Το PERIODISTA.GR έχει αποκαλύψει το σχέδιο για τον Ευάγγελο Βενιζέλο ως μεταβατικό πρωθυπουργό με τη στήριξη του Αλέξη Τσίπρα, μετά από τη συγγνώμη για τη Novartis
Η Πυθία αποκαλύπτει
Αναγνώστριες και αναγνώστες μου. Συντρόφισσες και σύντροφοι
Η στήλη εδώ στο PERIODISTA.GR έχει αποκαλύψει εδώ και μήνες το σχέδιο που αφορά στον Ευάγγελο Βενιζέλο ως μεταβατικό πρωθυπουργό με τη στήριξη του Αλέξη Τσίπρα. Εξάλλου, όπως έχουμε αποκαλύψει, ο Τσίπρας φέρεται να έχει ζητήσει προσωπικά συγγνώμη από τον Βενιζέλο για τη στοχοποίησή του στην υπόθεση Novartis, αναγνωρίζοντας ότι επρόκειτο για πολιτικό λάθος με θεσμικές συνέπειες . Αυτή η συγγνώμη θεωρείται ως ένδειξη μιας σιωπηρής πολιτικής συνεννόησης μεταξύ των δύο ανδρών, με στόχο τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας σε περίπτωση πολιτικής αστάθειας.
Ολόκληρο το σχέδιο αυτό περιλαμβάνει τον Βενιζέλο ως μεταβατικό πρωθυπουργό και τον Τσίπρα ως υποψήφιο πρωθυπουργό στη συνέχεια. Οι πληροφορίες αυτές υποστηρίζονται από αναφορές σε δείπνα και συναντήσεις μεταξύ των δύο πολιτικών, καθώς και από την απουσία αναφορών του Βενιζέλου στον Τσίπρα κατά τις καταθέσεις του για την υπόθεση Novartis, γεγονός που ερμηνεύεται ως συνειδητή και συμφωνημένη σιωπή.
Τον σχεδιασμό αυτό επιβεβαιώνει και ο δημοσιογράφος Γιώργος Λακόπουλος. Διαβάστε τι γράφει στο anoixtoparathyro.gr:
Τα στοιχεία που διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, θα διδάσκονται κάποτε στις σχολές πολιτικών επιστημών ως παράδειγμα προς αποφυγή- στον κοινοβουλευτισμό.
Ένας εκλεγμένος – με κανονικές εκλογές- Πρωθυπουργός, εγκατάστησε ένα ιδιότυπο καθεστώς επικράτησης του ελέγχοντας τα πάντα , πολύ πέραν των συνταγματικών αρμοδιοτήτων του.
Η ανυπαρξία αντιπολίτευσης- που δεν είναι άσχετη με τις μεθοδεύσεις του- διευκολύνει τη διαιώνιση της κυριαρχίας του. Έχει ακόμη τα ηνία της χώρας γιατί στη Δημοκρατική παράταξη δεν βρίσκεται αντίπαλος να τον αντιμετωπίσει
Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικρατήσει και στις επόμενες εκλογές, θα ολοκληρώσει την εκποίηση κάθε περιουσιακού στοιχείου της ελληνική δημοσίου, θα ανοίξει κι άλλο την ψαλίδα της ανισότητας , θα υλοποιήσει ανεμπόδιστα ταξική πολιτική του που οδηγεί σε νέο μνημόνιο και θα προεκτείνει την υποχωρητικότητα της χώρας στη διεθνή σκηνή, θα ολοκληρώσει την διαμόρφωση μιας “οικείας” άρχουσας κάστας και θα εδραιώσει την αναπαραγωγή της οικογενειακής δυναστείας του.
Μπορεί σε κάποιους να ακούγονται υπερβολικά, αλλά ας μην παίξουμε με την τύχη μας.
Για να το αποφύγουμε όμως χρειάζεται μιας προϋπόθεση: να βρεθεί πολιτικός αντίπαλος του Μητσοτάκη, που θα διαμορφώσει πειστική εναλλακτική λύση, θα τον αντιμετωπίσει στα μαρμαρένια αλώνια των εκλογών και θα τον νικήσει ώστε να αποκατασταθεί η βλάβη της χώρας από την πολιτική του.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν εμπνέει
Το ΠΑΣΟΚ, που υπήρξε ο άλλος βραχίονας του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος, αυτοδιαλύθηκε- και πλέον χειραγωγείται, χωρίς ισχυρή ηγεσία και ευρεία απήχηση. Ο σημερινός επικεφαλής του Νίκος Ανδρουλάκης δεν εμπνέει και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη.
