Του Βασίλη Γαλούπη
Ο Λοβέρδος είναι η συνηθισμένη περίπτωση πολιτικού που βλέπει τον ίσκιο του μεγαλύτερο από το πραγματικό του μπόι. Αυτό που κατάφερε τελικά με την υπερφίαλη τακτική του είναι έπειτα από 23 χρόνια στη Βουλή να αποχωρήσει ως αποτυχημένος.
Για δύο πράγματα θα τον θυμάται ο κόσμος: για τα δικαστικά τρεχάματα με το σκάνδαλο Novartis και τη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών.
Τα τελευταία 10 χρόνια ο Λοβέρδος έμοιαζε με έναν άνθρωπο αναγκασμένο να φοράει όλη μέρα ένα κοστούμι δανεικό που δεν είναι στο νούμερό του και τον στενεύει. Ώσπου δεν άντεξε άλλο να υποκρίνεται. Χθες πέταξε την «παλιά» φορεσιά, για να βρει, ξαλαφρωμένος, νέο ρούχο στα μέτρα του.
Από το 2000, όταν εξελέγη βουλευτής πρώτη φορά, ο Λοβέρδος δεν έκρυψε τις φιλοδοξίες του. Υπουργοποιήθηκε τέσσερις φορές, αλλά το έργο που άφησε πίσω του κρίνεται αρνητικό. Το 2012 θέλησε να ανοίξει δικό του «μαγαζί», τη ΡΙΚΚΣΥ και το ΠΑΣΟΚ τον διέγραψε. Η ΡΙΚΚΣΥ χάθηκε στον ωκεανό κι έτσι ο Λοβέρδος έκανε μετά ό,τι μπορούσε για να επιστρέψει στο «μαντρί» της Χαρ. Τρικούπη.
Ψήφισε πειθαρχικά κάθε Μνημόνιο που «κυκλοφόρησε» στη χώρα και διετέλεσε υπουργός μόνο στα χρόνια της πρώτης βαριάς μνημονιακής πενταετίας 2009-14, όταν εφάρμοσε πιστάόσα διαλυτικά μέτρα για την ελληνική κοινωνία ζητούσε η τρόικα.
Το 2021 αποφάσισε να γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Το σύστημα Μητσοτάκη ενθουσιάστηκε. Έτυχε φανατικής στήριξης από τα «συστημικά» ΜΜΕ. Ακόμα κι έτσι, όμως, «κατάφερε» να έρθει… τρίτος και καταϊδρωμένος, χάνοντας από ένα καμένο χαρτί στην πολιτική, τον Γιώργο Παπανδρέου, αλλά και από τον άτολμο Νίκο Ανδρουλάκη.
Τώρα δεν εξελέγη καν βουλευτής. Ηττήθηκε από τη Μιλένα Αποστολάκη. Έτσι αποφάσισε να φύγει από το κόμμα, όμως καρφί δεν καίγεται πλέον ούτε στο ΠΑΣΟΚ ούτε και στους ψηφοφόρους του. Όποιο πολιτικό κεφάλαιο του Ανδρέα Λοβέρδου έχει προ πολλού εξατμιστεί.
Τι θα απογίνει στην πολιτική ο Λοβέρδος απασχολεί μόνο τον ίδιο πια. Την πλευρά Μητσοτάκη, πάντως, τη γλυκοκοιτάει τόσο απροκάλυπτα τα τελευταία χρόνια, που σε κανέναν δεν έκανε εντύπωση ότι έσπευσε να επισκεφθεί, άνευ λόγου, τον Άδωνι Γεωργιάδη ως νέο υπουργό Εργασίας για να τον… συγχαρεί στα νέα του καθήκοντα.
Με την αλλόκοτη επίσκεψη στο διακομματικό φιλαράκι του στη Βουλή ο Λοβέρδος «διαφημίζει» ότι ο ίδιος είναι διαθέσιμος στην πολιτική αγορά και ότι βλέπει φως για την καριέρα του στο σύστημα Μητσοτάκη.
Έτσι κι αλλιώς ο Λοβέρδος πιστεύει πάνω απ’ όλα σε οτιδήποτε προωθεί τον Λοβέρδο. Δεν υπάρχει κάποιο άλλο ιδεολογικό κριτήριο πέρα απ’ αυτό.
Όμως υπήρξαν και πιο σημαντικά πράγματα στην πολιτική διαδρομή του Λοβέρδου από τον «κενό» αυτοθαυμασμό του. Όπως η υπόθεση Novartis. Ήταν το μοναδικό πολιτικό πρόσωπο για το οποίο ασκήθηκε ποινική δίωξη από τον εισαγγελέα.
