριτικά- ότι δεν δικαιούται χρηματοδότηση- γιατ…. «αναπαράγει ψευδείς ειδήσεις».
Το είδαμε και όταν ήταν την αντιπολίτευση. Στη Βουλή… κατάγγειλε ότι ο Σταύρος Ψυχάρης προτίθεται να ασκήσει το δικαίωμά του να πουλήσει την επιχείρηση του σε όποιον θέλει.
Το επιχείρημα ήταν απίστευτο: αν οι εφημερίδες του Ψυχάρη περνώντας στα χέρια του Ιβάν Σαββίδη, όπως επρόκειτο, πάψουν να τον υποστηρίζουν – όπως παρά φύση με βάση την προϊστορία τους έκαναν – θα «αλωθεί η ενημέρωση». Ακόμη και ότι θα «κινδυνεύει το αστικό καθεστώς « έγραφαν οι γελωτοποιοί του βασιλέως.
Αυτή η εμμονική σχέση του σημερινού Πρωθυπουργού με τον έλεγχο της ενημέρωσης, που έφτασε μέχρι να εκδώσει ο ίδιος εφημερίδα, δεν απειλεί βέβαια ούτε τη Δημοκρατία ούτε την ελευθερία της πληροφόρησης.
Απλώς υποκρύπτει μια αλήθεια: την ισορροπία τρόμου ανάμεσα στον ίδιο και σε όσους τον ελέγχουν, ελέγχοντάς την ενημέρωση.