Οι λόγοι είναι γνωστοί και έγιναν περισσότεροι με την ιδιότυπη ομηρία στην οποία έχει περιέλθει. Από πρόσωπο που έχασε την ηγεσία, αλλά φιλοδοξεί να μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ σε επίσημο δορυφόρο της ΝΔ. Κάτι που δεν κατέστη δυνατό σε προηγουμένη φάση από άλλον υποψήφιο του στήριζε το σύστημα Μητσοτάκη.
Εκ παραλλήλου ο Αλέξης Τσίπρας, ως πολιτικός που εμπιστευθήκαν οι παλαιοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ το 2015 – όταν τους προδώσαν οι ηγεσίες του- αλλά και το 2019, απέτυχε στην αποστολή ανασυγκρότησης της Δημοκρατικής παράταξης.
Εγκλωβισμένος στο μύθευμα “πρώτη φορά Αριστερά” υπέκυψε σε ιδεοληπτικούς και οπισθοδρομικούς κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ και ηττήθηκε ολοσχερώς.
Η μεθόδευση της επιστροφής του στο κέντρο της πολιτική σκηνής με άλλο φορέα, έχει προσωπικό χαρακτήρα, απέχει από τις ανάγκες της Δημοκρατικής Παράταξης και είναι παγιδευμένη στις διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ- και ταυτόχρονα στον έλεγχο του κατεστημένου.
‘Περιμένοντας τον Τσίπρα”
Ο πρώην Πρωθυπουργός παραμένει χαρισματικός σε ότι αφορά τη δημόσια παρουσία του. Αλλά η δράση του αναπτύσσεται εκτός τόπου, εκτός χρόνου και εκτός των αναγκών της ελληνικής πολιτικής σκηνής- πόσο μάλλον της Παράταξης που συνενώνει την ελληνική Κεντροαριστερά με την ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία. Δρα ως θεωρητικός και όχι ως μαχόμενος πολιτικός και λαϊκός ηγέτης.
Αντί, ως πρώην πρωθυπουργός, να οργανώσει πολιτικό αγώνα από τη βάση, χωρίς τα παλιά βαρίδια δίπλα του, αναλώνεται σε κινήσεις που τον καθιστούν αρεστό στο “σύστημα” και σε σεμινάρια ατομικής εξέλιξης- με κάποια άγνωστη ακόμη νέα κομματική σημαία.
Είναι προφανές ότι πρόκειται για χίμαιρα και το πολύ που μπορεί να του εξασφαλίσει την παρουσία του στην Βουλή- χωρίς μεγάλο εκτόπισμα. Το “περιμένοντας τον Τσίπρα” είναι πλέον χάσιμο χρόνου και φθορά για την Παράταξη.
Εν τω μεταξύ ο Μητσοτάκης θα συνεχίσει να παραμένει ατουφέκιστος. Στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο κανένα πολιτικό πρόσωπο με ενεργό ρόλο δεν έχει τις ικανότητες να αντιμετωπίσει τον Νεομητσοτακισμό, να οδηγήσει την παράταξη σε συσπείρωση και εκλογική νίκη και τη χώρα σε αλλαγή πορείας.
Μπορεί να τη διεκδικήσει μόνο ένα πολιτικό πρόσωπο που δεν βρίσκεται στη Βουλή τα τελευταία χρονιά: ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρος τριών κυβερνήσεων, έχει τα χαρακτηριστικά που απαιτεί η παραταξιακή ανασύνταξη.
Είναι ο πιο χαρισματικός πολιτικός της γενιάς του, με μαγικό δημόσιο λόγο, προσωπική συγκρότηση, ευρυμάθεια και πολιτικό εκτόπισμα.
Διαθέτει κυβερνητική εμπειρία, γνώση της ευρωπαϊκής πολιτικής, πείρα στη διαχείριση κρίσεων, συναρπαστικό δημόσιο λόγο, επικοινωνιακό βεληνεκές, ακαδημαϊκό κύρος και ισχυρή προσωπική βούληση.
Γνωρίζει τις ανάγκες της χώρας, έχει βιώσει από τη καλή και από τη ανάποδη τις ιδιοτυπίες της Παράταξης, αντιλαμβάνεται πως συμπεριφέρονται οι ελίτ, κατανοεί τη διεθνή τάξη πραγμάτων και είναι σε θέση να διαπραγματευτεί, στο εσωτερικό και διεθνώς, υπέρ των συμφερόντων του ελληνικού λαού.
Στο πολιτικό βιογραφικό του θα βρούμε αλληλουχία λανθασμένων επιλογών. Από την νεανική περίοδο μέχρι την αναποφασιστικότητα που έδειξε απέναντι στη μεθόδευση των Σημίτη -και των εκτός ΠΑΣΟΚ υποστηρικτών του -να επιβάλουν τον Γ. Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και την πρωθυπουργία. Για να χτυπάνε στη συνέχεια οι Έλληνες το κεφάλι τους στον τοίχο.
