Τριάντα χρόνια μετά τους πολέμους, αλλά και τα εγκλήματα πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, η εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ) ανατρέχει στην ιδιαίτερη σχέση της Ελλάδας με τη Σερβία, αλλά και με εγκληματίες πολέμου όπως ο Ράντοβαν Κάρατζιτς. Αφορμή είναι μία μελέτη της ιστορικού Ρούζα Φωτιάδη για τις ελληνοσερβικές σχέσεις, που εξέδωσε πρόσφατα ο γερμανικός εκδοτικός οίκος Wallstein στο Göttingen. Ο ανταποκριτής της εφημερίδας θυμίζει ότι «ήδη στις αρχές του πολέμου της Βοσνίας, το 1992, ο Κάρατζιτς αντιμετωπιζόταν ως εγκληματίας πολέμου σε όλον τον κόσμο, όχι όμως στη Σερβία και την Ελλάδα, όπου τον θεωρούσαν ήρωα. Το 1993 ο πολέμαρχος επισκέφθηκε την Αθήνα ως προσκεκλημένος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και άλλων θεσμών. Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (πατέρας του σημερινού έλληνα πρωθυπουργού) και ο επικεφαλής της αντιπολίτευσης Ανδρέας Παπανδρέου τον υποδέχτηκαν με ύψιστες τιμές. Ο προσκεκλημένος, υπό τις επευφημίες λαού και ΜΜΕ, τους ευχαρίστησε διαχυτικά λέγοντας: ‘Όλοι λένε να καταθέσουμε τα όπλα, γιατί είμαστε μόνοι. Τους λέμε ότι δεν είμαστε μόνοι, έχουμε μαζί μας τους Έλληνες και τον Θεό’. Πράγματι, η Ελλάδα, μαζί με τη Ρωσία, ήταν οι μόνες που όχι μόνο δεν καταδίκασαν, αλλά στήριξαν την πολιτική των διωγμών που ακολούθησε η Μεγάλη Σερβία στη δεκαετία του ’90. Οικονομικά, με την παράκαμψη κυρώσεων που είχαν επιβληθεί στο Βελιγράδι. Στρατιωτικά, καθώς η Αθήνα διευκόλυνε τις προμήθειες όπλων και έκανε πως αγνοεί τη συμμετοχή Ελλήνων εθελοντών στα μέτωπα της Βοσνίας».
Ο γερμανός δημοσιογράφος παρακολουθεί την ιστορική αναδρομή, την οποία όμως θεωρεί ελλιπή: «Η συγγραφέας διαφωτίζει την επιτυχημένη συμμαχία των δύο χωρών απέναντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, καθώς και στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912/13, αλλά και τις έριδες για τον διαμοιρασμό εδαφών μετά από στρατιωτικές νίκες στην ιστορική περιοχή της Μακεδονίας. Μόνο για λίγο ξεχάστηκε η διαμάχη με τη νέα συμπόρευση στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η κυβέρνηση της Σερβίας και δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες και πρόσφυγες είχαν βρει καταφύγιο στην Κέρκυρα. Δυστυχώς η συγγραφέας δεν αναφέρει κάτι που έπρεπε να αναφερθεί για να έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα: ότι το 1941, η υπό σερβικό έλεγχο Γιουγκοσλαβία, προκειμένου να συμμετάσχει στον άξονα Γερμανίας-Ιταλίας-Ιαπωνίας, είχε ζητήσει από τον Χίτλερ γραπτή διαβεβαίωση ότι θα προσαρτήσει τη Θεσσαλονίκη. Το βιβλίο επανέρχεται στο 1945, όταν ο Τίτο, που σημειωτέον δεν ήταν Σέρβος, ανανέωσε τις εδαφικές διεκδικήσεις σε περιφέρειες της Βόρειας Ελλάδας με αιτιολογία την καταπίεση που υφίστανται ‘χιλιάδες Μακεδόνες’. Τα σχέδια της Γιουγκοσλαβίας για μία κομμουνιστική ‘Μεγάλη Μακεδονία’ απλώς επιβεβαίωσαν την καχυποψία των Ελλήνων απέναντι στους Σλάβους γείτονες».
