Του Μανώλη Κοττάκη
Ο ιδεολογικός αρτηριοσκληρωτισμός όλων των δογματικών φιλελεύθερων και εκσυγχρονιστικών ρευμάτων που επικρατούν κατά καιρούς στην πατρίδα μας εκδηλώνεται πάντοτε στην αρχή της δεύτερης τετραετίας. Με κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής τους πρακτικής την επιβολή ξένων προς την ταυτότητα των ψηφοφόρων τους ιδεολογικών επιλογών, θεωρούν την ανανέωση της λαϊκής εντολής τη χρυσή ευκαιρία για να αποκαλύψουν το πραγματικό «παγκοσμιοποιητικό» τους πρόσωπο. Γνωρίζουν ότι εκπροσωπούν μειοψηφίες, αλλά με όπλο τη λαϊκή ετυμηγορία (την οποία συνήθως εξασφαλίζουν αποκρύπτοντας τα αληθινά τους σχέδια), αιφνιδιάζουν τους εντολείς τους και νομοθετούν ως μεγάλοι μεταρρυθμιστές. Καμαρώνοντας μάλιστα ότι δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος. Σε αυτή τη στροφή τη «πατάνε» πάντοτε όλοι.
Η στιγμή αυτή για το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη ήταν αμέσως μετά τις θυελλώδεις εκλογές του 2000, τις οποίες οι «σοσιαλιστές» κέρδισαν με τη βοήθεια όλης της τότε διαπλοκής στο νήμα – με 1% διαφορά από τη Ν.Δ. Η αλαζονεία, που είναι η μέθη των εκσυγχρονιστών και των φιλελευθέρων όλου του κόσμου, ώθησε το ΠΑΣΟΚ τότε, πρώτον, να αφαιρέσει το θρήσκευμα από τις ταυτότητες το 2000 με απόφαση Ανεξαρτήτου Αρχής και όχι με νέο νόμο, όπως επιβαλλόταν από τον ν. 2472/97 περί προσωπικών δεδομένων, και, δεύτερον, να αλλάξει το 2001 το ασφαλιστικό σύστημα (αφού ο ίδιος ο Σημίτης είχε εξασφαλίσει τότε τρεις συντάξεις, από τη Βουλή, το Ταμείο Νομικών και το Πάντειο). Η συνέχεια είναι γνωστή. Το ΠΑΣΟΚ έχασε οριστικά την πρώτη θέση στις δημοσκοπήσεις από τη Ν.Δ. Ο κύριος Σημίτης αποσύρθηκε τρία χρόνια μετά από την ενεργό πολιτική. Ανέθεσε στον Γιώργο Παπανδρέου να χάσει για λογαριασμό του. Το 2004 κυκλοφόρησαν τα απομνημονεύματά του.
Η στιγμή του κυρίου Μητσοτάκη, συνεχιστή της ίδιας ακριβώς σκληροπυρηνικής σχολής σκέψης, του «πολυδύναμου εκσυγχρονισμού», ήταν τον περασμένο Φεβρουάριο. Πάλι λίγους μήνες μετά την ανανέωση της λαϊκής εντολής, τον καιρό που έβλεπε από ψηλά την κοινωνία. «Γονιδιακό»! Με τη μέθη του 41% και αφού παρέστη προηγουμένως σε εκδήλωση τιμής προς το πρόσωπο του Κώστα Σημίτη, ο πρωθυπουργός αγνόησε την εκλογική βάση της Ν.Δ. και νομοθέτησε ακριβώς όπως ο μέντοράς του. Εναντίον της θελήσεώς της. Η κλειστή ηγετική ομάδα των εκσυγχρονιστών του Μεγάρου Μαξίμου τον έπεισε, χωρίς πολύ κόπο, ότι ο γάμος θα νομοθετηθεί και θα ξεχαστεί.