Ο Βενιζέλος για λόγους που έχει εξηγήσει ο ίδιος – και θα κριθούν από τη ιστορία τελικά- ενεπλάκη στην περιπέτεια στην οποία έβαλε το ΠΑΣΟΚ και τη χώρα ο Παπανδρέου.
Διέθεσε τα πολιτικά προσόντα του στις μνημονιακές κυβερνήσεις του κόμματος του και του Σαμαρά και ανεξάρτητα από τον απολογισμό που κάνει ο ίδιος τιμωρήθηκε από το εκλογικό σώμα γι’ αυτό. Αλλά και από τον Παπανδρέου που τον χτύπησε πισώπλατα με διάσπαση του ΠΑΣΟΚ.
Στο τέλος τιμωρήθηκε και από τους διαδόχους του στο κόμμα, που με σύνδρομα κατωτερότητας τον άφησαν εκτός Βουλής. Αλλά αυτά είναι άλλες ιστορίες. Αυτή τη στιγμή προέχουν άλλα: τι κάνουμε με τον Μητσοτάκη και όσα αντιπροσωπεύει…
Στο έλεος του Μητσοτάκη
Η κατακερματισμένη και ανήμπορη ευρύτερη Δημοκρατική Παράταξη που μεταπολιτευτικά αναπτύχθηκε στον άξονα Κεντροαριστερά- Αριστερά βρίσκεται στο έλεός του.
Κάθε τόσο εμφανίζονται ηγετίσκοι, προσπαθούν να κάνουν καριέρα ασήμαντα πρόσωπα, και κάποιοι αναζητούν κολυμβήθρες του Σιλωάμ για να ανανέωση της παραμονή στην πολιτική σκηνή με νέους όρους. Το βασικό πρόβλημά της είναι η έλλειψη ηγεσίας.
Για να ανακάμψει χρειάζεται συσπείρωση σε πρόσωπο με τα πολιτικά προσόντα που διαθέτει ο Βενιζέλος- ανεξάρτητα από τη χρήση τους που έκανε ως τώρα ίδιος.
Αφήνοντας – κι αυτός και οι δημοκρατικοί πολίτες- πίσω τα λάθη, αντιθέσεις και τριβές, μπορούν να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις να ηγηθεί ενός νέου φορέα με επαρκή ηγεσία. Ικανή να ξεπεράσει τον σημερινή πολυδιάσπαση και να αντιμετωπίσει τον Νεομητσοτακισμό, με, εφικτό, στόχο να τον κατανικήσει.
Το ΑΠ έχει ασκήσει σκληρή κριτική στον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ -δεν παίρνει τίποτε πίσω θα το ξανακάνει αν κρίνει ότι υπάρχει λόγος- χωρίς να αμφισβητήσει ποτέ το προφίλ του.
Αλλά ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι διαθέτει τις πολιτικές επάρκειες που χρειάζεται κάποιος ώστε ηγούμενος της παράταξης να της δώσει προοπτική επιστροφής στην εξουσία.
Η κριτική που μπορεί να ασκήσει κάποιος στη διαδρομή του πρέπει να υποχωρήσει μπροστά στην προτεραιότητα να αξιοποιηθούν τα προσόντα του. Τα υπόλοιπα θα βρεθούν. Αρκεί οι δημοκρατικοί πολίτες πρέπει να ωθήσουν τα κόμματα τους σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Να ξεπεράσουν τις ηγεσίες τους, ή να τις υποχρεώσουν να υποτάξουν στις κενοδοξίες τους στην ανάγκη για νέο φορέα με επικεφαλής κάποιον, αν μη τι άλλο πρωθυπουργίσιμο.
Η συλλογική παραταξιακή αναζήτηση πρέπει να απεμπλακεί από τη φθορά των συζητήσεων για το “κόμμα του Τσίπρα”, την εσωτερική κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ και τη σύμπραξη του Πολάκη με τον Τζανακόπουλο και του Φάμελλου με τη Ζωή και τον Χαρίτση.
Η σοβαρή συζήτηση για παραταξιακή επικράτηση απέναντι στη Δεξιά απαιτεί σοβαρή αναζήτηση επικεφαλής με πολιτικό βάρος και εκ των πραγμάτων οδηγεί στον Βενιζέλο. Όποιος ξέρει κάποιον καλύτερο, για το ρόλο που δεν μπορεί να παίξει ο Ανδρουλάκης και έχει ακυρώσει για τον εαυτό του ο Τσίπρας -ώστε να ξαναγίνει η Δημοκρατική Παράταξη κυβερνώσα δύναμη, να σηκώσει το χέρι.
