Του Κώστα Βαξεβάνη
«Πότε πρόλαβε ο Μητσοτάκης και έγινε κάθαρµα;» αναρωτήθηκε ο δηµοσιογράφος του συγκροτήµατος Αλαφούζου µετά την υποδοχή του πρωθυπουργού στη µητρόπολη µε το σύνθηµα «Ο λαός δεν ξεχνά, Μητσοτάκη κάθαρµα». ∆ηλαδή για τον Αρη Πορτοσάλτε (αυτός είναι ο δηµοσιογράφος) η καθαρµατοποίηση είναι θέµα χρόνου. Κάτοχος ενδεχοµένως οδηγιών χρήσεως «σε πόσο χρόνο γίνεσαι κάθαρµα», ο Πορτοσάλτε ανέλαβε µε τον πιο ανόητο τρόπο να υπερασπιστεί τον Μητσοτάκη.
Το «Μητσοτάκη κάθαρµα» είναι ιστορικό σύνθηµα από τον καιρό της Αποστασίας (1965) του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ο νυν πρωθυπουργός δεν είναι κάθαρµα επειδή κληρονόµησε ένα όνοµα. Το σηµαντικότερο όµως είναι ότι δεν πρέπει και δεν ωφελεί κανέναν να αποκαλείται ο πρωθυπουργός σε συνθήκες δηµοκρατίας «κάθαρµα». Ο χαρακτηρισµός του Μητσοτάκη µε ύβρεις ευνοεί τη στείρα οπαδοποίηση, οδηγεί ανθρώπους να τον υπερασπιστούν και αποµακρύνει από τα ουσιαστικά θέµατα της πολιτικής.
Περισσότερο από θέµα πολιτισµού και πολιτικής ορθότητας είναι θέµα πολιτικής. Υπάρχει ωστόσο το ερώτηµα: Ποιοι είναι αυτοί που γιουχάρουν τον πρωθυπουργό και τον αποκαλούν κάθαρµα; Είναι οι εγκάθετοι του Κουτσούµπα, όπως άφησε να εννοηθεί ο Μητσοτάκης; Προβοκάτορες µήπως που θέλουν να τον φθείρουν; Χουλιγκάνοι της πολιτικής ή µήπως συριζαίοι που φταίνε για τα πάντα; Προστατευµένος ως σήµερα από ένα επικοινωνιακό αφήγηµα που δηµιουργήθηκε για να τον αβαντάρει, κατάντησε να το πιστέψει και ο ίδιος.
Σοκαρίστηκε µόλις βρέθηκε αντιµέτωπος µε γιουχαΐσµατα, που µάλιστα δεν ήταν µεµονωµένα και περιστασιακά αλλά δηµιούργησαν ένα κύµα που συµπαρέσυρε πολλούς. Συνηθισµένος να διαβάζει (και κυρίως να πιστεύει) ότι είναι Μωυσής και Τσόρτσιλ, τσιτάχ και λιοντάρι, αναστατώθηκε µόλις διαπίστωσε ότι τα πράγµατα δεν είναι όπως θέλει. Οχι µόνο δεν είναι αίλουρος, αλλά ισχύει και η γνωστή λαϊκή ρήση ότι όσο ανεβαίνει ο πίθηκος τόσο πιο εκτεθειµένος είναι ο πισινός του.
Ναι, ο συγκεντρωµένος κόσµος δεν είναι η άψυχη κάµερα µε το έτοιµο κείµενο απέναντι, για να ανοίξει και να κλείσει µε το κουµπί. Αισθάνεται και αντιδρά ανάλογα µε τις περιστάσεις και τη φόρτιση. Αν είσαι πολιτικός, πρέπει να είσαι έτοιµος να αποδεχτείς εκτός από το χειροκρότηµα και την αποδοκιµασία. Το αν αυτό βοηθά την πολιτική αντιπαράθεση ή όχι είναι άλλο θέµα. Το αν αρέσει, επίσης. Προβοκάτσια πάντως δεν είναι. Αποτελεί την αντίδραση του κόσµου (προσωπικά δεν µου αρέσει και δεν τη θέλω µε αυτό τον τρόπο), η οποία προέρχεται από µια δράση.
Ποιος θα πει στον πολίτη των 600 ευρώ που πήρε λογαριασµό του ρεύµατος αυξηµένο κατά 50% ή σε αυτόν που έχασε τον δικό του άνθρωπο επειδή διασωληνώθηκε εκτός εντατικής πώς θα εκφραστεί γι’ αυτό που θεωρεί καταδίκη του; Και «κάθαρµα» ενδεχοµένως να πει και «Μητσοτάκη µαµιέσαι» να εκστοµίσει. Οι υπόλοιποι µπορούµε να αντιδράσουµε, αλλά ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης δεν έχει δικαίωµα. Θα ήταν ίσως ιδανικό να βρίσκαµε κοµψά επίθετα (όπως θα το ήθελε ο Μητσοτάκης) τα οποία θα επιτρέπεται να χρησιµοποιούν οι πολίτες για το πρόσωπό του, αλλά και δεν γίνεται πρακτικά και θα ήταν κατάλυση της δηµοκρατίας. Κάθε πολιτικός, πολύ περισσότερο ο πρωθυπουργός, πρέπει να ακούει και να µεταφράζει την αντίδραση του κόσµου, είτε είναι χειροκρότηµα είτε αποδοκιµασία.