Ο πρωθυπουργός, που δεν αγαπά κατά βάθος τη βάση της Ν.Δ., αλλά γνωρίζει πώς να την προσεταιρίζεται, υποτίμησε τις συνέπειες και αποδέχθηκε τις εισηγήσεις να ψηφιστεί ο γάμος πριν από τις εκλογές. Επειδή και ο ίδιος δεν είναι δεξιός, αλλά κατά βάση φιλελεύθερος, αγνοούσε ότι η βάση της Ν.Δ. διαμαρτύρεται διαχρονικά και βγαίνει στον δρόμο μόνο για ζητήματα ταυτότητας. Για το θρήσκευμα στις ταυτότητες (2001), για το όνομα της Μακεδονίας (1993, 2018), για τον «συνωστισμό» της Σμύρνης (2007), για τον γάμο (2024). Ο αυτοδημιούργητος δεξιός δεν διεκδικεί ποτέ στον δρόμο αυξήσεις μισθών. Μάχεται, όμως, για τις ιδρυτικές αξίες του έθνους, την Ιστορία, την Ορθοδοξία, την οικογένεια. Ο κύριος Μητσοτάκης πίστεψε ότι θα περιορίσει τις προεκλογικές αντιδράσεις με τη χρήση μηχανισμών.
Τα κανάλια εξαφάνισαν ή χλεύασαν για λογαριασμό του κάθε διαφορετική άποψη για τον γάμο. «Εργαλειοποίησε» επίσης, έναν μήνα πριν από τις εκλογές, τον μοιραίο Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος έχασε όποιο κύρος τού είχε απομείνει παριστάνοντας την «τσιρλίντερ» του πρωθυπουργού σε περιοδεία στο Δήλεσι Βοιωτίας. Φόρεσε και μεγαλόσταυρους για να κολακέψει τους θυμωμένους ορθόδοξους ιθαγενείς ο πρωθυπουργός. Η νομοθέτηση του γάμου ήταν το σημείο χωρίς επιστροφή, το turning point. Διότι οι Ελληνες δεν διαμαρτυρήθηκαν για τον γάμο απλώς – θύμωσαν με τη Ν.Δ. για τον ετσιθελικό αυταρχισμό της: «Εμείς αυτό θα κάνουμε, όσο και να χτυπιέστε, και αν σας αρέσει!».
Πρόκειται για ευρύτερη ανάγνωση που αποκωδικοποιεί το manual της φιλελεύθερης διακυβέρνησης, τη δικτατορία της μοναδικής σκέψης που δεν παίρνει από λόγια. Το εξόχως ενδιαφέρον είναι ότι, και μετά τις τραυματικές εκλογές και την κατακρήμνιση των ποσοστών της Ν.Δ., ο κύριος Μητσοτάκης και η ηγετική ομάδα της ήττας δεν κατάλαβαν τίποτε και συνεχίζουν στην ίδια ρότα. «Αν δεν συμφωνεί η πραγματικότητα μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα». Κι όμως! Αν έμπαινε στον κόπο να διαβάσει τη σειρά κατάταξης των υποψήφιων ευρωβουλευτών του, θα αντιλαμβανόταν ότι εφεξής είναι μειοψηφία στο κόμμα του.