Το περασμένο καλοκαίρι ήρθε στο φως έγγραφο του FBI, το οποίο αποδείχθηκε ότι είχε παραποιηθεί από το υπουργείο Εξωτερικών, ώστε να αφαιρεθεί το όνομα του Λοβέρδου από το εξής απόσπασμα: «Το 2012 η Novartis Ελλάς πλήρωσε 20.000 ευρώ στον Ανδρέα Λοβέρδο, που ξεπλύθηκαν μέσω της Medical Development, για να εμποδίσει ένα ανταγωνιστικό φάρμακο να αντικαταστήσει το Lucentis».
Λίγες εβδομάδες μετά τον σάλο, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών με βούλευμά του απάλλαξετον πρώην υπουργό από την κατηγορία της δωροληψίας που του είχε αποδοθεί. Σύμφωνα με το σκεπτικό, δεν προέκυψαν επαρκείς ενδείξεις.
Η δεύτερη υπόθεση που κουβαλάει στις πλάτες του ο Λοβέρδος είναι η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών το 2012. Όσο κι αν ο ίδιος εξακολουθεί μάταια να το αρνείται, ήταν η δική του υπουργική απόφαση να εκδώσει την υγειονομική διάταξη 39Α που βασιζόταν σε αναγκαστικό νόμο του 1940. Η Εισαγγελία και οι αστυνομικές Αρχές στη συνέχεια εφάρμοσαν τον νόμο.
Το 2016 έφυγε από τη ζωή μία από τις 32 οροθετικές που είχαν διαπομπευτεί με την υγειονομική διάταξη που είχε εκδώσει ο Ανδρέας Λοβέρδος. Η Μαρία. Η μητέρα της είχε στείλει σε εφημερίδα ένα συγκλονιστικό γράμμα: «Έγινε πια κι αυτό και τώρα ο κύριος Λοβέρδος μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Η κοινωνία σχεδόν καθάρισε από αυτές τις κοπέλες κι αυτό το φρόντισε ο ίδιος».
Ο Λοβέρδος έχει εκδώσει κι ένα βιβλίο, το «Απόπειρα δολοφονίας, μια προσωπική μαρτυρία». Εκεί μέσα σκιαγραφεί, όπως έγραψε παλαιότερα η «δημοκρατία», τον καλύτερο οδικό χάρτη για τη διαπλοκή που έχει κυκλοφορήσει στη χώρα.
Στο βιβλίο του αναφέρεται ονομαστικά όχι μόνο σε πολιτικά πρόσωπα αλλά και σε γνωστούς δημοσιογράφους που άλλος του έκλεινε τα ραντεβού, άλλος τον πληροφορούσε ότι είναι ύποπτος για τη Novartis, άλλος για την κλήση του από τις δικαστικές Αρχές πριν προλάβει να το πράξει η αρμόδια υπηρεσία, άλλος τον ενημέρωνε για τη θεματολογία της εφημερίδας του, άλλος του πάσαρε πληροφορίες κι άλλος φρόντιζε για τη δημόσια εικόνα του.
Η λαϊκή ψήφος, όμως, δεν κατάφερε τελικά να συλλάβει το… μεγαλείο του Λοβέρδου. Δεν τον έκανε ούτε πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ούτε κομματάρχη στο απίθανο ΡΙΚΚΣΥ ούτε καν βουλευτή το 2023. Έμεινε βασιλιάς χωρίς βασίλειο, αρχηγός χωρίς κόμμα, πολιτικός χωρίς ψήφους. Είναι, όμως, πάντα ελεύθερος να αυτοθαυμάζεται. Αυτό δεν μπορεί να του το στερήσει κανείς!
Βιογραφικό
Γεννήθηκε το 1956 στην Πάτρα. Σπούδασε στη Νομική του ΑΠΘ, με μεταπτυχιακό στις Βρυξέλλες. Το 1987 εξελέγη λέκτορας Συνταγματικού Δικαίου στο Πάντειο. Στα φοιτητικά χρόνια του ήταν γραμματέας της ΚΝΕ. Εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής το 2000 με το ΠΑΣΟΚ. Το 2012 ίδρυσε το κόμμα ΡΙΚΣΣΥ και διεγράφη από το ΠΑΣΟΚ. Το 2013 ίδρυσε το κόμμα Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα, που συμμετείχε μαζί με την Ελιά στις ευρωεκλογές του 2014. Το 2015 και το 2019 εξελέγη βουλευτής με το ΚΙΝ.ΑΛ. Διετέλεσε υπουργός Εργασίας το 2009 και υπουργός Υγείας στις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου. Το 2014 διορίστηκε, επί Σαμαρά, υπουργός Παιδείας. Το 2018 το όνομά του συνδέθηκε με το σκάνδαλο Novartis. Τον Αύγουστο 2022 απαλλάχθηκε από τη Δικαιοσύνη.
