Ο Γιώργος Λακόπουλος, έχοντας τιμηθεί στο παρελθόν από το Ίδρυμα Μπότση, ασκεί δριμεία κριτική για τις φετινές βραβεύσεις, κάνοντας λόγο για έλλειψη αξιοκρατίας, πολιτικές ισορροπίες και «πλυντήρια» επαγγελματικών συμπεριφορών. Επισημαίνει ότι κάποιες επιλογές δεν τιμούν τη δημοσιογραφία, αντιθέτως την εκθέτουν. Τονίζει την ανάγκη το Ίδρυμα να επανεξετάσει τα κριτήριά του και να αποφεύγει την ηθική απαξίωση του θεσμού. Παράλληλα, υπερασπίζεται τους πραγματικά άξιους δημοσιογράφους που τιμήθηκαν δικαίως.
Διαβάστε το άρθρο του που δημοσιεύτηκε στο anoixtoparathyro.gr και ακολουθεί:
Ο υπογράφων έχει τιμηθεί από το “Ίδρυμα Μπότση”. Το 2009 μοιράσθηκα με τον Νίκο Ξυδάκη, το βραβείο πολιτικής αρθρογραφίας ‘Χρήστος Πασσαλάρης’. Για την “επιτυχημένη και σφαιρική ανάλυση της πολιτικής επικαιρότητας”.
Το “επιτυχημένη” ήταν καλό ως επιχείρημα στους εργοδότες μας-την Καθημερινή και τον Ελεύθερο Τύπο των Αγγελόπουλων. Το “σφαιρική” μπορούσε να ισχύει μόνο αν το έβλεπε κανείς ..πακέτο: ο καθένας ξεχωριστά, είχε διαφορετική οπτική …”σφαιρικότητας”.
Κάνεις δεν πρόσεξε ότι δεν ήταν λογικό να παίρνουμε μαζί με τον Νίκο -εξαιρετικό σχολιαστή, που αργότερα μπήκε στην πολιτική- το ίδιο βραβείο “σφαιρικότητας”.
Βγάλαμε ωραίες φωτογραφίες, πήραμε και από μια επιταγή 1500 ευρώ και όλα καλά. Δεν ήταν όμως εμφανές -και δεν είναι συνήθως- το συγκεκριμένο κριτήριο και το χρονικό διάστημα βράβευσης:
-Συνολικά ο επαγγελματικό βίος, ή μια επιτυχία τον τελευταίο χρόνο. Παρότι τα χαρτιά του Ιδρύματος αναφέρουν το δεύτερο: “των καλυτέρων κατά το έτος δημοσιογραφικών επιτυχιών…”.
Η “επιλογή των βραβευόμενων ανήκουν εις την ελευθέραν κρίσιν” της διοίκησης του Ιδρύματος. Η οποία όμως εξαντλείται σε γενικότητες και δεν τεκμηριώνει τη βράβευση -ώστε να αναδειχθεί και το περιεχόμενό της. Εκτός αν τεκμηριώνεται μόνη της.
Πχ ο Φοίβος Καρζής βραβεύθηκε εφέτος για “το ραδιοφωνικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «Η Μεταπολίτευση σε Πρώτο Πρόσωπο»… Χειροπιαστά πράγματα.
Ακόμη πιο χειροπιαστή ήταν πριν πολλά χρόνια η βράβευση του Δημ. Νικολακόπουλου: ήταν ο μόνος δημοσιογράφος στην Ιστορία που αποκάλυψε- στο Βήμα- ολόκληρο τον προϋπολογισμό εκείνου του έτους μια εβδομάδα πριν ανακοινωθεί .
Ίσως η διοίκηση δεν θέλει να μπει στη βάσανο της σύγκρισης. Έτσι όμως αδικούνται πραγματικές επιτυχίες δημοσιογράφων τον τελευταία χρόνο. Σίγουρα κάποιοι αξίζουν. Αλλά το σύνολο των βραβεύσεων δεν είναι το απόσταγμα του έτους.
