Του Νίκου Λακόπουλου
«Η εξουσία, το χρήμα, οι δημόσιες σχέσεις και οι ισχυροί φίλοι είναι πάνω από την Δικαιοσύνη. Η Δικαιοσύνη είναι επιλεκτική, προκατειλημμένη και προστατεύει τους δυνατούς αυτής της γης, σκορπώντας με την απόφασή της φόβο σε αυτές και αυτούς που είχαν το θάρρος να μιλήσουν, αλλά και σε όλους και όλες μας. Είμαστε βαθιά οργισμένοι, απογοητευμένοι και τρομαγμένοι από την χθεσινή απόφαση του ΜΟΔ για αναστολή φυλάκισης του πρωτοδίκως ενόχου για 2 βιασμούς ανηλίκων, Δημήτρη Λιγνάδη’.
Η ανακοίνωση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών θέτει ένα πολιτικό ζήτημα για την απόφαση για τον Λιγνάδη που αποτελεί τον πυρήνα της: η Δικαιοσύνη δεν υπηρετεί απλώς την εξουσία με αυτή την απόφαση, αλλά σκορπά τον φόβο και τρομοκρατεί!
Ένας βιαστής με δικαστική απόφαση κρίνεται ότι δεν είναι ύποπτος για τέλεση νέων πράξεων και αφήνεται ελεύθερος ΄όταν έχει προφυλακιστεί με αυτό το σκεπτικό πριν καταδικαστεί, αλλά όταν καταδικάζεται απελευθερώνεται. Η Δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή. Δεν έχει λογική.
Έχει όμως μια λειτουργία που αφορά τα θύματα παρόμοιων εγκλημάτων, το μήνυμα να μην τολμήσουν να καταγγείλουν γιατί όχι μόνο δεν θα δικαιωθούν, αλλά μπορεί να βρεθούν κατηγορούμενοι. Και ένα σαφές μήνυμα σε δικαστικούς- που διατυπώθηκε στο δικαστήριο από την υπεράσπιση του Λιγνάδη, ότι θα έχουν την τύχη της Τουλουπάκη.
Ο Λιγνάδης αν και κρίθηκε ένοχος για δύο βιασμούς ανηλίκων πανηγυρίζει γιατί αθωώθηκε για άλλους δύο -λόγω αμφιβολιών για τον ένα και γιατί για τον άλλο συνέβη κάτι που σημαίνει πως το μήνυμα ελήφθη από τον μηνυτή που δεν πήγε στο δικαστήριο.
Η ένοχη δεν είναι πια η Δεξιά, αλλά η Αριστερά
Πόσο παρασκήνιο υπάρχει σ’ αυτή την υπόθεση που πολιτικοποιήθηκε πριν την δίκη: ο αξιοπρεπής διευθυντής του Εθνικού Θέατρου ΄ήταν επιλογ΄΄η του Πρωθυπουργού στον αγώνα κατά της ηγεμονίας της Αριστεράς στον πολιτισμό.
Η υπόθεση ήταν μια σκευωρία κατά της κυβέρνησης -για να μη γίνει το… Ελληνικό, είπε κορυφαίος υπουργός- και η κυβέρνηση αφού επιχείρησε να τον καλύψει αποδέχτηκε την παραίτησή του όταν τα στοιχεία οδηγούσαν σε δίκη- έχοντας δώσει χρόνο να εξαφανισθούν στοιχεία από την υπόθεση.
Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός έπαιρνε αεροπλάνο να δει παραστάσεις του Λιγνάδη, αλλά έκανε πως δεν τον ξέρει όταν βρέθηκε στα χ΄έρια της Δικαιοσύνης. Η κυβέρνηση δεν πανηγυρίζει που αφέθηκε ελεύθερος, αλλά δεν διατυπώνει και κάποια ένσταση για μια κραυγαλέα απόφαση του δικαστηρίου που «δεν παρασύρθηκε» κατά τον ίδιο τον Λιγνάδη.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο ο εκλεκτός του Πρωθυπουργού ήταν «κορυφαίος» ηθοποιός, ενώ οι κατήγοροι μέτριοι και ασήμαντοι. Μεταξύ των άλλων σ’ αυτή τη δίκη θα κρινόταν και η αξιοκρατία της κυβέρνησης και η ιδεολογική της υπεροχή ΄ή αντίεπίθεση έναντι της Αριστεράς.
Με πνεύμα Συρίγου σε ανύποπτο χρόνο ο Λιγνάδης λέει σε συνέντευξή πως «αυτή η απαξίωση, είναι ένα σύμπλεγμα ψευδοαριστερίστικο ας μου επιτραπεί να πω, που μετά τη χούντα ταλαιπώρησε για 40 χρόνια την ελληνική πολιτιστική αντίληψη και εκπαίδευση».
«Πολιτισμός και παιδεία εκχωρήθηκαν, χρόνια τώρα, σε ψευδοαριστερές συνειδήσεις» έλεγε δίνοντας το όνομα της δολοφονημένης ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη σε αίθουσα του Εθνικού. Η ένοχη δεν είναι πια η Δεξιά, αλλά η Αριστερά που πρέπει να απολογηθεί.