Ας επιστρέψουµε όµως στο αν ο Μητσοτάκης είναι κάθαρµα. Οχι, δεν είναι και αυτός είναι ένας ακόµη λόγος που δεν χρειάζεται ο χαρακτηρισµός. Ο Μητσοτάκης είναι σταθερός εκφραστής της τάξης του, των συµφερόντων που εκπροσωπεί, των αντιλήψεων που έχει, δηλαδή της πολιτικής του. Τίποτε από όσα κάνει δεν αποτελεί κανενός είδους αποστασία, αντιθέτως είναι συνεπής σε όσα έχει σχεδιάσει για τη χώρα.
Την προηγούµενη βδοµάδα θεσµοθετήθηκε η νοµιµότητα της εργασίας των 16άχρονων παιδιών από δοµές φροντίδας ανηλίκων. Τα ορφανά παιδιά θα δουλεύουν σε ξενοδοχεία. Η θέση ενός 16άχρονου είναι στο σχολείο, αλλά για τη λογική Μητσοτάκη οφείλει να αποκτήσει µια άλλου είδους πείρα. Ο πρωθυπουργός δεν έκανε κάτι που δεν πιστεύει και που δεν είπε. Το παιδί από το Περιστέρι θα γίνει ψυκτικός, το ορφανό θα γίνει ο Ολιβερ Τουίστ του 21ου αιώνα και η κοινωνική ανισότητα θα αναπαράγεται γιατί, όπως ήδη έχει πει, «η κοινωνική ισότητα είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση».
Τα παιδιά της κοινωνικής τάξης του Μητσοτάκη θα πηγαίνουν επιδεικτικά να εγγραφούν στα πανεπιστήµια του εξωτερικού, χωρίς βάσανο, µόνο µε το κοµπόδεµα του µπαµπά, όταν τα παιδιά από τη Λάρισα και την Αστυπάλαια θα µένουν εκτός πανεπιστηµίου γιατί έτσι επέλεξε όχι η ζωή αλλά η Κεραµέως.
Ο µικροµεσαίος θα καταστρέφεται γιατί στην πραγµατικότητα δεν έχει θέση στην «αγορά Μητσοτάκη» και ο µισθωτός θα περιµένει ένα επίδοµα που ενδεχοµένως θα περισσέψει από τις απευθείας αναθέσεις δεξιά και αριστερά (αλλά πάντα ∆εξιά) σε φίλους.
Απέναντι στη δραµατική εικόνα της χώρας ο Μητσοτάκης θα αντιπαραθέτει τη δική του εικόνα, προσεγµένη, αεροµεταφερόµενη και πάντα χαρωπή, την οποία οφείλουν να κάνουν εικόνισµα και προσκυνητάρι οι ιθαγενείς και αν χρειαστεί να τη µοιράσουν σε επτά αντίτυπα για να έχουν καλή τύχη και την ευλογία του.
Ο Μητσοτάκης θα εµφανίζεται στην τηλεόραση και θα υπόσχεται ότι θα σώσει την οικονοµία, όταν ο ίδιος ως πρόσωπο όπως και το κόµµα του ζουν σε µια προβληµατική οικονοµία δανείων και µπαταχτσήδων.
Ολα αυτά και πολλά ακόµη δεν καθιστούν τον Μητσοτάκη κάθαρµα, αλλά εκπρόσωπο µιας συγκεκριµένης πολιτικής. Ενδεχοµένως σε αυτή την πολιτική να προστίθενται και ιδιαίτερα προσωπικά στοιχεία έλλειψης ενσυναίσθησης που τον εµφανίζουν κυνικό, πολιτικά συµπλεγµατικό και άκοµψο απέναντι στην κοινωνία, αλλά κάθαρµα δεν είναι. Είναι απλώς και µόνο ο Μητσοτάκης.
Ετοιµάζεται, για παράδειγµα, να καταργήσει νοσοκοµεία για να δηµιουργήσει κενό που θα καλύψουν οι φίλοι του κλινικάρχες. Εχει κάνει ήδη την πρόβα µε τα πανεπιστήµια, τα οποία καταστρέφει για να επικρατήσουν τα ΙΕΚ Παρακµή. Αλλά αυτό δεν είναι κακή συµπεριφορά, είναι απάνθρωπη πολιτική.
Απάνθρωπη πολιτική αποτελούν όσα σχεδιάζει για την κοινωνία, την οικονοµία, τις ελευθερίες, τον µέσο άνθρωπο, ο οποίος στη δική του αντίληψη είναι υπήκοος. Ο χαρακτηρισµός που ταιριάζει στον πρωθυπουργό δεν είναι «κάθαρµα». Ασε που πρέπει να συνυπολογίσουµε ότι δεν είναι όλα δικές του αποφάσεις. «Ποινήν εκτίει» (που θα έλεγε και ένας παλαιός συνάδελφός του) µε αντάλλαγµα τον πρωθυπουργικό θώκο.