Είναι ορατό ότι οι βραβεύσεις του συγκεκριμένου Ιδρύματος υπόκεινται σε πολιτική ισορροπιών- αν όχι και… επετηρίδας- όχι μόνο ανάμεσα σε ΜΜΕ, αλλά και σε πρόσωπα ή πολιτικές αντιλήψεις παρότι το τελευταίο οφείλουν να το παρακάμπτουν: “Οι αποφάσεις και οι ενέργειες του Δ.Σ. του Ιδρύματος σε ουδένα έλεγχο σκοπιμότητας, ουδεμίας κρατικής αρχής υπόκεινται”…
Στην κλίματα των αξιολογήσεων οι βραβεύσεις πρέπει να καλύπτουν καταξιωμένους δημοσιογράφους, με αποδεκτές επαγγελματικές επιδόσεις. Εξαιρέσεις δεν νοούνται, όπως παρατηρήθηκε στα εφετινά βραβεία.
Μια ομάδα βραβευθέντων δικαίως τιμήθηκε. Αλλά για μια άλλη, ευτυχώς ολιγάριθμη, το μόνο που δεν μπορεί να ισχυριστεί το Ίδρυμα ειναι ότι τηρείται η αποστολή του για “προαγωγή τής δημοσιογραφίας εν ‘Ελλάδι”. Εκτός να δώσουμε άλλο περιεχόμενο στον όρο “προαγωγή”.
Με άλλα λόγια κάποιες από τις εφετινές βραβεύσεις μάλλον καταστροφικές συνέπειες έχουν στη δημοσιογραφία. Τα ονόματα δεν έχουν σημασία. Έχει όμως το μήνυμα που αναδύεται.
-Πώς νοείται βραβεύει το Ίδρυμα δημοσιογράφους που έχει καταδικάσει το επαγγελματικό σωματείο των δημοσιογράφων -για λόγους αντίθετους από όσους επιστρατευθήκαν για τη βράβευση;
-Τι νόημα έχει να κυκλοφορούν με το παράσημο του Ιδρύματος στο πέτο πρόσωπα που εκθέτουν τον κλάδο ως κακόφημο, επειδή εμφανώς τον αξιοποιούν για λόγους που ουδεμία σχέση έχουν με την αποστολή της επαγγελματικής δημοσιογραφίας και τους Κώδικες της;
-Πώς εξηγείται ότι, ενώ κάποια ΜΜΕ κάθε άλλο παρά συνεισφέρουν στους σκοπούς του Ιδρύματος, όπως τους όριζε ο Αθανάσιος Μπότσης –“Η σωστή και πλήρης ενημέρωση είναι το βασικό αγαθό της Δημοκρατίας και το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη και δημοσιογράφοι που γράφουν χωρίς φανατισμό και προβάλουν με αντικειμενικότητα όλες τις απόψεις”– το Ίδρυμά του βραβεύει εργαζόμενους σ’ αυτά που είναι εικόνα και ομοίωσή τους;
Όλοι στην επαγγελματική πιάτσα γνωρίζουν και όλοι στην “κοινωνία των αναγνωστών, ακροατών και θεατών” ξεχωρίζουν του άξιους και ευσυνείδητους δημοσιογράφους από τους “επίορκους” της ευθύνης που ανέλαβαν όταν ζήτησαν την εγγραφή τους στη ΕΣΗΕΑ.
Και ενώ το επαγγελματικό σωματείο τα τελευταία χρόνια -με πρόεδρο τη Μαρία Αντωνιάδου- αναπτύσσει δράσεις ανάκτησης του κύρους των μελών του, αναζωπύρωσης της αίγλης του ως εγγυητή της ενημέρωσης και άσκησης του ρόλου του και ως πνευματικού φορέα κατά τις παραδόσεις του, ένα συναφές ίδρυμα-ταγός, που δημιουργήθηκε για να συμβάλει σ’ αυτό, με κάποιες αβασάνιστες επιλογές του, υπονομεύει αυτές τις προσπάθειες .
Η, αξιοσέβαστη κατά τα λοιπά, ισόβια ηγεσία του ιδρύματος Μπότση ίσως πρέπει να ξεσκονίσει τα κριτήρια της και να επικαιροποιήσει τις γνώσεις της, ανοίγοντας τα μάτια και τ΄ αυτιά της. Η δημοσιογραφία έχει καμία αξιολογική πλευρά. Οι δημοσιογραφικές βραβεύσεις δεν μπορεί να καταλήξουν πλυντήρια, ή κολυμβήθρες του Σιλωάμ…
