Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Είναι εξόχως ενδιαφέρουσα η συζήτηση που διεξάγεται αυτές τις ημέρες για το εύρος των παροχών που θα ανακοινώσει ο κ. Μητσοτάκης στη ΔΕΘ και για το πρόβλημα της ακρίβειας. «Εξόχως», γιατί η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης και του αρμόδιου υπουργού Οικονομικών είναι φοβερά προβληματική. Προτού εξηγήσουμε το γιατί, ένα ιστορικό ανέκδοτο: Ο όρος «παροχές» καθιερώθηκε κατά τη διάρκεια της θητείας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στο υπουργείο Οικονομικών τη διετία 1965-1967, επί κυβερνήσεως αποστατών. Τότε χαλάρωσε πρώτη φορά η σφικτή δημοσιονομική πολιτική που ακολούθησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην οκταετία 1955-1963. Επί Τσιριμώκου και επί «Γαργάλατα» Αθανασιάδη – Νόβα. Ως πρωθυπουργός, βεβαίως, το 1990-1993 ο Μητσοτάκης, λόγω των ερειπίων που του άφησε το ΠΑΣΟΚ, ακολούθησε την εντελώς αντίθετη πολιτική, που συμπυκνώθηκε στο σύνθημα «Αυξήσεις 0+0=14%».
Πάμε τώρα στα σημερινά. Ο κ. Χατζηδάκης δήλωσε χθες στον Σκάι (Γ. Ντσούνος) ότι «δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή» (κάποιοι τα έχουν, όμως!) και ότι «δεν θα υποθηκεύσουμε με παροχές τις επόμενες γενιές». Φυσικά! Η επιλογή να εξοντώσουμε τις παλαιές γενιές είναι απείρως ευκολότερη και προτιμότερη. Δήλωσε ότι δεν πρέπει να αυξηθεί το δημόσιο χρέος, η ρύθμιση του οποίου λήγει, ως γνωστόν, το 2032. Φυσικά. Αφού εκτοξεύσατε το χρέος στο επίπεδο των 408 δισ. ευρώ σε απόλυτους αριθμούς (μεγαλύτερο και από το 2010, οπότε μπήκαμε στα Μνημόνια) με τις καθολικές, αλόγιστες και σε πολλές περιπτώσεις περιττές (κατά τους ειδικούς) παροχές επιδομάτων ύψους 50 δισ. ευρώ κατά τη διάρκεια της πανδημίας, τώρα που χρειάζεται να δώσετε κάτι παραπάνω στον κοσμάκη για να αναπνεύσει, του βάζετε και ενοχές. Του λέτε πως «αν σου δώσω κάτι παραπάνω για να τα φέρεις βόλτα, θα το έχεις βάρος, γιατί θα το αφαιρέσεις από τις μελλοντικές γενεές». Το ενδεχόμενο οι μελλοντικές γενεές να χρωστάνε στις ήδη υπάρχουσες, καθώς αυτές πήραν στην πλάτη τους αγόγγυστα τη χώρα την περίοδο της χρεοκοπίας και δεν την άφησαν να πέσει, του πέρασε ποτέ από το μυαλό; Το έχει σκεφτεί; Και σε τελική ανάλυση, όλη αυτή η γενιά των 35-45 που τα Μνημόνια της έκοψαν τον δρόμο μέχρι πότε θα περιμένει για να απολαύσει το αγαθό της ευημερίας; Μέχρι πότε θα παραμένει φτωχή για να τη λένε «υπεύθυνη»; Μέχρι του «αγίου Ποτέ»;
Συναφής με όλα αυτά η κατανομή των παροχών ύψους 3 δισ. ευρώ και κάτι που θα ανακοινώσει ο κ. Μητσοτάκης. Ενα δισ. θα «πάει» για Υγεία, Παιδεία κ.λπ. Τα ρέστα, δηλαδή. Ενα δισ. για συντάξεις, εκ των οποίων τα 600 εκατομμύρια για νέους συνταξιούχους, και 400 εκατομμύρια για κάποιες αναιμικές αυξήσεις. Σχεδόν 1 δισ. ευρώ θα δοθεί για την τμηματική πληρωμή των φρεγατών στον Μακρόν. Και κάτι ψιλά για τους τριτέκνους, τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και την κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος.
