Του Μιχάλη Ψύλου
Συχνά, το μόνο «δίκαιο» που θριαμβεύει είναι «το δίκαιο του ισχυροτέρου», έγραφε ο Θουκυδίδης στον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Παραθέτοντας μάλιστα τον διάλογο των ισχυρών Αθηναίων με τους αδύναμους Μήλιους, σημείωνε με σοφία: Δίκαια μεν εν τω ανθρωπείω λόγω από της ίσης ανάγκης κρίνεται, δυνατά δε οι προύχοντες πράσσουσι και οι ασθενείς συγχωρούσιν. (Το δίκαιο, στα λόγια των ανθρώπων, αποφασίζεται όταν κι οι δυο πλευρές βρίσκονται στην ίδια ανάγκη, αλλά εκείνα που μπορούν να γίνουν τα κάνουν οι πιο ισχυροί, κι οι αδύνατοι τα παραδέχονται υποχωρώντας).
Δεν ξέρω γιατί αλλά θυμήθηκα τα σοφά λόγια του Θουκυδίδη, διαβάζοντας την ανάρτηση στο Χ του Λευτέρη Αυγενάκη που συνεχάρη τον 22χρονο υπάλληλο του αεροδρομίου, Παναγιώτη επειδή ανακάλεσε την μήνυση για το βίαιο επεισόδιο που προκάλεσε εναντίον του ο πρώην υπουργός.
Για την ιστορία, ο Λευτέρης συνεχάρη τον Παναγιώτη «για το θάρρος του να αντισταθεί στην απίστευτη εργαλειοποίηση του επεισοδίου από συγκεκριμένους κύκλους που επιζητούν την πολιτική μου εξόντωση».
Αναμφίβολα, ουδείς μπορεί και πρέπει να κατηγορήσει τον 22χρονο Παναγιώτη για την απόφασή του. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ελεύθερου ανθρώπου να αποφασίζει πώς θα πράττει. Αν και ο Θουκυδίδης έλεγε επίσης και κάτι άλλο:
Ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τοις υπακούειν ετοιμοτέροις ούσιν (Δεν κατηγορώ αυτούς που ασκούν την εξουσία, αλλά αυτούς που είναι πρόθυμοι να υπακούσουν)
Ουδείς φυσικά, μέμφεται τον Παναγιώτη, που δεν ξέρω αν δέχθηκε πιέσεις, αλλά σίγουρα δεν είδε στην πράξη και κάποια αντίστοιχα σθεναρή κίνηση εναντίον του δράστη του επεισοδίου. Για παράδειγμα από τον συνδικαλισμό, που υποτίθεται πώς δεν θα άφηνε να πέσει κάτω μια τέτοια απαράδεκτη ενέργεια του στυλ : Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε!
Ας μη γελιόμαστε! Αν δεν ήταν ενοχλητικό βίντεο δεν θα είχε ασχοληθεί κανείς με το περιστατικό βίας από τον βουλευτή, Ο οποίος άλλωστε αποπέμφθηκε από το κόμμα του για αυτόν ακριβώς το λόγο. Μένει να δούμε βέβαια αν η ανάκληση της μήνυσης θα ακολουθήσει ανάκληση της διαγραφής του βουλευτή.
«Εάν υποχωρήσω στις παρορμήσεις του ενστίκτου και επιτεθώ, το “ζώο” μέσα μου θα νικήσει, εγώ όμως σαν άνθρωπος με φρόνημα ηθικό θα νικηθώ. Και αυτή τη νίκη του “φυσικού”, που με ταπεινώνει, δεν τη θέλω», έγραφε ο μεγάλος Ευάγγελος Παπανούτσος στο βιβλίο του «Το δίκαιο της πυγμής».
Και πρόσθετε με έμφαση: «Αυτό που γίνεται, να επιβάλλει δηλαδή ο άνθρωπος με τη γροθιά τη θέληση και το συμφέρον του, αξίζει και πρέπει να γίνεται, γιατί έτσι μόνο θα προοδέψει και αυτός και ο κόσμος, τούτο ακριβώς γεννάει μέσα μας πολλές και σοβαρές αμφιβολίες. Αν ο άνθρωπος φέρθηκε ως τώρα με αγριότητα και απερισκεψία όπως όλα τα θηρία, και όταν καταλαβαίνει ότι έχει την υπεροχή, λύνει τις διαφορές του με τη βία, το γεγονός αυτό δεν σου δίνει το λογικό δικαίωμα να περιμένεις ότι θα επαναλαμβάνεται επ’ άπειρον και πολύ λιγότερο ότι τούτο “θα γίνεται και στο μέλλον” .