Δεν έχει την ισχύ να επιβάλει ούτε τους εκλεκτούς του στη βάση. Ακόμη και αυτοί που ψήφισαν τη Ν.Δ. προτίμησαν μια ευρωκοινοβουλευτική ομάδα που στην πλειονότητά της αποτελείται από πατριώτες, δεξιούς, και μάλιστα από την παλαιά φρουρά, την οποία ο πρωθυπουργός ήθελε να αποκλείσει από το ψηφοδέλτιο ή να υποτιμήσει (Μεϊμαράκης, Κεφαλογιάννης, Βόζενμπεργκ, συν τον Βορειοηπειρώτη Μπελέρη). Ο Γιώργος Αυτιάς εξελέγη αποκλειστικώς χάρη στις δυνάμεις του, ενώ η εκλογή του Δημήτρη Τσιόδρα στην τελευταία -έβδομη- εκλόγιμη θέση, για την οποία έτρεξαν εντατικά όλο το κόμμα και τα γραφεία υπουργών, ήταν απλώς το «γκολ της τιμής» του Μαξίμου. Ολες οι λοιπές κεντροαριστερές πασοκικές επιλογές του κυρίου Μητσοτάκη αποδοκιμάστηκαν! Οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ Εύη Χριστοφιλοπούλου, Βούλα Πατουλίδου, Πύρρος Δήμας, Σωτήρης Σέρμπος, Δημήτρης Καρανικόλας δεν πήγαν καλά και δεν εξελέγησαν. Aκόμη και η ιδεολογική επένδυσή του στην «πρωτοπορία» του «#metoo» (Μπεκατώρου) αποδοκιμάστηκε, έστω σε άλλο κόμμα.
Το εξόχως ενδιαφέρον είναι ότι ο κύριος Μητσοτάκης επιμένει την επομένη των ευρωεκλογών, παρασυρόμενος από τους αρχιτέκτονες της ήττας του Μαξίμου, ότι η Ν.Δ. δεν έχει πρόβλημα στα δεξιά της και οφείλει να συνεχίσει αταλάντευτα την ακροκεντρώα μεταρρυθμιστική στρατηγική της. Ολίγη μελέτη της Ιστορίας θα του έκανε καλό. Οσα κόμματα εξουσίας μεταλλάχθηκαν σε κάτι άλλο από αυτό που ήταν -οι Σοσιαλδημοκράτες του Σρέντερ στη Γερμανία, οι Εργατικοί του Μπλερ στη Μεγάλη Βρετανία, οι συντηρητικοί του Ραχόι στην Ισπανία, οι εκσυγχρονιστές του Σημίτη στην Ελλάδα- πλήρωσαν την έκθεσή τους στην εξουσία και την εμμονή σε αντιλαϊκές θέσεις με μακρά ανυποληψία. Οι Εργατικοί γυρίζουν στην εξουσία στην Αγγλία ύστερα από σχεδόν 20 πέτρινα χρόνια.
Το πείσμα είναι κακός σύμβουλος στην πολιτική. Η Ν.Δ. της παρούσας ηγεσίας θέλει να προσαρμόσει σώνει και καλά τη νέα ιδεολογική και πολιτική ατμόσφαιρα της πατρίδας μας στα μέτρα της. Ενώ, αναγνωρίζοντας χωρίς δογματισμό τα λάθη της, που την αποξένωσαν από τον τίμιο συντηρητικό κόσμο, θα έπρεπε να προσαρμοστεί εκείνη σε αυτήν. Κακός σύμβουλος ο ελιτισμός… Σκεφτείτε ότι το ψήγμα αυτοκριτικής που έκανε ο πρωθυπουργός για τον γάμο περιείχε τη θέση ότι «κάναμε ένα βήμα πιο μπροστά από όσο άντεχε το κόμμα». Θεώρηση μεταρρυθμιστή που «συμπονά» αφ’ υψηλού, με συγκατάβαση, τον «οπισθοδρομικό» νεοδημοκράτη που δεν μπορεί να τον ακολουθήσει, διότι δεν το αντέχει. Λες και η συστράτευση με τα κόμματα που αγαπήσαμε στη Μεταπολίτευση αποτελεί τεστ κοπώσεως… Δυστυχώς, με βάση όσα ακούσαμε από τον πρωθυπουργό στη συνέντευξή του στον Alpha, η Ν.Δ. έχει μπει σε πορεία χωρίς επιστροφή. Εχασε με ακροκεντρώα στρατηγική και την επομένη της ήττας συνεχίζει πιο ακροκεντρώα από ποτέ. Τιτανικός!