Ερώτηση αφελούς, τώρα: Μα καλά, αυτός ο Μακρόν, από τον οποίο έχουμε αγοράσει και Rafale, δεν μπορούσε να περιμένει ένα δύο χρόνια για να πάρει τα λεφτά του; Τώρα σ’ είδα, τώρα στάσου; Περίπτωση να τα χάσει, άλλωστε, δεν υπάρχει! Επί χρεοκοπίας, πρώτα πληρώναμε τα υποβρύχια στους Γερμανούς με τις δόσεις και μετά τις συντάξεις. Αλλά έτσι είναι! Για τους μέσα δεν έχουμε, αλλά για τους έξω, για να εξοφλούμε πρόωρα το ΔΝΤ και τις φρεγάτες και για να παραγγέλλουμε F-35, καθιστάμενοι επενδυτές στη γαλλική και την αμερικανική αμυντική βιομηχανία, έχουμε! Λεφτά υπάρχουν για τους έξω (και εν πάση περιπτώσει, καλώς υπάρχουν, εφόσον αφορούν την εθνική άμυνα), αλλά όχι για τους μέσα!
Για την ακρίβεια τώρα: Είπε ο κ. υπουργός ότι η ακρίβεια είναι διεθνές πρόβλημα, εισαγόμενο, υπάρχει στη Γερμανία και τη Γαλλία, και ότι ακόμα και η καμπάνια αυτού του Τραμπ είναι επικεντρωμένη στην ακρίβεια. Αν αφήσουμε έξω από τη συζήτηση τις ΗΠΑ, όπου το έλλειμμα παραγωγικότητας αντιμετωπίζεται με εκτύπωση χρήματος και επιδόματα, και, αν δεχθούμε ότι η ακρίβεια στις χώρες της Ε.Ε. είναι εισαγόμενη, εν όλω ή εν μέρει, τότε το ερώτημα που τίθεται είναι: Ποια είναι η αιτία της εισαγόμενης ακρίβειας; Οι Γερμανοί απάντησαν στις εκλογές για τα κρατίδια της Θουριγγίας και της Σαξονίας: Ο πόλεμος. Απάντησαν ότι δεν θέλουν να χρηματοδοτούν πλέον αυτόν τον πόλεμο.
Η δική μας κυβέρνηση λέει ότι για την αύξηση των τιμολογίων του ρεύματος τον Αύγουστο αυτή τη φορά φταίνε οι βομβαρδισμοί των Ρώσων στις ουκρανικές υποδομές. Ενώ τον Ιούλιο έφταιγε η υπερβολική ζήτηση από τις βαλκανικές χώρες. Αλήθεια, όμως: Πώς είναι δυνατόν να επικαλείσαι τον πόλεμο ως αιτία για τα τιμολόγια της ΔΕΗ και για τη νέα έκρηξη της ακρίβειας, όταν συμπράττεις με όλο σου το είναι στο λάθος της συνέχισης αυτού του πολέμου; Στον οποίο, μάλιστα, μετείχαμε γιατί είχε αναλογίες με την εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο μεν, αλλά τώρα όχι μόνο δεν κερδίζουμε τίποτε εθνικά, αλλά μας φέρνουν και νέο… Σχέδιο Ανάν από την πίσω πόρτα; Αν ο πόλεμος φταίει για την ακρίβεια, αν ο πόλεμος φταίει για την αποβιομηχάνιση (η Γερμανία ζει το σοκ των λουκέτων στα εργοστάσια της Volkswagen και επιστρέφει στην παρακμή του 2002), τότε σταματήστε να στέλνετε όπλα στον πόλεμο. Τότε σταματήστε τον πόλεμο! Αυτή είναι η λύση για να πέσουν τα τιμολόγια της ΔΕΗ. Δεν έχετε, πάντως, δικαίωμα να επικαλείστε τον πόλεμο.
Καταλήγω: Η πολιτική μας τάξη ας σταματήσει επιτέλους τις δικαιολογίες. Οχι άλλες δικαιολογίες! Ας σταματήσει να ανεμίζει στους εργαζομένους (οι οποίοι λιποθυμούσαν στα non stop 12ωρα πόστα τους το καλοκαίρι), ως έπαθλο, κατώτατο μισθό 1.500 ευρώ το 2025, ο οποίος το 2007 (σχεδόν είκοσι χρόνια νωρίτερα!) ήταν ο «υποκατώτατος» της αγοράς. Ας σταματήσει το κλειστό παιχνίδι που έχει ρευστότητα μόνο για τους αγαπημένους εθνικούς πρωταθλητές της, αλλά όχι για δεκάδες υγιείς και έντιμες μεσαίες επιχειρήσεις. Ας γίνει πραγματικά φιλελεύθερη. Κοινωνικά φιλελεύθερη.
Απ’ όσα ακούμε μέχρι στιγμής, και ειδικώς από τον υπουργό Οικονομικών, πλεονάζει η διαχείριση και απουσιάζει η φρέσκια ματιά. Η κασέτα έχει κολλήσει στα γνωστά κλισέ του 1990-1993. Και το χειρότερο: Δεν υπάρχει ίχνος συναισθήματος στον πολιτικό λόγο της κυβέρνησης. Διότι, όπως είπε και ο κ. Χατζηδάκης, «δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή»… Πράγματι. Η λαϊκή υποστήριξη είναι ένα από αυτά.
