ΓΙΑ ΝΑ συγκεντρωθούν όλα αυτά τα ακίνητα, τα χρήματα και τα αντικείμενά που διεκδικούσε στο παρελθόν ο Γκλύξμπουργκ απαιτήθηκαν πολλές προσπάθειες των προκατόχων του και του ίδιου επί πολλές δεκαετίες.
Διαβάστε στη συνέχεια το αποκαλυπτικό άρθρο του Ιού της Ελεθεροτυπίας, όπως είχε δημοσιευτεί στις 8 Ιουλίου 2001:
Κοινό χαρακτηριστικό των βασιλιάδων μας ήταν ότι δεν άφηναν ούτε πενηνταράκι να πέσει κάτω. Μέχρις ακραίου σημείου: Ο Κωνσταντίνος Α’ πήρε, για παράδειγμα, χορηγία για τα χρόνια της εξορίας του (1917-1920), παρά το γεγονός ότι ο γιος του ο Αλέξανδρος, ο οποίος τον είχε αντικαταστήσει, εισέπραττε κανονικά και άλλη χορηγία κατά το διάστημα της βασιλείας του. Ας σημειωθεί ότι ο νόμος που πρόβλεπε αυτή τη χορηγία (2625/1921) φέρει την υπογραφή του ίδιου του δικαιούχου, δηλαδή του Κωνσταντίνου, από το Μέτωπο της Μικράς Ασίας, όπου βρέθηκε για να επιθεωρήσει τον ελληνικό στρατό τις παραμονές της κρίσιμης μάχης του Σαγγάριου!
Σύμφωνα μ’ αυτό το νόμο, η ετήσια χορηγία για το βασιλιά οριζόταν σε 3.300.000 δρχ. Λίγους μήνες αργότερα, και μετά την πολιτειακή μεταβολή, η ετήσια αποζημίωση του προέδρου της Δημοκρατίας οριζόταν σε 750.000 δρχ. (22/7/1924). Ανώτατοι άρχοντες δύο ταχυτήτων!
Είναι γεγονός ότι η οικονομική επιβάρυνση του δημόσιου ταμείου από τα υπερβολικά έξοδα της βασιλείας ήταν ένα από τα βάσιμα επιχειρήματα του αντιβασιλικού ρεύματος σε όλο τον 20ό αιώνα. Οπως παρατηρεί ο Ζαν Μεϋνώ, στην κλασική του μελέτη, «εάν δώσουμε πίστη σε πρόσφατη δήλωση του υπουργού των Οικονομικών την οποία πρέπει να θεωρούμε σαν μια ελάχιστη εκτίμηση, το σύνολο των δαπανών που υφίσταται από το λόγο αυτό ο Δημόσιος Προϋπολογισμός ανέρχεται σε 19.500.000 δρχ. Αν ληφθεί υπόψη η φτώχεια της Ελλάδας πρόκειται για ένα ποσό που οπωσδήποτε είναι σημαντικό και είναι πιθανόν ότι η εφαρμογή ενός προγράμματος βασιλικής λιτότητας να επέτρεπε την εξοικονόμηση ενός σημαντικού τμήματος αυτών των κονδυλίων» (σελ. 346).
Ανάλογα με την περίοδο, οι παροχές προς τα μέλη της βασιλικής οικογένειας έπαιρναν και μεγαλύτερες διαστάσεις. Την επαύριο της δικτατορίας, οι Απριλιανοί προσφέρουν στον Γκλίξμπουργκ αύξηση της χορηγίας, ως δείγμα της ευγνωμοσύνης τους για την υποστήριξή του.
Το αποκαλύπτει ο Λεωνίδας Παπάγος, όταν περιγράφει την πρώτη του συνάντηση ως αυλάρχης του τέως με τον Παπαδόπουλο στις 18 Μαΐου 1967: «Μου μίλησε περί του ανεπαρκούς της βασιλικής χορηγίας, λέγοντας ότι θα πρέπει να ληφθεί πρόνοια περί αυτού. Το τελευταίο αυτό σημείο έθιξαν όλοι οι συνομιλητές μου εκείνο το πρωί, ώστε είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα είχε προηγηθεί κάποια συνεννόηση για να φανεί ευάρεστη η κυβέρνηση στον Βασιλέα» (σελ. 4). Λίγες μέρες αργότερα, τα ίδια θα του πει κι ο Μακαρέζος:
«Μου θίγει κι αυτός το ζήτημα της ανάληψης των δαπανών του Βασιλέως για μισθούς, κ.λ.π., από την κυβέρνηση. Τούτο θα επιφέρει μεγάλη ανακούφιση στα οικονομικά του Βασιλέως, χωρίς να αυξηθεί η χορηγία» (σελ. 10).
Οπως αναφέρουμε σε διπλανές στήλες, ο Γκλίξμπουργκ εξακολουθούσε να παίρνει τη χορηγία από τους δικτάτορες, ακόμα και μετά το αποτυχημένο του αντιπραξικόπημα και τη φυγή του στο εξωτερικό.
Επέμενε, μάλιστα, να την παίρνει, παρά το γεγονός ότι του υποδείκνυαν να την αρνηθεί, για να δείξει ότι δεν ταυτίζεται με το δικτατορικό καθεστώς. Στις 19 Νοεμβρίου 1970 ο καθηγητής Αγγελος Αγγελόπουλος το πρότεινε να καλέσει τους πολιτικούς να συνεννοηθούν και να παραιτηθεί από τη χορηγία. Ο Γκλίξμπουργκ τα αρνήθηκε και τα δύο. Εξίσου αρνητικός ήταν στις 18 Μαρτίου 1971, απέναντι σε παρόμοια πρόταση του πρέσβη της Ιταλίας στην Αθήνα Ορλάντι.
Στις αρχές του 1972 ο υπεύθυνος επιμελητείας του Γκλίξμπουργκ Σοφοκλής Παπανικολάου και ο αυλάρχης Παπάγος διαπιστώνουν ότι οι δαπάνες της οικογένειας στο εξωτερικό υπερβαίνουν το ποσοστό της χορηγίας που τους έστελνε η χούντα. Κανένα πρόβλημα! Ο Παπανικολάου αναλαμβάνει να στέλνει και ένα συμπληρωματικό ποσό επιπλέον, από μη κατονομαζόμενη πηγή (σελ. 458).
