Ο ελληνικός τουρισμός ξεπουλιέται κομμάτι-κομμάτι σε ξένα funds. Από τη Σαντορίνη ως τη Χαλκιδική, παραλίες, ξενοδοχεία και resorts περνούν σε χέρια “επενδυτών” – και η Ελλάδα παρακολουθεί σιωπηλά
Γράφει ο Businessman
Την ώρα που οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι φωτογραφίζονται περήφανα δίπλα σε μακέτες νέων “αναπτυξιακών έργων” και επενδύσεων δισεκατομμυρίων, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ωμή: ο ελληνικός τουρισμός δεν αναπτύσσεται — εκχωρείται. Το ένα μετά το άλλο, τα φιλέτα του Αιγαίου και του Ιονίου, τα ιστορικά ξενοδοχεία, οι εμβληματικές μονάδες και τα resorts-τοπόσημα, περνούν αθόρυβα αλλά σταθερά στον έλεγχο ξένων funds. Επενδυτικοί κολοσσοί με έδρα σε Μαδρίτη, Νέα Υόρκη και Σιγκαπούρη αποκτούν τον έλεγχο της τουριστικής ταυτότητας της χώρας, με όρους που ελάχιστα έχουν να κάνουν με “εθνική στρατηγική” και πολύ περισσότερο με απόδοση κεφαλαίου.
Με πρόσχημα τη «βιώσιμη ανάπτυξη», τον «εκσυγχρονισμό» και τις «ανάγκες της διεθνούς αγοράς», παραδίδεται ένα-ένα τοπία, ξενοδοχεία, ακίνητα και παραλιακές ζώνες —σε τιμές που συχνά θυμίζουν ξεπούλημα. Κάτω από τους αριθμούς των «επενδύσεων» κρύβεται η σιωπηλή αποχώρηση ελληνικών επιχειρηματιών, η σταδιακή εξαφάνιση της μικρομεσαίας τουριστικής επιχειρηματικότητας και η μονοκαλλιέργεια του all-inclusive. Οι τουρίστες αυξάνονται, αλλά τα έσοδα φεύγουν έξω. Οι εργαζόμενοι παραμένουν φθηνό, εποχικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα, και οι τοπικές κοινωνίες απλώς παρακολουθούν.
Δεν πρόκειται για ανάπτυξη. Πρόκειται για αποικιοποίηση με leasing. Μοντέλα “τουριστικής αξιοποίησης” που δεν έχουν καμία σχέση με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό ή μεριμνά για το περιβάλλον, την πολιτιστική ταυτότητα ή την εθνική κυριαρχία. Μια χώρα που ζει από τον τουρισμό δεν έχει την πολυτέλεια να παραδίδει αμαχητί τον τουριστικό της πλούτο στα κοράκια των αγορών. Κι όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα που χτίζεται σήμερα — με υπογραφές, χαμόγελα, κόκκινες κορδέλες, και πολλή σιωπή.
