Πίσω από τις εντυπωσιακές εξαγορές ξενοδοχείων και επενδύσεις στην Ελλάδα, τα ιδιωτικά κεφάλαια χρησιμοποιούν μόχλευση και τραπεζικά δάνεια, περιορίζοντας την πραγματική τους επένδυση και αφήνοντας το ρίσκο στην ελληνική οικονομία
Η Πυθία αποκαλύπτει
Τα τελευταία χρόνια, ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια έχουν εισβάλει δυναμικά στον ελληνικό ξενοδοχειακό τομέα. Με εξαγορές, εντυπωσιακές ανακαινίσεις και τεράστιες ανακοινώσεις, η εικόνα μοιάζει λαμπερή. Όμως, κάτω από την επιφάνεια, η αλήθεια είναι διαφορετική: πολλά από αυτά τα deals δεν στηρίζονται σε πραγματικές εισροές κεφαλαίων, αλλά σε σύνθετα χρηματοδοτικά σχήματα που αφήνουν το μεγαλύτερο ρίσκο στις ελληνικές τράπεζες και, τελικά, στην εγχώρια οικονομία.
Το “κόλπο” με τα δάνεια – Εξαγορές χωρίς πραγματικά λεφτά
Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση στο παρελθόν εξαγοράς δανείων μεγάλου ξενοδοχειακού ομίλου. Στην πράξη, η συμφωνία δεν βασίστηκε σε φρέσκο χρήμα των επενδυτών, αλλά σε κοινοπρακτικό δάνειο από ελληνικές τράπεζες και εσωτερικό δανεισμό από τα ίδια τα funds. Αυτό σημαίνει ότι τα ίδια κεφάλαια των επενδυτικών σχημάτων ήταν περιορισμένα, ενώ η χρηματοδότηση προήλθε κυρίως από την ελληνική τραπεζική πίστη.
Με απλά λόγια: οι επενδυτές πήραν τον έλεγχο με χρήματα που δανείστηκαν κυρίως από την Ελλάδα, μεταφέροντας το βάρος και τον κίνδυνο στο εγχώριο σύστημα, χωρίς να αναλαμβάνουν το ανάλογο οικονομικό ρίσκο.
Μόχλευση και κέρδη – Οι επενδυτές παίζουν με ξένα λεφτά
Η στρατηγική μόχλευσης που εφαρμόζουν, αν και απολύτως νόμιμη, εγείρει σοβαρά ερωτήματα. Με τη χρήση τραπεζικών δανείων και εσωτερικών χρηματοδοτήσεων, οι επενδυτές μειώνουν την προσωπική τους έκθεση και μεγιστοποιούν τις αποδόσεις. Όμως, αυτή η τακτική δεν ενισχύει την πραγματική ανάπτυξη του τουριστικού τομέα, αλλά δημιουργεί ένα λογιστικό success story που στηρίζεται σε εγχώριο δανεισμό.
Η ουσία; Οι επενδύσεις είναι συχνά εικονικές ως προς την πραγματική ροή κεφαλαίων, με την ελληνική οικονομία να επωμίζεται το μεγαλύτερο ρίσκο.
Ανάπτυξη ή ευκαιριακή κερδοσκοπία;
Η διαφορά ανάμεσα στην ουσιαστική επένδυση και την ευκαιριακή κερδοσκοπία είναι τεράστια – και στην περίπτωση αυτή, η πλάστιγγα γέρνει προς το δεύτερο. Ενώ οι επενδυτές απολαμβάνουν άμεσα κέρδη, οι τοπικές κοινωνίες δεν βλέπουν τα ίδια οφέλη. Η απουσία πραγματικού κεφαλαίου και η εξάρτηση από το τραπεζικό σύστημα δεν δημιουργεί βιώσιμη ανάπτυξη.
Ο κίνδυνος είναι ξεκάθαρος: ο ελληνικός τουρισμός μπορεί να μετατραπεί σε παιχνίδι αριθμών, όπου τα ξενοδοχεία αλλάζουν χέρια, αλλά η πραγματική οικονομία μένει στάσιμη.
Η ψευδαίσθηση της ανάπτυξης
Η υπερβολική εξάρτηση από μόχλευση και τραπεζικό δανεισμό δημιουργεί μια ψευδή εικόνα άνθησης. Στην πραγματικότητα, οι επενδύσεις αυτές δεν εγγυώνται μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα και αφήνουν τον κλάδο εκτεθειμένο σε μελλοντικούς κραδασμούς. Αντί για σταθερή ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας, το αποτέλεσμα είναι ένας τουριστικός τομέας ευάλωτος στις ορέξεις των επενδυτών.
