Με ειλικρίνεια και χωρίς περιστροφές, ο Ανδρέας Μικρούτσικος μίλησε για τα οικονομικά χτυπήματα που δέχθηκε στη ζωή του, κάνοντας σαφείς αναφορές σε πρόσωπα και καταστάσεις που τον άφησαν ακάλυπτο, την ώρα που εκείνος άπλωνε το χέρι της βοήθειας.
Όπως αποκάλυψε, σημαντικό μέρος των χρημάτων του «χάθηκε» – άλλες φορές σε στιγμές ευτυχίας με φίλους, και άλλες σε αποτυχημένες προσπάθειες να στηρίξει ανθρώπους που του ζήτησαν βοήθεια.
«Τα χρήματα εξανεμίστηκαν. Όσα πήγαν σε καλές στιγμές με φίλους, τα θεωρώ τα καλύτερα χρήματα που ξόδεψα. Δεν ήμουν ποτέ μόνος, πάντα ήμασταν μαζί», ανέφερε, τονίζοντας όμως με πικρία πως τα περισσότερα του τα πήραν οι τράπεζες, λόγω μιας λανθασμένης απόφασης.
«Προσπάθησα να βοηθήσω φίλους, με την παρακίνηση ισχυρών προσώπων από τον χώρο της τηλεόρασης. Τελικά, με άφησαν εκτεθειμένο. Δεν στάθηκε κανείς στο πλευρό μου όταν κατέρρεε η κατάσταση», είπε.
Ο παρουσιαστής αποκάλυψε ακόμη πως, παρά τις δυσκολίες, δεν λύγισε ψυχολογικά: «Όταν όλα κατέρρεαν, εγώ με αξιοπρέπεια έλεγα “είμαι μια χαρά, μην με ρωτάτε τίποτα”. Δεν βούλιαξα ποτέ. Ούτε κατάθλιψη, ούτε απελπισία. Συνέχισα να ζω, να γελάω, να τρώω όσο μπορούσα, να κάνω λίγες αλλά σημαντικές συναντήσεις. Και κάποιοι από τον χώρο με ρώτησαν διακριτικά αν χρειάζομαι βοήθεια. Τους κρατώ στην καρδιά μου. Όχι όμως κι εκείνους που έπρεπε να με ρωτήσουν και δεν το έκαναν».
Σε άλλο σημείο, ο Ανδρέας αναφέρθηκε σε οικονομικές υποστηρίξεις που παρείχε επανειλημμένα, χωρίς ποτέ να ζητήσει επιστροφή: «Υπήρχαν άνθρωποι, όπως ο Μάνος, που ερχόταν και μου έλεγε ότι χρειάζεται χρήματα. Ρωτούσα πόσα, μου έλεγε “5 εκατομμύρια δραχμές”, κι εγώ απαντούσα “θα στα δώσω”. Αυτό γινόταν σχεδόν κάθε μήνα. Τα έδινα χωρίς δεύτερη σκέψη και ποτέ δεν τα ξαναείδα. Από κάποιους, καλά να μην τα πάρω. Από κάποιους άλλους όμως… γιατί να μη μου τα επιστρέψουν;».
Το πιο συγκινητικό στιγμιότυπο, ωστόσο, ήρθε με την αναφορά του στην Αφροδίτη Μάνου: «Της είχα δώσει κάποτε 180.000 δραχμές. Πριν από έναν χρόνο ήρθε και μου είπε “σου επιστρέφω τα λεφτά που σου χρωστούσα”. Της είπα “τι λες μωρέ μπουμπού;”. Θέλω να πω πως τέτοιες πράξεις πρέπει να λέγονται. Είναι δείγματα ήθους και αξιοπρέπειας».
Μια εξομολόγηση που φέρνει στο φως όχι μόνο τις οικονομικές του απώλειες, αλλά και τη βαθιά του ανάγκη για αξιοπρέπεια, αναγνώριση και ειλικρίνεια στις ανθρώπινες σχέσεις.
