Του Γιώργου Καραμέρου
Στα χρόνια που βάθαινε η οικονομική κρίση σε τέτοιο βαθμό που να επηρεάζει τις Ένοπλες Δυνάμεις και την αποτρεπτική ικανότητα της χώρας, αν μιλούσες με μάχιμους αξιωματικούς που ξέρουν τι συμβαίνει καθημερινά στο Αιγαίο θα άκουγες πολύ συχνά, κατ’ ιδίαν αλλά ποτέ δημόσια, ότι ” σε πολλά επίπεδα οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις βασίζονται σε όσα άφησε πίσω του ο Τσοχατζόπουλος και ας μπαινοβγαίνει τώρα στη φυλακή”.
Και ναι, ο νεκρός δεδικαίωται. Γιατί ο Άκης Τσοχατζόπουλος δεν είναι ήταν μόνο αυτό που έμαθαν οι τελευταίες γενιές που κυρίως ενημερώνονται από το διαδίκτυο και την ελληνική τηλεόραση.
Πάλεψε στη ζωή του. Δούλεψε από παιδί στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο εξωτερικό. Εργάστηκε στην Αυστρία την Ελβετία και την Ιταλία. Έζησε 16 χρόνια στη Γερμανία όπου το 1968 γνώρισε στη Φρανκφούρτη τον Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1970 έγινε μέλος του αντιδικτατορικού Πανελληνίου απελευθερωτικού κινήματος (ΠΑΚ) και υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Μέχρι το 1995 υπηρέτησε από διάφορα πόστα τη χώρα μέχρι που διετέλεσε ακόμα και αναπληρωτής πρωθυπουργός εκπροσωπώντας την Ελλάδα σε συνοδούς κορυφής.
Ήταν κομμάτι της Μεγάλης Κοινωνικής Πολιτικής και οικονομικής αλλαγής που συντελέστηκε στην Ελλάδα από το 1981 και μετά όπου η κοινωνία γνώρισε πραγματική ελευθερία και ευημερία, ενώ παράλληλα η χώρα είχε ανοδική πορεία, και ολοένα αυξανόμενη ισχύ στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Μετά το 1996 όταν ο Άκης Τσοχατζόπουλος έχασε την ψηφοφορία για την εκλογή νέας ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ παρότι ισοβάθμησε με τον Κώστα Σημίτη στον πρώτο γύρο με 53 ψήφους (έχασε 86-75 στον β γύρο), το κίνημα και κυρίως η χώρα μπήκε σε μία διαφορετική τροχιά.
Εκτοξεύτηκε ή ανατινάχθηκε κατά την εκτόξευση. Διαλέγετε και παίρνετε.
Βέβαια το καθοριστικό γεγονός για όσα ακολούθησαν ήταν ο θάνατος του Ανδρέα Παπανδρέου το 1996 και όχι η μη εκλογή του Άκη Τσοχατζόπουλου. Ας γνωρίζουν όμως οι επόμενες γενιές ότι ο “ωραίος Άκης” που έφυγε σήμερα στα 82 του χρόνια υπήρξε ένας πιστός πολιτικός συνεργάτης και συνοδοιπόρος του ηγέτη της Αλλαγής, του Ανδρέα Παπανδρέου. Και αυτό όχι μόνο δεν ήταν εύκολο αλλά αποτελεί και μέγιστο παράσημο για τον τεθνεώτα ακόμα και αν είναι το μοναδικό που θα μπορούσε να του αναγνωριστεί.
Τα λάθη του πολλά και μεγάλα, αλλά ήταν από τους ελάχιστους πλήρωσε για αυτά, χωρίς αυτό να τον αθωώνει. Ούτε αυτόν ούτε εκείνους που παρέμειναν και φροντίζουν να παραμένουν στο απυρόβλητο. Η αντιμετώπιση του Τσοχατζόπουλου από την ιστορία πρέπει να είναι δίκαιη, και όχι μονόπλευρη.