«Είναι δική σας ευθύνη να αποδομήσετε την άποψη, τόσο διαδεδομένη στο συλλογικό μας ασυνείδητο, ότι καθετί αριστερό είναι εξ ορισμού ηθικό και προοδευτικό» θα πει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο συνέδριο της ΝΔ. Ο ρόλος του Λιγνάδη ήταν κάτι παραπάνω από διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου και η σύλληψη μεγάλο πλήγμα για τον Μητσοτάκη -καθώς πλέον στο χώρο της κουλτούρας του έμενε ο Φουρθιώτης.
Ο «γκουρού¨» της Δεξιάς ήταν βιαστής
Ορισμένοι παρατήρησαν πως διορίστηκε παραβλέποντας σχετικό διαγωνισμό έχοντας ως αντιπρόεδρο Αριστεράς, έχοντας δίπλα του ως αντιπρόεδρο την επίσης διορισμένη αδερφή της πεθεράς του πρωθυπουργού- δείγμα κι αυτό της ιδεολογικής υπεροχής της Δεξιάς.
«Εκείνο που με τρομάζει περισσότερο, είναι η ανάδειξή του από πληθώρα Αυλοκολάκων, Σφουγγοκωλάριων και Σουσούδων, σε… μέγιστο καλλιτέχνη, ανυπέρβλητο ηθοποιό, μοναδικό σκηνοθέτη! Ακόμα και… θεωρητικό θεατρολόγο, που ξεπερνάει έναν Μίνω Βολανάκη, έναν Σπύρο Ευαγγελάτο, έναν Αλέξη Σολωμό!» θα τουιτ΄άρει ο σκηνοθέτης Κώστας Φέρρης.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν εντελώς ατάλαντο πρωτοετή δραματικής σχολής, του οποίου η «υποκριτική» είναι μία παρωδία Ροντηρικού στόμφου, με λίγο πασπάλισμα από Κάρολο Κουν. Αδέξιος, αμήχανος, άναρθρος, αψυχολόγητος, θα έπρεπε να είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγήν για κάθε νέο –ή και παλαιότερο- ηθοποιό.
Στο μεταξύ ο νομικός Κώστας Παπαδάκης παρατηρεί «μία αδιάκοπη σειρά περίεργων αποφυλακίσεων, κατηγορουμένων όμως συγκεκριμένου ταξικού και κοινωνικού φάσματος» που «θέτει άλλη μία φορά το ερώτημα για τον τρόπο λειτουργίας μέρους της δικαστικής εξουσίας και δημιουργεί σοβαρές ανησυχίες για την μονομέρειά της και την ταύτισή της με τον τρόπο που η οικονομικοκοινωνική ελίτ και η κυβέρνηση της χώρας αντιλαμβάνεται την λειτουργία της».
Η Δικαιοσύνη και ο… «λαϊκισμός»
Όταν ξέσπασε η υπόθεση η υπουργός Πολιτισμού με άρθρο της στα «Νέα» καλούσε να μην «παρασυρθούμε από την ψυχολογία του όχλου, να συμφωνήσουμε με σχόλια μίσους των social media, τις αυτόκλητες “εισαγγελικές” αγορεύσεις, απαξιώνοντας τις αρχές του νομικού και ηθικού μας συστήματος. Έτσι, καθαιρούμε το κράτος δικαίου. Οφείλουμε, να αντισταθούμε στα ευκαιριακά στημένα “δικαστήρια”».
Η απόφαση του δικαστηρίου μάλλον την δικαιώνει κι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν ασχολείται καθόλου με το ότι «ο καταδικασμένος σε φυλάκιση για βιασμούς, Δημήτρης Λιγνάδης, θα κυκλοφορεί ελεύθερος» -σα να μην υπάρχει κανένα θέμα, αλλ΄ά διαπιστώνει τον «βούρκο» που έπεσε ο ΣΥΡΙΖΑ.
«Άφησαν ελεύθερο τον κολλητό της εξουσίας με τα ειδεχθή εγκλήματα» θα πει από τον «βούρκο» ο Αλέξης Τσίπρας. Το Σωματείο των Ηθοποιών όμως με την ανακοίνωσή του είπε κάτι περισσότερο. «Η εξουσία, το χρήμα, οι δημόσιες σχέσεις και οι ισχυροί φίλοι είναι πάνω από την Δικαιοσύνη».
Αλλά αυτή τη φορά «η Δικαιοσύνη είναι επιλεκτική, σκορπώντας με την απόφασή της φόβο σε αυτές και αυτούς που είχαν το θάρρος να μιλήσουν».
Αλλά αν η Δικαιοσύνη αντί για το καταφύγιο του αδυνάτου είναι το όπλο του ισχυρού κάτι παραπάνω από μια λάθος δικαστική απόφαση συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα που οι δικαστές κινδυνεύουν «να έχουν την τύχη της Τουλουπάκη».
Δεν είναι μόνο μια ήττα του κινήματος για την βία, αλλά η εμπέδωση ενός καθεστώτος όπου οι πρωθυπουργοί θα επιλέγονται από οικονομικά συμφέροντα, τα μέσα ενημέρωσης θα σιωπούν και η Δικαιοσύνη θα αποτελεί μέσο για εκφοβισμό.
